ผมคบกับผู้หญิงคนนึงคบมาได้ประมาณ2เดือนกว่าๆเธออายุน้อยกว่าเธอ19ผม23เธอเรียนอยู่ปี1ส่วนผมป.ตรีซึ่งเรียนเเค่วันอาทิตย์เวลาปกติผมทำงานซึ่งพวกคุณบางคนที่อยู่ในวัยทำงานอาจเข้าใจว่ามันเหนื่อยพอเราเหนื่อยก็จะยิ่งภาวนาให้ถึงวันหยุดส่วนผมไม่มีสิทธิ์คิดเพราะวันหยุดก็ต้องไปเรียนชีวิตก็วนลูปไปก็นั่นแหละปกติเลิกงานก็จะอาบน้ำขับรถไปหาแฟนแฟนกับผมอยู่ห่างประมาณ20กิโลก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาพอมาถึงช่วงกลางเดือนธันวารถผมเสียเลยไม่ได้ไปเพราะถ้าเรียกรถไปก็แพงแล้วไหนจะต้องรีบกลับตั้งเเต่6โมงเช้ามาทำงานต่อเลยบอกเธอว่าเออช่วงนี้คงไม่ค่อยได้ไปนะอย่างที่บอกรถมันเสียพอไม่ได้เจอความสัมพันธ์ก็เริ่มเเย่เธอกลับมีสิ่งต้องการมากขึ้นพอผมไปหาแล้วรีบกลับเธอก็ไม่พอใจหาว่าผมไม่มีเวลาให้ได้เจอแปปเดียวก็รีบกลับจังโกรธผมเงียบใส่ทั้งๆที่ปัญหามัยอยู่ที่ไม่มีรถเลยไม่ค่อยได้เจอด้วยความที่เธออายุน้อยผมเลยไม่อยากจะใส่ใจมากก็พอจะเข้าใจ(ลืมบอกก่อนหน้ารถจะเสียได้ตกลงกันว่าจะไปเที่ยวช่วงปีใหม่ด้วยกัน)พอใกล้ถึงปีใหม่ผมก็บอกเธอว่าเราอาจจะไม่ได้ไปเที่ยวนะเพราะพี่ต้องใช้เงินซ่อมรถมันกระทันหันจริงๆเธอก็ดูเสียใจแหละเเต่ผมก็เข้าใจได้เพราะเราตกลงกันแล้วแล้วทีนี้มาผิดคำพูดก็เข้าใจอยู่ก็ไม่เป็นไรก็คิดว่าหยุดปีใหม่ก็ใช้ชีวิตอยู่ห้องกันก็ได้มาถึงวันที26ย่าผมโทรมาประมาณว่าให้ผมกลับบ้านไปหาแต่ผมตกลงกับแฟนแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันเลยยังไม่ได้ให้คำตอบย่าเลยเก็บมาคิดแล้วโทรกลับไปบอกย่าว่างั้นผมกลับแค่28-30นะ31ผมจะกลับกรุงเทพย่าก็โอเคผมก็บอกกับแฟนแต่แฟนผมกลับไม่พอใจอยากให้ผมอยู่ผมก็คิดในใจว่าเอ้านี่มันครอบครัวพี่นะมันดีแค่ไหนแล้วที่ยังเฉลี่ยเวลาวันที่31กลับมาเคาท์ดาวน์ด้วยได้ก็มีทะเลาะกันนิดหน่อยจากนั้น28ผมก็กลับบ้านพอ31ผมกลับมากรุงเทพมาถึงก็เที่ยงผมก็พยายามพาไปห้างเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไปพอมึดก็พาไปดูพลุเคาท์ดาวน์ผมใส่ใจมาตลอดทั้งวันเพื่อชดเชยทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีเธอดูมีความสุขจากนั้นนับถอยหลังเคาท์ดาวน์3-2-1พลุยิงขึ้นฟ้าผมกับแฟนต่างคนต่างอัดคลิปก็มีจังหวะแฟนหัดกล้องมาตะให้ผมเข้ากล้องผมก็หันไปมีแบบนั้นประมาณ2รอบพอรอบ3แฟนหันกล่องมาแต่ผมไม่ได้หันไปจากนั้นเธอก็โกรธหนักเลยก้มหน้ามองโทรศัพท์แล้วก็เดินหนีไม่พูดไม่จาก็นั่งเงียบกันมาจากงานจนถึงห้องก็มีพูดคุยกันนิดหน่อยแล้วจากนั้นก็เหมือนจะดีกันแล้วก็นอนเช้ามาเป็นวันที่1บริษัทผมเปิดวันที่2ผมก็เลยบอกแฟนว่าสัก16:00ว่าจะกลับห้องนะจะไปซักผ้าเก็บของก็นั้นแหละแ้วอีกอย่างคือผมไม่มีรถถ้าจะให้รอกลับเช้าคงไม่สะดวกเท่าไรหลังจากนั่นแหละงานเข้าอีกแล้วนอนเงียบไม่พูดไม่จาผมสะกิดก็แล้วพยายามพูดด้วยก็แล้วในหัวเราคิดว่าเอาเวลาที่โกรธกันมาคุยกันทานข้าวมันจะมีความสุขกว่ามั้ยถึงยังไงเราก็ได้เจอกันแล้วยิ่งได้เจอกันแปปเดียวเราต้องยิ่งใช้เวลาให้คุ้มแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรเอาแต่เงียบอยู่ๆก็ไล่ผมกลับไล่ๆๆๆจนผมเริ่มหัวเสียผมก็ถือกระเป๋าเดินออกมาผ่านมาจนถึงวันนี้ก็ทะเลาะกันตลอดเธอเอาแต่ว่าผมไม่มีเวลาให้มีเวลาน้อยผมก็ไม่อยากจะใช้อารมณ์ได้แต่คิดกับตัวเองก็ผมงานยุ่งสะขนาดนี้เรียนก็ต้องเรียนไม่คิดจะให้ผมมีเวลาทำการบ้านอ่านหนังสือรึผ่อนคลายบ้างเลยหรอ
ทำไมผู้หญิงเข้าใจยากจัง