..."เพียงคิด ก็..อยากร้องไห้"...
ในอ้อมกอด สายลมที่พรมแผ่ว
หวานรักแว่ว ผ่านเผย ที่เชยชื่น
ในหมอกหนาว น้ำค้าง ยามกลางคืน
ระดาดื่น ระดาษดาว พราวฟ้าไกล
ไม่ - มีจันทร์ เด่นสรวง ห้วงเวหน
ไม่ - มีใคร สักคน คราหม่นไหม้
ไม่ - มีคน เยียวยา รักษาใจ
ไม่ - มีไอ อุ่นเอื้อ เมื่อร้าวราน
เคย - มีใคร คนหนึ่ง ที่ตรึงจิต
เคย - บอกรัก ลิขิต ลิลิตหวาน
เคย - ห่วงหา อาทร สะท้อนมาน
เคย - ซึ้งผ่าน อักษร เป็นกลอนพา
มอง - ฟ้าใส ใจเจ็บ ยังเหน็บหนาว
มอง - แสงพราว ดาวน้อย ละห้อยหา
มอง - ใบไม้ ระบัด ลมพัดพา
มอง - เหม่อหา รักเรา เคยเคล้าคลอ
ให้ - คืนสู่ คู่ขวัญ เหมือนวันก่อน
ให้ - คืนคอน เคียงกัน ทุกวันหนอ
ให้ - ชิดใกล้ เหมือนเก่า พะเน้า พะนอ
ให้ - เติมต่อ สายรัก สลักใจ
ลึก -ในรัก ปักกลาง ระหว่างห้วง
ลึก -ในทรวง ว่าหวง ห่วงแค่ไหน
ลึก - ในจิต บ่งชี้ ไม่มีใคร
ลึก - ในใจ ดวงนี้ ว่ามีเธอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง ตรึงไว้ ในดวงจิต
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง มิ่งมิตร สนิทเสนอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง ห้วงนัย ที่ใฝ่เจอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง คือเธอ เสมอนิรันดร์
เพียงคิดถึง กลับพา น้ำตาไหล
อยากร้องไห้ กับรัก เคยฝากฝัน
หนาวฤทัย จับติด จิตผูกพัน
คิดถึงวัน เคยชื่น...สะอื้นตรม....
“สุนันท์ยา”
..."เพียงคิด ก็..อยากร้องไห้"...
ในอ้อมกอด สายลมที่พรมแผ่ว
หวานรักแว่ว ผ่านเผย ที่เชยชื่น
ในหมอกหนาว น้ำค้าง ยามกลางคืน
ระดาดื่น ระดาษดาว พราวฟ้าไกล
ไม่ - มีจันทร์ เด่นสรวง ห้วงเวหน
ไม่ - มีใคร สักคน คราหม่นไหม้
ไม่ - มีคน เยียวยา รักษาใจ
ไม่ - มีไอ อุ่นเอื้อ เมื่อร้าวราน
เคย - มีใคร คนหนึ่ง ที่ตรึงจิต
เคย - บอกรัก ลิขิต ลิลิตหวาน
เคย - ห่วงหา อาทร สะท้อนมาน
เคย - ซึ้งผ่าน อักษร เป็นกลอนพา
มอง - ฟ้าใส ใจเจ็บ ยังเหน็บหนาว
มอง - แสงพราว ดาวน้อย ละห้อยหา
มอง - ใบไม้ ระบัด ลมพัดพา
มอง - เหม่อหา รักเรา เคยเคล้าคลอ
ให้ - คืนสู่ คู่ขวัญ เหมือนวันก่อน
ให้ - คืนคอน เคียงกัน ทุกวันหนอ
ให้ - ชิดใกล้ เหมือนเก่า พะเน้า พะนอ
ให้ - เติมต่อ สายรัก สลักใจ
ลึก -ในรัก ปักกลาง ระหว่างห้วง
ลึก -ในทรวง ว่าหวง ห่วงแค่ไหน
ลึก - ในจิต บ่งชี้ ไม่มีใคร
ลึก - ในใจ ดวงนี้ ว่ามีเธอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง ตรึงไว้ ในดวงจิต
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง มิ่งมิตร สนิทเสนอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง ห้วงนัย ที่ใฝ่เจอ
ซึ้ง - เพียงหนึ่ง คือเธอ เสมอนิรันดร์
เพียงคิดถึง กลับพา น้ำตาไหล
อยากร้องไห้ กับรัก เคยฝากฝัน
หนาวฤทัย จับติด จิตผูกพัน
คิดถึงวัน เคยชื่น...สะอื้นตรม....
“สุนันท์ยา”