เรามีเรื่องที่บ้านอยากระบายให้ฟัง อาจจะยาวหน่อย
     ที่บ้านเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่มีทั้งหมด11คน
เวลาเรามีเรื่องอยากจะระบายให้ใครฟังแต่เราไม่อยากพูดกับคนที่บ้าน เรารู้สึกว่าพวกเขาไม่ค่อยจะเข้าใจเราเท่าไรหรือความเห็นไม่ตรงกัน
     มีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งในบางครั้งเราไม่ค่อยจะชอบนิสัยเขาเท่าไร เขาเป็นคนหัวร้อนง่ายหงุดหงิดง่าย(แต่เขาก็ไม่ได้แย่ไปซะหมด)ตอนเรายังเด็กเวลาเขาหัวร้อนเราก็ยอมเงียบไม่โต้ตอบจนเราโตขึ้นในบางครั้งที่เขาหัวร้อนเราก็จะมีโต้เถียงกลับไปแต่ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน หรือแม้แต่เขาพูดอะไรแต่เราไม่ชอบแต่ก็เลือกที่จะเงียบ 
     วันนี้เรานั่งทำงานกับแม่และเถียงกันเรื่องนับถุงแล้วพี่เรา(ลูกพี่ลูกน้อง)ก็พูดว่าเราเถียงแม่ไม่มีคำไหนไม่เถียงแล้วก็บอกให้เราเงียบ เอาตรงๆเราไม่ค่อยจะยอมแม่เท่าไรเพราะปกติแม่เราเป็นคนขี้บ่น
มากๆๆๆ ชอบว่าเรื่องนี้แต่ลามไปเรื่องนู้นทั้งที่มันไม่ได้เกี่ยวกันเลย เรากับแม่ก็เลยจะชอบเถียงกันประจำ 
     ต่อ พอพี่เราพูดเราก็ไม่พอใจก็เลยพูดกลับไปว่า
(แล้วทีคนอื่นก็ชอบเถียงนิทำไมมาว่าแต่หนู) พี่เราก็ชอบเถียงกับคนอื่นเหมือนกันโดยเฉพาะกับย่า ย่าก็จะยอมตลอดแต่บางครั้งย่าก็สวนกลับไปบ้าง เขาชอบหัวร้อนใส่ย่าอะไรนิดอะไรหน่อยก็แว้ดๆๆใส่ย่า
     ต่อ พอเราพูดจบพี่เรสก็ไม่พอใจแล้วบอกว่า
(พูดถึงใครถึงกูใช่ไหมถ้าพูดอย่างนี้ทีหลังกูจะได้ไม่ยุ่ง) เราก็ตอบว่า(พอหนูพูดอะไรหน่อยพี่ก็ไม่พอใจแหละ) หลังจากนั้นย่าก็บอกให้เงียบ เราก็ไปนั่งทำงานต่อ
     ต่อ พอน้าเราลงมาย่าก็เล่าให้ฟังน้าเราก็พูดประมาณว่า(พ่อแม่ไม่สั่งสอนให้เราไปเถียงแม่เราคนเดียวเดี๋ยวก็ไม่มีใครคบ) เราเดินผ่านก็พูดว่า(ก็ไม่ต่างกันหรอก)แต่พูดเบาแล้วก็ขึ้นห้องมาร้องให้
แปปนึง
      เราไม่เข้าใจทำไมเขาทำเหมือนเราเป็นคนผิดแค่เพราะว่าเราพูดตอบกลับพี่เราทั้งที่มันก็เป็นความจริงทีเวลาเขาว่าเราล่ะ เราไม่อยากจะพูดอะไรเลยพอเราพูดเหมือนเรากลายคนเป็นผิด เราทนมาตลอดแต่พอเราพูดแค่นั้นกลับรับไม่ได้ และยังมีอีกหลายเรื่องที่พี่เราชอบพูด เขาเคยถามว่าแต่งตัวอะไรของเนี่ย
วันนั้นเราไปวัดกันเราใส่เสื้อไพรหรมแขนยาวเอวลอยกับกางเกงยีนส์แต่เสื้อมันปิดหน้าท้องพอดีกับรองเท้าบูทสีดำ พอเขาพูดคำนั้นมันทำให้เราไม่มั่นใจ
บางครั้งเราเหมือนจะบ้าเลยได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียวพูดกับใครไม่ได้ อยากจะแหกปากดังๆเพื่อระบายบ้างแต่ก็ไม่กล้า