เริ่มเรื่องเราจบจากม.3เเล้วก็ออกมาทำงานเลย

เพราะไม่อยากรบกวนพ่อเเม่มากเกินไป เพราะเเม่พ่อเราก็อายุหลัก5เเล้ว เราเลยไม่อยากใช้ตังพวกเขา 

เเล้วทำงานไปทำงานมาได้4-5เดือน ปัญหามันก็เริ่มเยอะขึ้นทุกวัน เราอะมีบ้าน2หลัง บ้านเเรกคือบ้านเเม่บ้านหลังที่สองบ้านพ่อ เราต้องมาอยู่บ้านพ่อเพราะมันไกล้จากที่ทำงาน เราเลยต้องอยู่ห่างจากเเม่  

พอทะเลาะกับพ่อ เราก็ได้เเค่ร้องไห้โทรไปหาเเม่ทุกครั้งที่โดนพ่อด่า เรื่องต้นก็เรื่องของในบ้านหายเเล้วของที่หายเนี้ยมันของที่เล็กน้อยมากๆ เขาก็ยังเก็บมาคิด เขาก็เริ่มถามเราว่าเอาคนเข้ามาหรอ เราเลยบอกว่าไม่เคยพาไครเข้ามาเลย พอนานเข้า เขาก็เริ่มสังสัยเรามากขึ้น จากเมื่อวานวันเสาร์ที่10 เขาบอกเราว่าหนูได้เอาของไปไห้ไครใช้ไม เราเลยบอกว่าไม่เคย เพราะทุกครั้งที่เลิกงานมาเราก็อาบน้ำกินข้าวไปเล่นตามปกติทุกวัน เเล้วเขาก็พูดว่าสังสัยพ่อก็ยืดคุณเเจเเล้วเพราะของไห้บ่อย เราเลยพูดว่า อือพ่อก็เอาไปเลย เราพูดไปเพราะอยากตัดความลำคาญเพราะทุกครั้ง เขาก็โทษเเต่เรา พอบ่นเรื่องนี้เสร็จ 

เขาเริ่มราม เรื่องการทำงานของเรา เขาว่าถ้ากูไม่ไห้ทำ ก็ไม่มีไครห้ามกูได้เพราะกูเป็นพ่อ เเล้วก็พูดถ้ากู มานั้งทำกับข้าวไห้ ถ้าไม่มีค่าจ่ายไห้กู กูก็ไม่ทำดีกว่า เราเลยงงว่า ทุกวันนี้เราก็ไห้ตังวันละ100 

เขาไม่เอาตังเขาจะกินเหล้าเราก็ไห้เราก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเราก็ไม่อยากโดนเขาด่า เพราะเบื่อ 

พอเขาบ่นอะไรเสร็จเขาก็ยกของเขาออกจากห้องไปหมกเสื้อผ้าก็ยกออกหมดเราเลยนอนนิ่งๆบนเตียงของเรา จากเช้ามาเขาก็ไปบ่นไห้ป้าข้างบ้านฟังว่า ลูกเขาเป็นเเบบนี้เเบบคนนูน เเต่เวลาเราทำทุกอย่างไห้เขาเขาไม่เคยเห็นความดีเราเลย 

เราเลยอยากจะถามพ่อเเม่คนอื่นกับคำถามนี้ช่วยตอบควรทำไงดี ถ้าเขียนตก ต้องไห้ขอโทษด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาตอบ