สวัสดีดีครับ ก่อนอื่นผมต้องขอเล่าก่อนว่านี่เป็นกระทู้เเรกที่ผมเขียนเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของผมเเต่เป็นเรื่องของเพื่อน มันคงหมดหนทางที่จะหา
คนปรึกษาเเล้วจริงๆมันเลยโทรมาปรึกษา เเต่ผมทำได้เเค่รับฟังเพราะผมไม่รู้จะตอบมันยังไงดีช่วยหาเเนวทางหน่อยครับ ตอนมันโทรมาระบายให้ผมฟัง มันร้องให้ไปด้วยเล่าไป ทำเอาผมซึมเลย โดยเรื่องที่เพื่อนระบายให้ผมฟังคร่าวๆที่ผมพอจะจำได้

ขอเล่าเเทนเพื่อนเป็นนามสมมุติว่า a นะครับ aมันเป็น ผญ นะ
คือต้องเล่าก่อนว่าตอนนี้ a เนี่ยเป็นเพื่อนที่โตมากับผมอายุเราเท่ากันสนิดกันพอสมควรตั้งเเต่เด็กผมเห็น มันทำงานตลอด มีอะไรที่ทำเเล้วได้เงินจะรับทำหมด เพราะพ่อเเม่จะไม่ค่อยให้เงิน a อยากได้อะไรก็ให้หาเอง

เล่าถึงช่วงตอนม.ปลายเราเรียนกันคนละที่ เเต่ติดต่อกันตลอด ณ ปัจจุบันตอนนี้ผมเรียน มหาลัยอยู่ปี1 เเต่ a ออกไปทำงานตอนจบ ม6 โดยมันออกไปทำงานเป็นสาวโรงงาน คือ พี่ของa ทำงานเป็นคนคุมระบบไฟจึงฝากน้องให้เข้าไปทำงานได้ พูดง่ายๆ ก็ใช้เส้นของพี่มันนั้นเเหละ

*เรื่องที่มันโทรมาระบายคือมันรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนกับคนอื่น คือต้องเข้าใจก่อนว่าครอบครัวของเอไม่ได้มีตังและพ่อแม่a ก็อยากให้a ทำงานหาเงินเพื่อที่จะมาช่วยที่บ้าน

เเต่a มันอยากที่จะเรียนต่อมากเเต่ทุกครั้งที่มันเอาเรื่องนี้ไปคุยมันพยามอธิบายให้พ่อเเม่ฟังเเต่พ่อเเม่ก็ไม่เข้าใจ พ่อเเม่ก็จะบอกว่า เรียนไปทำไมเรียนไปก็เป็นหนี้ สุดท้ายก็จบตรงที่จะถูกปฏิเสธแล้วก็ให้มาช่วยที่บ้านทำไร่ดีกว่าไปเรียน ซึ่งซึ่งมันเป็นผู้หญิงบอกเลยว่ามันสวยพอสมควรเลยให้มันไปทำไร่ก็คงไม่ใช่เรื่องมันเลยเลือกมาทำงานที่โรงงานดเเทน ซึ่ง a มีพี่ชายหนึ่งคน ตอนที่มันพยามเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่ชาย เเต่พี่ก็ไม่เข้าใจเเถมโดนด่าอีก มันบอกว่าพี่ชายมันเป้นลูกรักของพ่อเเม่อยากเรียนก็ได้เรียนเเต่ มันที่เป็นน้องสาวกลับไม่ค่อยได้ในสิ่งที่มันอยากได้เลย

a ทำงานเงินเดือนaได้ประมาณ หมื่นกว่าๆ(รวมทำot) ต่อเดือนซึ่งมันควรเป็นเงินของเอซึ่งใช้ซื้อของที่มันอยากได้เเต่เงินส่วนนี้มันกลับไม่ค่อยได้ใช้เลย
a ต้องส่งให้พ่อแม่ทุกเดือนเพราะทางบ้านมักจะเอาเรื่องการทำไร่ ค่านุ้นค่านี่ต้องการอุปกรณ์ต่างๆ ซึ่งa ก็ให้ไปทุกเดือน ซึ่งมันก็ต้องจ่ายค่าที่พัก ค่านำ้ ค่าไฟ เเถมเงินที่ได้ก็ต้องให้พี่ด้วย มันพักกับพี่ ซึ่งเเต่ละเดือนเงินเก็บของมันก็เหลือไม่ถึงห้าพันเเล้วพ่อเเม่ก็ขอเป็นค่าจิปาถะอีก รวมเเล้ว มันเหมือนไม่ได้ทำงานเพื่อชีวิตของตัวเองเเต่ต้องทำงานให้ที่บ้าน

มันเคยพยามคุยกับครอบครัวหลายครั้งทั้งเรื่องขอไปเรียนต่อหรือขอเรียนทางไปรษณีย์เเต่ทุกครังก็จะจบลงด้วยการที่ครอบครัวปฎิเสธ

ตอนเรียนมันเป็นเด็กกิจกรรมตอนมันทำพอร์ตมันติดหลายมหาลัยมาก ติดทุนด้วยซ้ำ เเถมจะได้ไปเรียนทีญี่ปุ่นด้วยแต่ด้วยพ่อแม่ไม่ให้ไปมันจึงขัดใจไม่ได้ a ก็พยามหาช่องทางตลอดมีมหาลัยที่เปิดสอนเสาร์-อาทิตย์มันก็พยามที่จะไปเรียนแต่เงินเก็บก็ต้องส่งให้ทางบ้าน โอกาสที่จะเรียนก็ถูกพ่อแม่ยึดไปวันหยุดทุกวันหยุดก็ถูกบังคับให้ต้องเลี้ยงหลาน(ลูกของพี่) ซึ่งมันไม่มีเวลาที่จะเรียนเเละเวลา ที่เป็นเวลาส่วนตัวของมันเลย

อย่าเรื่องเล็กๆน้อยๆที่พอจะทำให้มันมีความสุข อย่างเรื่องเเฟนหรือคนคุยที่พอจะทำให้มันใจชื้นขึ้นมาบ้างก็ถูกครอบครัวกีดกันตลอด aเล่าว่าคุยกับคนในเฟส เเค่คุยยังไม่ได้คบ พอพ่อเเม่รู้ก็จะให้หมั้น คือถ้าไม่หมั้นก็ไม่ต้องมาคุยคือเป็นอย่างงี้ตั้งเเต่เเฟนช่วง มปลายเเล้ว เเฟนทุกคนที่มันคบก็ต้องเเอบคบ จนพ่อเเม่จับได้ก็ต้องเลิก เเถมพ่อเเม่จะจับให้เเต่งานกับคนที่พ่อเเม่หาใว้หรือถ้าจะเเต่งงานก็ต้องหาคนที่เเต่งด้วยเป็นคนรวยอีก 😩คือมันน้อยใจว่าที่บ้านไม่ได้สนใจความคิด ความรู้สึกเเละไม่มีใครเอาใจใส่มันเลยที่มันมีชีวิตอยู่ก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือหาเงินเเค่นั้น

อยากจะถามทุกคนที่เป็นพ่อเป็นเเม่คน เเละทุกท่านที่อ่านจนจบ ผมควรบอกหรือให้คำปรึกษากับเพื่อนยังไงดีครับ🙏