บอกก่อนว่าบ้านเราเคยอยู่กัน5คนแล้วบ้านเราไม่เคยผิดใจกันมาก่อน จนพ่อเราตาย พี่ชายที่เป็นคนกลางก็ไปมีครอบครัวแล้ว เราเป็นน้องเล็กก็อยู่กับแม่แล้วก็พี่สาว ตอนแรกก็เหมือนจะดีกันปกตินะ แต่พอบ้านไม่ค่อยมีตัง พี่สาวก็ดรอปมหาวิทยาลัย เก็บประสบการณ์ ทำงานไปเรื่อยๆ เอาตรงๆ ก่อนหน้านี้เรากับพี่สาวพี่ชายก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะกันเลย แต่มีตังค์เลี้ยงแม่ได้แล้วอ่ะ แต่ที่เราจะเล่าต่อไปนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ เราอยากให้ทุกคนลองอ่าน บอกหน่อยว่าคิดเห็นยังไง
ในบ้านพี่ชายเราจะเหมือนพ่อแล้วพี่สาวจะมีความคล้ายแม่ ที่เป็นสายลุย แต่เราไม่ค่อยเหมือนใคร ตั้งแต่หน้าตายังนิสัยเพราะครอบครัวก็เคยแซวเล่นๆว่า แม่เก็บเรามาเลี้ยงหรือป่าว แต่ก็เราก็คิดจริงนะ เพราะว่าทั้งบ้านคนที่ดูมีภาวะทางอารมณ์จนไม่แสดงออก ก็มีแค่เรา และบางทีตรงนั้นก็เป็นข้อเสียของเราเหมือนกัน
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความอ่อนแอต่อสังคมและครอบครัว มันเหมือนกลายเขื่อนไปแล้ว เพราะที่บ้านเรามีปัญหาหลายเรื่องและหลายอย่างทั้งสุขภาพจิตพี่สาว ปัญหาของพี่ชาย และแม่เราที่เฮิร์ทเรื่องพ่อ เหมือนทุกคนเป็นหนักกันจริง แต่เราไม่มีอะไรให้รู้สึกอย่างนั้น เหมือนว่าโดนดูถูกเรื่องความรู้สึกอ่ะ แล้วพอใครมีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาเราหมด แต่เวลาเรารู้สึกไม่สบายใจกลับทำอะไรไม่ได้ถ้าพูดหรือบอกก็จะเป็นเรื่องใหญ่ ตลอด ถ้าเบาสุดก็โดนเมินแล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่ที่เราไม่โอเคจริงๆคือเราถูกบอกว่าเป็นเด็กไม่เข้าใจผู้ใหญ่หรอกเราก็คิดพี่สาวเราตอนอายุเท่าเรายังรู้สึกได้แสดงออกได้ทำไมเราทำไม่ได้ แต่ที่เราเป็นหนักจริงๆ คือตอนนั้นเราจำฝังใจเลยคือพี่ชายบอกว่าเราฆ่าพ่อ ทั้งๆที่มันเป็นอุบัติเหตุ
เราไม่ได้อยากตายเลยตอนนั้นแค่รู้สึกเราเกิดมาทำไมไม่อยากด่าตัวเองหรอกแต่มันรู้สึกไปแล้ว เราก็คิดเหมือนเราเป็นตัวกาลกิณีของบ้านอ่ะ เราก็ไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหากันเวลาทะเลาะกัน แต่บางทีเราก็เหนื่อยที่ต้องมาให้คำปรึกษาทั้งๆที่เราไม่เคยได้ เลย
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่ในจุดที่แค่ "ทน" ไปวันๆ
แม่กับพี่ทะเลาะกันบ่อยเรื่องเงิน เรื่องความคาดหวังต่างๆ แล้วสุดท้ายเรากลายเป็นคนที่ต้องรับแรงอารมณ์จากทั้งสองฝ่าย ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย
จนวันนึงที่เราขึ้นม.ปลายตอนนั้นเราเรียนปรับพื้นฐานพี่บอกจะมารับ แต่พอตอนเย็นเกิดทะเลาะกับแม่แล้วหายไปเลย เราก็รอ... หิว เหนื่อย แล้วก็รู้สึกแย่ แต่กลับไม่มีใครบอกอะไรเลย แม่ก็โกรธที่พี่ไม่ยอมมารับเรา แต่เราก็โกรธแม่ที่ไม่ยอมเข้าใจพี่ แล้วเชื่อปะเราร้องไห้ในที่สาธารณะหน้าโรงเรียนอ่ะ โคตรอาย
