ตั้งเเต่เล็กจนโตตอนนี้21เรียนอยู่ปี3 เเต่รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเป็นภาระ เพราะเเม่เคยบอกว่าเราคลอดยากสุดล้ะเลี้ยงยากสุด ตั้งเเต่เด็กจนโตคำๆนี้ก็ยังได้ยินอยู่ทุกครั้งที่โดนคำนี้ความรู้สึกช้ำๆในวัยเด็กมันก็ปรากฎความทรงจำที่ฟโดนตีวันนั้นมันไม่มีวันเลือนทุกวันนี้ทุกครั้งที่ได้ยินก็ต้องหลั่งน้ำตาทุกครั้ง บางทีอยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียวเเต่ยังเรียนไม่จบกลัวไปเเล้วไม่รอดเลยจะเรียนให้จบก่อนเเต่ทุกครั้งที่ได้ยินมันมักจะบั่นทอนกำลังใจที่มีอันน้อยนิด...ซึ่งกำลังใจจากครอบครัวไม่มีเลยมีเเต่คำดูถูก..จะทำยังไงดีจะปรึกษาใครสักคนก็ไม่มีได้เเค่คิดกับตัวเองซ้ำๆจะทนอยู่ต่อไปเเบบนี้ได้ไหม เเต่ยิ่งวันมันยิ่งเเย่ บ้านที่ทุกคนบอกว่าที่ๆมีความสุขที่สุด ไม่เลยสำหรับฉันบ้านคือที่ๆฉันทุกข์ที่สุด ไม่รู้ว่าตัวเองตอนนี้จิตยังปกติดีไหนมันทั้งเครียดทั้ง....เต็มไปหมด