ตอนนี้เราอยู่กับยายเเล้วก็เเฟนยาย(ที่ไม่ใช่ตาเเท้ๆ) เรามีหน้าที่ทำงานบ้านทุกอย่าง เราก็ทำตลอด เเต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่เคยดีในสายตายาย 
ทำหรือไม่ทำยายก้ด่าอยู่  ด่าเหมือนเราไม่ใช่คน ไล่เราออกจากบ้านบ่อยๆ เเต่เราก็ไม่ไปนะคะ เเพราะเราอยากเรียน ชีวิตเรามีเเค่ยายที่มีเงินส่งเราเรียน พอเราไม่ไปยายก็ด่าว่าหน้าด้านอย่างนู้นอย่างนี้ ยายจะพูดตลอดว่าไม่อยากเลี้ยงเรา เเต่ทุกครั้งเราก็จะเงียบเเล้วมาร้องให้คนเดียว แล้วเเฟนยายก็จะคอยเป่าหูยาย เช่น ุขี้เกียจขนาดนี้จะเลี้ยงไว้ทำไม ไล่มันไป  เค้าชอบว่าเราขี้เกียจเพราะเราอยู่เเต่ในห้อง ที่เราอยู่เเต่ในห้องเพราะออกไปก็โดนด่าโดนว่า ห้องคือเซฟโซนของเราตอนนี้  เราโดนเเบบนี้ตั้งเเต่เด็กจนโตทุกครั้งที่เราโดนด่าโดนไล่เราจะบอกตัวเองตลอดว่าสู้ๆ เเล้วเราก็ผ่านมันมาได้ เเต่ครั้งนี้เราดิ่งขั้นสุด เราเริ่มคิดสั้น อยากตาย เเต่อีกใจนึงก็อยากเห็นตัวเองในเวอชั่นที่มีความสุข อยากเห็นอนาคตตัวเอง อยากเรียนในคณะที่ชอบ อยากกินของอร่อยๆ แล้วคนที่ทำให้เรามีสติคือเพื่อน ถ้าเราตายไปเราคิดถึงเพื่อน คิดถึงเเฟน  เซฟโซนของเรา คนที่เราคุยได้ มีเเค่เพื่อนกับเเฟน แล้วเราก็เริ่มรู้ตัวเองเเล้วว่าตอนนี้เหมือนเราจะเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าเเล้ว(อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเข้าใจนะคะ ร้องให้ไปพิมพ์ไป)  เราอยากขอคำเเนะนำว่าเราควรทำไงดีคะ