เราโดนเเม่ด่ามาตั้งเเต่เด็กโดนตี โดนบังคับมั้ง เราร้องไห้บ่อย
เเต่พอเราเขามัธยมเราก็ด่าโดนหนักกว่าเดิมเราคิดว่ามันจะชินเเต่ก็ไม่ มันเป็นป่มในใจ 
พอขึ้นม.3 เราติดเพื่อนเพราะในครอบครัวมันไม่ค่อยมีความสุข เราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากเลยนะ ได้เกรดดีด้วย เด็กกิจกรรมเด็กที่มีผลการเรียนดี พฤติกรรมดี เเต่ทุกครั้งเเม่พ่อก็เฉยๆกับเรา ต่างกับพ่อเเม่คนอื่นที่ลูกเรียนดีขออะไรเเม่ก็ให้ อยากเรียนครูเเม่ก็ว่าไม่เหมาะ อยากเป็นปลัด/กำนัน เเม่ก็ไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกับพวกนี้ อนาคตคือทางมันตันหมดเเล้ว 
พ่อเเม่ทำเเต่งาน มีไม่กี่ครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกันตั้งเเต่เล็กจนโตไม่เกิน5ครั้ง ไม่ใช่ว่าจนนะฐานะปานกลาง
เข้าเรื่องเลยล่ะกัน
เราโดนด่าเพราะเราไม่ทำงานบ้านเราทำเเต่การบ้านซึ่งร.ร.เราเลิก16:30น. มันค่ำนะสำหรับบ้านนอกอย่างเรา 
โดนบ่อยมาก ทุกครั้งที่เราตอบไปเเม่ว่าเราเล่นเเต่โทรศัพท์ เราตอบว่าทำการบ้าน เเต่เเม่บอกว่าเราเถียง คือเราผิดจริงๆใช่ไหม 
ในตอนนั้นเราทำได้เพียงเเค่ปิดหูไม่รับฟัง ได้เเค่น้ำตาไหล.  ทุกครั้งที่ผิดหวังร้องไห้ตลอดอ่อนเเอจัง เราเครียดหนักมาก สงสัยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า.
ว่าเราทำนิสัยเสียเเบบนี้ทุกวัน เราอยากเปลี่ยนนิสัยไปให้เเม่ชอบ พยายามเเล้วเเต่ก็ไม่เคยได้ 
#เรามัน ด่าเราได้ #อิโง่