ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนหนูขออภัยนะคะ นิ้วเบียดค่ะ คือหนูทะเลาะกับเเม่มาตั้งเเต่ประถมปลายยันตอนนี้มัธยมต้น อันที่จริงไม่ใช่ตั้งเเต่ประถมปลายหรอกค่ะตั้งเเต่เด็กเเล้วเเต่ตอนนั้นหนูไม่ได้รู้เรื่องอะไรมาก ตอนช่วงประถมหนูไม่สนใจอะไรค่ะ เถียงอย่างเดียว เเต่พอหนูเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆโตขึ้นทุกวันๆ ก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เเล้วพอมีการทะเลาะกับเขาเกิดขึ้นหนูก็เก็บมาคิดเก็บมาเครียดว่าหนูเป็นลูกที่เเย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ ตอนเขาด่าหนูจำคำนี้ฝังใจมาก ก็คือ "เป็นลูกประสา อะไรวะ" เเล้วเวลาทะเลาะกันเขาก็มักจะพูดมันออกมาเสมอ พูดออกมาจนหนูคิดว่าเขาตั้งใจพูดออกมาเเล้ว ไม่ได้พูดเพราะโกรธเเล้ว เขาเคยบอกหนูว่า มีอะไรให้บอกเเม่ ใครที่ไหนก็ไม่เข้าใจเท่าพ่อเเม่ เเต่ดูที่เขาด่าหนูคือมัน มันจุกจนพูดไม่ออกเลยค่ะ หนูอยากจากไปเเบบสงบๆ ไม่ต้องการให้เขารู้ว่าหนูหายไปไหน หนูเชื่อว่าเดี๋ยวเขาก็ลืมค่ะ เขาไม่ได้ตั้งใจให่หนูเกิดมาอยู่เเล้ว อย่างน้อยๆหนูจากไปสักคนก็ช่วยลดภาระไปตั้งเยอะ