เรามีความรู้สึกว่าท้อกับชีวิตจะเกิดมาทำไมเกิดมาก็ทำแต่เรื่องให้คนอื่นทุกข์ใจ
บางครั้งก็รู้สึกว่าเหมือนอยู่คนเดียวไม่มีใครให้ระบายด้วยเวลาโดนดุจากคนอื่นก็จะเงียบทำเหมือนเข้าใจทุกอย่างแต่สุดท้ายก็ไปนั่งร้องไห้คนเดียวเวลาอยู่คนเดียวไม่มีใครมักจะนึกถึงเรื่องที่ผ่านๆมาจะรู้สึกเศร้ามากรู้สึกโทษตัวเองตลอดเวลาคิดว่าตัวเองผิดชอบกรี๊ดเสียงดังเพื่อระบายมันออกมา

แม่เคยบอกให้เราพูดออกมาความในใจออกมาว่ามีอะไรบ้างแต่เรายังเก็บมันไว้
เรารู้สึกว่าแม่เป็นคนดุมากทำอะไรก็จะผิดไปหมดแล้วก่อนหน้านี้ที่เคยระบายออกไปแล้วแม่ก็รื้อฟื้นเรื่องในแล้วกลับมาดุเราอีกเราเลยไม่กล้าระบายให้แม่ฟัง

บางทีก็ทำตามที่สั่งแล้วแต่ก็ยังไม่ดีพอ
ถ้าเราทำผิดแล้วเราร้องไห้แม่บอกว่าร้องเลยร้องให้ข้างบ้านได้ยินเลยว่าเราทำผิดอะไรไม่ต้องอายเขาด้วยร้องเลย
หรือถ้าเรากรี๊ดแม่ก็บอกว่าเราเป็นบ้าไปแล้วเราควรไปหาหมอ

ส่วนกับเพื่อนเราเป็นคนไม่มีเพื่อนมาตั้งแต่ยุคประถมแล้วตอนอยู่ประถมมีช่วงนึงที่เรามีเหาขึ้นหัวเพื่อนก็รังเกียจไม่สนใจเราบอกว่าเราเป็นคนสกปรกทั้งที่เหาก็ติดมาจากคนอื่น

พอเราขึ้นมัธยมต้นก็มีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าตามมา 1 คนเขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนที่โรงเรียนใหม่ทำให้ทุกคนเข้าใจว่าเราเป็นคนสกปรกไม่กล้าเข้าใกล้

พอเราขึ้นมัธยมปลายเราก็คิดว่ามันจะดีขึ้นแต่สรุปคือการที่คบกับเพื่อนมันมาบอกว่าห่างกับเราสักพักได้ไหมเพื่อนสนิทของเรามันไม่ชอบให้เราอยู่กับแกเราก็ตอบไปว่าได้แต่ก็ร้องไห้เสียใจมากต่อมาก็ไม่ได้ดีขึ้นเพราะเราไม่ได้ชอบเหมือนเพื่อนเลยไม่ได้คุยกันเลยเวลามีปัญหาก็เราให้เพื่อนฟังไม่ได้เพราะไม่ได้สนิทกันแล้ว

เวลามีเรื่องอะไรก็มักจะเก็บไว้คนเดียวร้องไห้คนเดียวกรีดอยู่คนเดียว