โลมมารุตยุดมโน ลมเจ้าไยใจร้ายคล้ายยั่วเย้าส่งความเหงาเร้ารั้นวันเหน็บหนาวนภาคราค่ำคืนกลืนแสงดาวแขสกาวราวกลับเลือนลับไป ลมโลมร่างพร่างหนาวราวสะท้านสั่นเทิ้มยามลามลิ่วผิวลูบไล้โลมาลุกปลุกชันพร

..."เพียงคิด ก็..อยากร้องไห้"...  ในอ้อมกอด สายลมที่พรมแผ่ว หวานรักแว่ว ผ่านเผย ที่เชยชื่น ในหมอกหนาว น้ำค้าง ยามกลางคืน ระดาดื่น ระดาษดาว พราวฟ้

O แว่วยินไหม .. รำพันดวงขวัญเอ๋ย ฝากให้ .. ลมรำเพยรำพึงผ่าน ว่า .. ค่ำนี้แสงดาวคงร้าวราน จาก .. ความหวานโชนช่วงในดวงตา O จันทร์เอย .. เลื่อนขึ้นฟ้า .. ช้าช้าก่อน ให้ความวอนเว้าปวง, แรงห่วงหา- ได้ทอดเส

พระสยมบรมนาถท้าว     รังสรรค์ มาฤา สีส่องผ่องพักตร์จันทร์    แจ่มจ้า ประดุจถิ่นสถานอัน         บริสุทธิ์ แม้นมาดอาจเมืองฟ้า       

แสงเรืองรองผ่องพราวสกาวเด่น ในคืนเพ็ญพรายพร่างอยู่กลางหาว เจิดจรัสชวนดูท่ามหมู่ดาว ระยิบวาวราวสรวงห้วงอัมพร มองนภายามนี้มีจันทร์ฉาย เย็นพระพายพัดแผ่วแนวสิงขร ยินเรไรหริ่งเร้าดุจเว้าวอน ประหนึ่งคู่เคี

แรมหนบนทางเถื่อน ดาวเป็นเพื่อนเดือนนำทาง แผ่วพรายสายลมจาง ราวจะมอบปลอบประโลม เคยคว้างอ้างว้างอก หวาดวิตกเข้าจู่โจม พยับโพยมโหม กลับลาหายคลายเมฆจาง ราตรีประดับดาว เด่นสกาวเข้ารุ่งสาง ทางเร้นเห็นรางชา

พายุฝนหล่นเยือนจันทร์เลื่อนหลบ พิรุณกลบรัศมีปานลี้หาย ทิฆัมพรมืดมนหม่นเดียวดาย คงถึงกาลเคลื่อนคล้ายใกล้เหมันต์ ล่วงฤดูผันผ่านกาลกำหนด เป็นตามกฎธรรมชาติวาดรังสรรค์ ยามฝนซาฟ้าผ่องมองเห็นจันทร์

มาถึงบทที่ 8 แล้วครับ บทนี้ได้กล่าวถึง ดวงจันทร์ ลูน่า ดวงจันทร์บริวารหนึ่งเดียวของโลก ที่ต้องทำหน้าที่ในการรับผู้คนจากโลกในวันที่โลกเกิดวิกฤติขาดแคลนทรัพยากร และหันไปพึ่งใครไม่ได้ เพราะดาวอังคารดันกล

เพ็ญสิบสองผ่องพรรณ ดวงจันทร์เจ้าเห็นภาพเงางามก่อนสะท้อนหาลอยกระทง​คงอยู่​เคียงคู่มาประเพณีนำค่าอยู่ช้านานติดในบ่วง​ห้วงฝันอยู่นานเนิ่นเราต่างเพลินชื่นสุขผูกประสานลอยกระทง​สวยซึ้งติดตรึงมานยิ้มเบิกบานห