คือมีน้ามาจากต่างจังหวัดเขาก็เอาลูกมาด้วย ลูกของมีสองคนพี่กับน้อง คนน้องพ่อแม่เลิกกัน ละตอนนี้แม่เขาไม่มีงานทำเขาเลยมาทำงานกับแม่ พ่อแม่เหมือนรักน้องคนนี้มาก บอกน้องว่ามาเรียนนี้ไหมจะรับผิดชอบทุกอย่าง คือเราเป็นลูกสุดท้อง มันก็มีอาการน้อยใจบ้าง มันมีหลายเหตุการณ์เดะไล่ลำดับเหตุการณ์นะคะ
1.พ่อไปโอนที่ดินเป็นชื่อพ่อ พวกน้าลูกน้าเขาก็พูดประมาณว่า เขาจะโอนเป็นชื่อพ่อเองจริงหรอไม่ใช่โอนเป็นชื่อพี่เองหรอ (พี่คนนี้คือลูกติดทาฃพ่อ)
2.เราอยากไปส่งของด้วยแต่แม่บอกว่าจะไปทำไมเกะกะ แต่เขาให้น้องไปด้วย
3.พี่ชาย(แท้ๆ) พาเราไปซื้ออะไรกินล้ะก้ไปหาแม่ ล้ะไอน้องคนนี้ก้ไปด้วย พี่เขาก็พูดว่า ขอเงินแม่ดิ้จะซื้อของกิน. พอถึงแม่เขาก้ไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ว่าขอแล้วแม่จะด่า น้องก็พูดว่า พี่ก็ขอตังดิ้ แม่ก็ไม่พูดอะไร แม่ก็ใช้เราให้ไปเก็บเงิน แล้วมีร้านที่เราไม่รู้จัก ล้ะแม่ก็บอกว่า ใช้อะไรก็ไม่ได้เรื่อง พอทีมาขอเงินไกลแค่ไหนก็มาได้ ก็ไม่รู้จักจริงจะให้ทำไงล้ะคะ
4.นัดเพื่อนไว้ว่าจะไปเที่ยวกัน แต่ก็ต้องเลื่อนนัดเพราะไม่กล้าขอเงินแม่ กลัวเขาด่าอีก แต่กลัวจะเลื่อนนัดได้ คิดหนักมาก ว่าจะเลื่อนดีไหม เลื่อนนัดบ่อยๆก็กลัวเพื่อนจะไม่ไว้ใจ จะเลิกคบ
5.มีวันหนึ่งยายก็คุยกับพี่(ลูกน้า) คือพี่อ่ะเขาไม่สนิทกับแม่เขาเลย เพราะยายเป็นคนเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ละยายก็ถามเราว่าสนิทกับใคร เราก็บอกว่าไม่สนิทกับใครเลย เพราะตอนเด็กน้องของยายเป็นคนเลี้ยง พอประถมต้นเราก็อยู่กับพี่ ประถมปลายก็อยู่กับยาย มัธยมต้นก็เหมือนอยู่คนเดียว ถึงแม้อยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย พ่อแม่ออกจากตั้งแต่ตี3 เราไปเรียน6โมง แม่กลับเข้าบ้านรอบเช้า8โมง เที่ยงออกไปอีกรอบ เรากลับมา4โมง เมื่อกลับมาบ้านไม่ใคร บางทีก็รู้สึกโดดเดี่ยว บางทีก็ท้อเวลากลับจากโรงเรียนแล้วไม่เห็นใคร
เราไม่สนิทกับใครในบ้านมันก็มีข้อเสียนะ เวลามีปัญหาเราไม่สามารถปรึกษาใครได้ เพราะส่วนมากเราจะอยู่เพื่อเยอะ อย่างเช่นไปโรงเรียนก็มีเพื่อน รู้สึกว่าโรงเรียนอบอุ่นกว่าอยู่บ้าน
อาการของเราตอนนี้คือ เศร้า เหลา ท้อ น้อยใจ โกรธง่าย หงุดหงิดง่าย คนอื่นจะรู้สึกว่าเรานิสัยไม่ดี เกเร จากที่เคยชอบเที่ยวเดะนี้ก็รู้สึกไม่อยากไปไหน ละก็หลงๆลืม นอนประมาณ14-15ชั่วโมง เป็นตั้งแต่ปิดเทอม จนตอนนี้จะเปิดเทอมละ มีเรื่องกระทบจิตใจนิดหน่อยก็จะร้องไห้ แต่ไม่กล้าร้องไห้กับคนอื่น มักจะร้องไห้คนเดียว ร้องไห้ทีเหมือนคนใจจะขาด
