จิตค้นพบตัวเอง คือจิตพบความมีอยู่จริง ความมีอยู่จริงจิตจะสลัดความไม่มีอยู่จริง ไม่เป็นสาระ(ยังตั้งอยู่ แต่ไม่เป็นสาระ) สิ่งไม่เป็นสาระคือรูปนาม ความเห็นว่าเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา เห็นว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เป็นสาระอะไรให้ยึดได้(เจตสิก)(ผ่านการเห็นไตรลักษณ์ เกิดดับของรูปนาม)จิตจะเห็นว่ามีสิ่งที่มีอยู่จริง มีสาระ คือความสงบ มั่นคงของตัวจิตเอง(สภาพจิต เจตสิก) ซึ่งไม่ต้องไปแสวงหา เป็นสภาพจิตที่เกิดอยู่ตรงนั้น เป็นสภาวะไม่เกี่ยวเนื่องกับเวลา(การเกิดดับของรูปนาม