สวัสดีครับ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกรักแม่ตัวเองน้อยลงครับ วิเคราะห์ตัวเองแล้วว่าเป็นเพราะความเป็นวัยรุ่นของเรารึเปล่า แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ ตั้งแต่เด็ก แม่ผมมักจะมีความเครียดสูง แต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเครียด ทำอะไรไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง แปปๆก็เลิกทำ สักพักก็กลับมาทำใหม่ จุดที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับแม่คือ เวลาแม่หงุดหงิดอารมณ์รุนแรงครับ ทำอะไรไม่คิด เช่น ผมนั่งทำงานจนดึก ยังไม่ได้อาบน้ำ แม่ก็มากราบเท้าขอร้องให้ผมไปอาบน้ำ เพราะกลัวโดนยายดุ ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กก็ช็อคนิดนึงนะครับว่าจะอะไรขนาดนั้น หรือจะเป็นการที่ผมเถียงแล้วแม่ตอบไม่ได้ ก็หงุดหงิดทำร้ายตัวเองจนเข้า รพ เพื่อให้ผมรู้สึกผิด หรือเวลาที่แม่เครียดก็จะมาพาลใส่ผม จริงๆก็พาลใส่ทุกคนในบ้าน เช่น หงุดหงิดจากงานมาเจอผมนั่งทานข้าว ก็บอกว่า ผมเป็นภาระ เวรกรรมจริงๆ ไร้ประโยชน์ ซึ่งตอนนั้นผมยังเรียนมัธยมอยู่ครับ ก็งงๆว่า จะต้องทำอะไรเหรอ มีหน้าที่แค่เรียน บ้านก็ไม่ได้ลำบาก555 เวลาก็ผ่านไป จนผมเข้ามหาลัย แม่ก็ทำธุรกิจ แต่บริหารไม่ดี ทำให้การเงินมีปัญหา แต่ก็ซื้อรถ ซื้อของแพง สุดท้ายก็บอกว่าผมโตแล้ว ให้หาค่าขนมเอง จบแล้วช่วยแม่ผ่อนหนี้ด้วย ผมก็สงสัยครับว่า หนี้ที่มาจากการซื้อของไม่จำเป็น ทำไมจะต้องช่วยด้วยนะ เตือนแล้วไม่ฟังเอง

หลังๆมานี้แม่ทำแต่เรื่องที่ส่วนตัวผมมองว่าสิ้นเปลืองและจัดลำดับความสำคัญไม่ได้ครับ ผมทวงค่าขนมแม่บอกว่า เดี๋ยวค่อยให้ทีหลัง อย่างอื่นสำคัญกว่า เช่นจ่ายหนี้ผ่อนของ(ที่ไม่จำเป็น) ควรทำยังไงให้ไม่รู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้ครับ
จริงๆผมเป็นคนไม่ชอบทะเลาะ แต่เวลาที่แม่เริ่มทำอะไรไม่ถูกใจ(สำหรับผม) ก็จะพูดตรงๆ ส่วนตัวผมมองว่าก็พูดปกติอารมณ์เตือนกัน แต่เพื่อนบอกว่าผมอาจจะเป็นพูดแรงๆแต่ไม่หยาบ พูดนิ่งๆ ผู้ใหญ่อาจจะไม่ชอบเพราะเขาโตกว่า อาจตะมีอีโก้บางอย่าง เช่น “โตขนาดนี้แล้วคิดสักนิดดีไหมว่าทำไมทำอะไรก็ออกมาแย่ตลอด ”, ดีเนอะ ค่ารักษาพยาบาลลูกคิดแล้วคิดอีก แต่ทีซื้อของไม่เห็นคิด 555ประมาณนี้ครับ

ที่ผมต้องการคือ อยากให้แม่ใจเย็นๆ และคิดให้มากกว่านี้ครับ ผมคิดว่าตัวเองอาจจะรู้สึกไม่ดีที่แม่ชอบวีนใส่ และสร้างความเดือดร้อนให้ในบางที คือมันไม่ใช้เรื่องใหญ่แต่มันถี่ครับ