**กลัวว่าจะเป็นโรคทางจิตอะค่ะ แต่เราไม่สามารถปรึกษาคนในครอบครัวได้**
เป็นโรคอะไรรึเปล่า
1.พ่อไปโอนที่ดินเป็นชื่อพ่อ พวกน้าลูกน้าเขาก็พูดประมาณว่า เขาจะโอนเป็นชื่อพ่อเองจริงหรอไม่ใช่โอนเป็นชื่อพี่เองหรอ (พี่คนนี้คือลูกติดทาฃพ่อ)
2.เราอยากไปส่งของด้วยแต่แม่บอกว่าจะไปทำไมเกะกะ แต่เขาให้น้องไปด้วย
3.พี่ชาย(แท้ๆ) พาเราไปซื้ออะไรกินล้ะก้ไปหาแม่ ล้ะไอน้องคนนี้ก้ไปด้วย พี่เขาก็พูดว่า ขอเงินแม่ดิ้จะซื้อของกิน. พอถึงแม่เขาก้ไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ว่าขอแล้วแม่จะด่า น้องก็พูดว่า พี่ก็ขอตังดิ้ แม่ก็ไม่พูดอะไร แม่ก็ใช้เราให้ไปเก็บเงิน แล้วมีร้านที่เราไม่รู้จัก ล้ะแม่ก็บอกว่า ใช้อะไรก็ไม่ได้เรื่อง พอทีมาขอเงินไกลแค่ไหนก็มาได้ ก็ไม่รู้จักจริงจะให้ทำไงล้ะคะ
4.นัดเพื่อนไว้ว่าจะไปเที่ยวกัน แต่ก็ต้องเลื่อนนัดเพราะไม่กล้าขอเงินแม่ กลัวเขาด่าอีก แต่กลัวจะเลื่อนนัดได้ คิดหนักมาก ว่าจะเลื่อนดีไหม เลื่อนนัดบ่อยๆก็กลัวเพื่อนจะไม่ไว้ใจ จะเลิกคบ
5.มีวันหนึ่งยายก็คุยกับพี่(ลูกน้า) คือพี่อ่ะเขาไม่สนิทกับแม่เขาเลย เพราะยายเป็นคนเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ละยายก็ถามเราว่าสนิทกับใคร เราก็บอกว่าไม่สนิทกับใครเลย เพราะตอนเด็กน้องของยายเป็นคนเลี้ยง พอประถมต้นเราก็อยู่กับพี่ ประถมปลายก็อยู่กับยาย มัธยมต้นก็เหมือนอยู่คนเดียว ถึงแม้อยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย พ่อแม่ออกจากตั้งแต่ตี3 เราไปเรียน6โมง แม่กลับเข้าบ้านรอบเช้า8โมง เที่ยงออกไปอีกรอบ เรากลับมา4โมง เมื่อกลับมาบ้านไม่ใคร บางทีก็รู้สึกโดดเดี่ยว บางทีก็ท้อเวลากลับจากโรงเรียนแล้วไม่เห็นใคร
เราไม่สนิทกับใครในบ้านมันก็มีข้อเสียนะ เวลามีปัญหาเราไม่สามารถปรึกษาใครได้ เพราะส่วนมากเราจะอยู่เพื่อเยอะ อย่างเช่นไปโรงเรียนก็มีเพื่อน รู้สึกว่าโรงเรียนอบอุ่นกว่าอยู่บ้าน
อาการของเราตอนนี้คือ เศร้า เหลา ท้อ น้อยใจ โกรธง่าย หงุดหงิดง่าย คนอื่นจะรู้สึกว่าเรานิสัยไม่ดี เกเร จากที่เคยชอบเที่ยวเดะนี้ก็รู้สึกไม่อยากไปไหน ละก็หลงๆลืม นอนประมาณ14-15ชั่วโมง เป็นตั้งแต่ปิดเทอม จนตอนนี้จะเปิดเทอมละ มีเรื่องกระทบจิตใจนิดหน่อยก็จะร้องไห้ แต่ไม่กล้าร้องไห้กับคนอื่น มักจะร้องไห้คนเดียว ร้องไห้ทีเหมือนคนใจจะขาด
**กลัวว่าจะเป็นโรคทางจิตอะค่ะ แต่เราไม่สามารถปรึกษาคนในครอบครัวได้**