กลับมาบ้านก็โดนพาลใส่อีก เหมือนทั้งแม่ทั้งพี่ต่างก็มีอคติต่อกัน แล้วไม่ยอมคุยกันดีๆ สุดท้ายก็มาโยนให้เรารับผิดชอบความรู้สึกทั้งหมด
เราเหนื่อยจริงๆ นะ เหนื่อยที่ต้องเก็บอารมณ์ ไม่แสดงออกมากไปเพราะกลัวจะกลายเป็นคนผิด เหนื่อยที่แค่บอกว่า "ไม่ไหวแล้ว" ก็ถูกมองว่าเกินไป
ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะ เราไม่ไหวจริงๆ
ในบ้านพี่ชายเราจะเหมือนพ่อแล้วพี่สาวจะมีความคล้ายแม่ ที่เป็นสายลุย แต่เราไม่ค่อยเหมือนใคร ตั้งแต่หน้าตายังนิสัยเพราะครอบครัวก็เคยแซวเล่นๆว่า แม่เก็บเรามาเลี้ยงหรือป่าว แต่ก็เราก็คิดจริงนะ เพราะว่าทั้งบ้านคนที่ดูมีภาวะทางอารมณ์จนไม่แสดงออก ก็มีแค่เรา และบางทีตรงนั้นก็เป็นข้อเสียของเราเหมือนกัน
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความอ่อนแอต่อสังคมและครอบครัว มันเหมือนกลายเขื่อนไปแล้ว เพราะที่บ้านเรามีปัญหาหลายเรื่องและหลายอย่างทั้งสุขภาพจิตพี่สาว ปัญหาของพี่ชาย และแม่เราที่เฮิร์ทเรื่องพ่อ เหมือนทุกคนเป็นหนักกันจริง แต่เราไม่มีอะไรให้รู้สึกอย่างนั้น เหมือนว่าโดนดูถูกเรื่องความรู้สึกอ่ะ แล้วพอใครมีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาเราหมด แต่เวลาเรารู้สึกไม่สบายใจกลับทำอะไรไม่ได้ถ้าพูดหรือบอกก็จะเป็นเรื่องใหญ่ ตลอด ถ้าเบาสุดก็โดนเมินแล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่ที่เราไม่โอเคจริงๆคือเราถูกบอกว่าเป็นเด็กไม่เข้าใจผู้ใหญ่หรอกเราก็คิดพี่สาวเราตอนอายุเท่าเรายังรู้สึกได้แสดงออกได้ทำไมเราทำไม่ได้ แต่ที่เราเป็นหนักจริงๆ คือตอนนั้นเราจำฝังใจเลยคือพี่ชายบอกว่าเราฆ่าพ่อ ทั้งๆที่มันเป็นอุบัติเหตุ
เราไม่ได้อยากตายเลยตอนนั้นแค่รู้สึกเราเกิดมาทำไมไม่อยากด่าตัวเองหรอกแต่มันรู้สึกไปแล้ว เราก็คิดเหมือนเราเป็นตัวกาลกิณีของบ้านอ่ะ เราก็ไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหากันเวลาทะเลาะกัน แต่บางทีเราก็เหนื่อยที่ต้องมาให้คำปรึกษาทั้งๆที่เราไม่เคยได้ เลย
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่ในจุดที่แค่ "ทน" ไปวันๆ
แม่กับพี่ทะเลาะกันบ่อยเรื่องเงิน เรื่องความคาดหวังต่างๆ แล้วสุดท้ายเรากลายเป็นคนที่ต้องรับแรงอารมณ์จากทั้งสองฝ่าย ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย
จนวันนึงที่เราขึ้นม.ปลายตอนนั้นเราเรียนปรับพื้นฐานพี่บอกจะมารับ แต่พอตอนเย็นเกิดทะเลาะกับแม่แล้วหายไปเลย เราก็รอ... หิว เหนื่อย แล้วก็รู้สึกแย่ แต่กลับไม่มีใครบอกอะไรเลย แม่ก็โกรธที่พี่ไม่ยอมมารับเรา แต่เราก็โกรธแม่ที่ไม่ยอมเข้าใจพี่ แล้วเชื่อปะเราร้องไห้ในที่สาธารณะหน้าโรงเรียนอ่ะ โคตรอาย
กลับมาบ้านก็โดนพาลใส่อีก เหมือนทั้งแม่ทั้งพี่ต่างก็มีอคติต่อกัน แล้วไม่ยอมคุยกันดีๆ สุดท้ายก็มาโยนให้เรารับผิดชอบความรู้สึกทั้งหมด
เราเหนื่อยจริงๆ นะ เหนื่อยที่ต้องเก็บอารมณ์ ไม่แสดงออกมากไปเพราะกลัวจะกลายเป็นคนผิด เหนื่อยที่แค่บอกว่า "ไม่ไหวแล้ว" ก็ถูกมองว่าเกินไป