ความรู้สึกนี้มันเริ่มตั้งนานล่ะ เรามีพี่น้องสองคนรวมเรเป็นสาม เหมือนเกิดมาเพื่อโดนคนอื่นบังคับ คนที่บังคับเราเยอะก็คือเเม่นั้นเเหละบังคับทุกอย่างเเม้กระทั้งไม่อยากให้ไปก็ต้องไป
ขนาดบอกว่าไม่อยากไปเเล้วนะหาเหตุผลก็เเล้วก็ยังบังคับ เสื้อผ้าไม่อยากใส่ก็บังคับให้ใส่ บังคับให้เรียนในสิ่งที่ไม่อยากเรียน พอเริ่มอยากออยากใช้คนเดียวก็ยังให้พ่อมาอยู่ด้วย ช่วงเรียปอตรีก็กลับบ้านเทอมละครั้ง พอเจอคนอื่นก็บอกว่าเรายังเด็กคิดอะไรไม่ได้. ต่างจากพี่สองคนจะทำำอะไรก็ได้ ชีวิตโครตต่าง ตอนเด็กช่วงพี่สองคนไปเรียนที่บ้านลำบากบางมื่อก็ต้องกินพริกน้ำปลาเพราะต้องเก็บตังให้พี่เรียนเเม่พ่อก็ไม่บ่น พอเราเรียนบ้างโอ้ยบ่นว่าเราใช้ตังเยอะที่บ้านต้องลำบากส่งเรียน เเละเรามักใช้ของต่อจากพี่ตลอดไม่เคยมีอะไรที่เป็นของตนเองเลย พอจะหางานทำก็ไม่ให้ทำ มีอีกหลายอย่าง
ก็เลยคิดว่าถ้าเรียนจบเเล้วจะออกมาอยู่คนเดียวห่างจากพ่อเเม่ทำงานไกลดีกว่าไหม นานๆค่อยกลับ