เรื่องมีอยู่ว่า ครอบครัวของผมกำลังทานอาหารเย็นอยู่ เราก็คุยกันตามปกติ แม่ของผมจึงถามผมว่าดัดฟันเป็นยังไงบ้าง เนื่องจากผมถูกแม่บังคับให้ดัดฟัน ผมจึงบอกตรงๆว่าไม่ชอบมันรู้สึกเคืองๆปาก พอผมพูดออกไปแม่ของผมก็ทำสีหน้าไม่พอใจละ และก็มีการทะเลาะกันเกิดขึ้น พ่อของผมเสริมว่าก็ผมโง่ เรียนไม่เก่ง ทำให้ดัดฟันจะดูดีขึ้นมาก แต่ผมก็เถียงว่าไม่เกี่ยวมันนอกเรื่อง ถึงผมเรียนเก่งก็อาจโดนบังคับดัดเหมือนเดิม แม่ผมก็ด่าผมด้วยเหตุผลเดียวกับพ่อเลย ผมโดนรุมเลยหลังจากเถียงกันสักพักแม่ผมก็เริ่มร้องไห้ และแม่ผมก็พูดว่า รู้ไหมทำแม่ร้องไห้มันบาปนะ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรจึงเงียบเพราะกลัวมันเกินเลยมากกว่านี้ แต่พ่อของผมก็พูดออกมาว่าผมเป็นโรคจิต เพราะผมชอบพูดเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ผมก็ตกใจผมรู้สึกว่าด่าผมว่าโรคจิตมันแรงกว่าด่าผมโง่สะอีก ผมจึงตอบกลับว่า ก็แม่ถามเรื่องดัดฟันเป็นไงบ้าง ผมไม่ใช่คนเปิดประโยคสะหน่อย พอจบประโยคผมก็ร้องไห้เพราะ มันแรกมากเลยที่โดนด่าว่าโรคจิต พอแม่ผมเห็นว่าผมร้องไห้เขาก็ด่าเสริมจากพ่อว่าผมคือโรคย้ำคิดย้ำทำ ผมแบบกัดฟันเลย ผมโดนด่าว่าโง่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้คือครั้งแรกที่ร้องไห้จริงๆ พอพ่อของผมเห็นผมร้องไห้ก็ด่าผมว่า ผมจะอายุ19แล้วจะร้องไห้อีก พ่อผมจึงจะขู่ไล่ผมออกจากบ้าน แต่แม่ก็ห้ามไว้เพราะเคยไล่ผมออกไปแล้ว แต่ผมอยู่เองได้ แม่จึงแค่ด่าให้ผมรู้สึกผิดที่ไม่ยอมรับการโดนบังคับให้ดัดฟัน เรื่องจบโดยการเรียกมาคุยในวันต่อมา เขาสรุปให้ผมว่าการที่ผมยึดติดมันทำให้บ้านแตก แม่อยากให้ผมทนๆเพื่อเขา ผมก็อยากเถียงว่าผมทนแล้ว ผมยอมเข้าคณะที่ผมไม่ชอบเพื่อพ่อแม่แล้ว ผมว่ามันแฟร์ถ้าผมจะเถียงได้ แต่ผมทำได้แต่คิด ผมขอถามทุกคนที่อ่านมาจนจบหน่อยว่า ผมผิดไหมครับที่ทำให้แม่ร้องไห้(ถ้าอ่านแล้วงงผมขอโทษด้วยนะครับ)