เรื่องมีอยู่ว่าพ่อเราเก็บเงินได้จำนวนนึง และพอกลับบ้านได้เอามาเล่าให้แม่ฟัง แม่เราตัดสินใจเอาเงินไปใช้ 1000 (1000นี้คือเงินในส่วนที่เก็บได้นะคะ)พอเรารู้เข้าเราเลยไปโวยวายว่าเอาเงินคนอื่นมาใช้ทำไม กลายเป็นว่าเราทะเลาะกับแม่เรา
     พอดีเราไปได้ยินแม่คุยกับยายว่า จะเอาเงินมาใช้ทั้งหมดที่เก็บได้ เพราะที่เก็บได้บัตรอะไรก็ไม่มีให้ตามหา เราเลยสวนไปว่าทำไมไม่นึกถึงใจเขาใจเราถ้าแม่เอาไปหายบ้างมีคนอื่นคิดแบบนี้จะทำยังไง แม่เราเลยบอกว่าคนอื่นเก็บได้ก็เอาไปใช้นั้นแหละ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ เราเลยโต้เถียงกับแม่จนแม่เราลบเฟสเราออกไปเลยค่ะ หาว่าเรามายุ่งมาสอนเค้าทำไม 
     เราเลยกลายเป็นรู้สึกรังเกียจแม่เราไปเลยค่ะ ทำให้นึกถึงตอนเด็กๆ ที่พ่อกับแม่ชอบเอาเรากับน้องไปฝากญาติเลี้ยง ญาติก็ไม่ได้ดีกับพวกเราเลย พอเอามาเล่าให้พ่อแม่ฟังบอกให้อดทนๆ แต่คนที่ให้อาศัยเค้าไม่ได้โอเคกับพวกเราเลยค่ะ จริงๆพวกเราอยู่บ้านยายมาตลอด แม่ทะเลาะกับยายเลยเอาพวกเรามาอยู่บ้านป้า แต่บ้านป้าไม่ชอบพวกเราอยากให้พวกเราออก สุดท้ายพวกเราเลยย้ายกลับมาบ้านยาย เป็นแบบนี้อยู่หลายปีย้ายไปย้ายมา (พอแม่โดนลูกป้าไล่ก็ย้าย พอทะเลาะกับยายก็มาขอบ้านป้าอยู่ ย้ายไปย้ายมา)
    เราเลยกลายเป็นคนคิดลบ+เครียด ใครทำไรให้เราไม่โอเคจะเก็บเอามาคิดแค้น เพราะตอนอยู่กับพี่สาวลูกป้าเค้าใช้เราทำงานบ้านทุกอย่าง พอจะออกไปเล่นกับเพื่อนๆก็จะมาโกรธเราไม่คุยด้วยเป็นวันๆ เราอยู่บ้านกับเค้าเราก็เลยไม่รู้ทำตัวยังไง สุดท้ายเราโดนลูกป้าให้กราบเท้าเพียงเพราะเราไม่เอ่ยปากช่วยเค้าทำงาน(เพราะทุกทีเค้าใช้ให้เราทำงานตลอด พอเวลาเค้าไม่บอกให้ทำเราเลยไม่รู้ต้องทำยังไง) เราเหมือนคนเก็บกดมากๆ เวลาใครทำไรให้ไม่พอใจก็จะเก็บมาคิดแค้น(แต่ทำอะไรไม่ได้)
     เราเครียดกับการเข้าสังคมทำงาน ใครว่าเราไรนิดหน่อยเราโกรธและโพสต์เฟสด่า (เรารู้ค่ะว่าอันนี้เราต้องควบคุมตัวเอง) ใครมาเล่าไรให้ฟังว่าอินั้นนี้มาว่าเรา เราก็จะเกลียดและโพสตืเฟสด่า เพราะเราไม่มีใครให้ระบาย แม่แต่พ่อแม่เราไม่อยากปรึกษาเพราะไปปรึกษาก็รับฟังเรานะ แต่พอทะเลาะกับพ่อแม่ก็จะเอาเรื่องเก่าๆที่เราไปปรึกษามาด่าเราว่าเรา ซ้ำเติมเรา
    จนปัจจุบันนี้ เราอายุเยอะแล้วนะคะ แต่แบบก็มีปัญหาเรื่องเงินที่เรากล่าวข้างต้นมาที่แม่จะเอาไปใช้ พ่อก็ว่าไรแม่ไม่ได้ ถ้าสมมุติเงินนั้นเอามาใช้จริง พ่อก็จะบอกว่าทำอะไรแม่ไม่ได้
     ตอนนี้เราก็ต้องพบจิตแพทย์ค่ะ เพราะเราสับสนในความคิดตัวเอง เราเครียดค่ะเพราะพ่อแม่ให้คำปรึกษาอะไรเราไม่ได้เลย พ่อเราอ่ะไปส่งเราหาจิตแพทย์ทุกครั้งนะคะ แต่ไม่เคยถามเราเลยว่าเราเป็นอะไรถึงเครียด มีแต่ว่าเราคิดเอง เป็นเอง เราเล่าเรื่องให้หมอฟังหมอว่าเรามาหาหมอเนี่ยะเราไม่มีใครที่จะระบายแล้ว หมอเลยพูดมาว่าถ้าไม่มีใครให้มาหาหมอนะ หมอรับฟังเสมอ จนเราแบบรู้สึกดีมากๆที่ยังมีหมอที่รับฟัง เรามีความคิดอยากตายมากๆเลยค่ะ ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกับครอบครัวแบบนี้ เรารู้สึกเราอ่อนแอต่อโลกมาๆเลย ไม่ทันคน อ่อนแอกับคำพูดของคนที่เข้ามาทิ่มแทงเรา (จริงๆมีเรื่องเล่ามากกว่านี้แต่แบบ...เห้อ)
    เราตกงานติดเงินแม่ 3000 เราบอกแม่ว่าถ้าได้งานทำเราจะใช้คืนนะ แต่พอมาทะเลาะเรื่องเงินที่พ่อเก้บได้ แม่ก็เอาเรามาด่าเรื่องเงินว่า งั้นก็ใช้เงินกุมา ที่ติดกุ เพียงเพราะเราตือนแม่ว่าอย่าเอาเงินคนอื่นมาใช้ มันไม่ดี

ปล.เราขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ ว่าเราควรทำตัวยังไงดีให้อยู่กับสังคมรอบตัว และครอบครัวที่มีความคิดแบบนี้ เราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้ว