คือเราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากเเต่ส่วนมากก็จะร้องเรื่องครอบครัวทุกครั้งเลยเท่าที่เราจำได้เราเคยเป็นเเบบนี้ตอนป5-ป6ที่ร้องไห้ง่ายเเต่ก็ไม่เท่าไหร่ส่วนมากก็จะร้องที่โรงเรียนเพราะโดนครูดุเเต่พอขึ้นม1เราก็หายค่ะรู้สึกว่ากลับมาเป็นอีกทีตอนม4เพราะเราต้องเเยกกับเเม่เเม่เราไปทำงานต่างจังหวัดส่วนเราต้องเรียนอยู่ที่บ้านกับตากับยายยอมรับเลยช่วงนั้นเเย่มากๆเรารู้สึกว่าเราเริ่มกลับมาร้องไห้เพราะทะเลาะกับยายบ่อยมากส่วนตาก็อยู่ข้างยายเเล้วก็ต้องมาเครียดเพราะส่วงนั้นติดต่อเเม่ยากมากเราไม่ค่อยมีตังเเม่ไม่ค่อยให้ก็มาทะเลาะกับเเม่อีกเเต่ส่วนมากก็จะทะเลาะกับยายที่สุดเเต่เราไม่ค่อยเถียงค่ะเพราะเถียงไปก็ไม่ได้อะไรเป็นเเม่นี้ตลอดจนเพื่อนยังถามว่าไม่เคยเห็นเรเป็นเเบบนี้เลยจนเราจบม6เราขึ้นปี1เเม่กลับมาเเต่ก็เรารู้สึกเราดันเป็นนักกว่าเดืมมากเลยเเค่โดนตะคอกใส่เราก็ร้องเเล้วจนรอบล่าสุดวันนั้นคือช่วงนั้นเราเหนื่อยมากเเม่กลับมาขายของเเฟนเเม่ป่วยเข้าโรงพยาบาลเราเลยมาเฝ้าร้านเเทนยายก็ออกมาอยู่เป็นเพื่อนเเล้วเค้าก็บ่นตามปกติของเค้าเค้าใช้นู่นนี่เราเหนื่อยเราเลยถอนหายใจใส่ไป1ทีเเล้วเเม่กลับมาพอดียายก็บอกเเม่ว่าดูเราทำงี้ใส่เค้าเเม่บอกว่าอย่าไปยุ่งกลับเราเลยช่วงนี้เราเหนื่อยเเต่เเม่กลับมาเราก็ร้องไห้เเล้วคะตอนนั้นก็รู้สึกเหนื่อยเเล้วก็รู้สึกผิดด้วยว่าไม่ทำงี้เลยเพราะช่วงนั้นเราก็สงสารเเม่เเล้วเราก็เลยกลับบ้านพอ(เราลืมบอกว่าตอนที่เเม่กลับมาเเม่อยู่ห้องเช่านะส่วนบ้านมีตากับยายส่วนเราก็ต้องกลับมาบ้านมาทำงานเเล้วตอนกลางคืนก็ไปช่วยเเม่ปิดร้านเเล้วก็ไปนอนกับเเม่)พอกลับบ้านเราก็ร้องหนักมากเลยค่ะเเล้วก็ได้เวลาที่ต้องไปช่วยเเม่ปิดร้านก็ออกไปเรานั่งสักพักเราก็โดนน้ากับยายอีกคนด่าเเบบไม่เคยโดนมาก่อนเลยเเบบเราไม่เข้าใจเลยค่ะว่าเราทำขนาดนั้นเลยหรอคือที่เค้าด่ากันมามันยังไม่เกี่ยวกับที่เราถอนหายใจใส่ยายเลยเเม่เราล้างจานอยู่ก็ร้องไห้บอกให้เรากลับไปบ้านก่อนเดี้ยวเเม่ไปรับเราก็เดินกลับเเต่ตลอดทางคือโดนด่าเเบบตะโกนมาตลอดทางเลยที่เราตกใจที่สุดเพราะเราไม่เคยโดนน้ากับยายอีกคนด่าขนาดนี้เลยเป็นอะไรที่ฝั่งใจเรามากเพราะปกติเราก็ชอบร้องไห้เพราะยายชอบด่าอยู่เเล้วเเต่ตอนนี้เป็นหนักมากจนน้องที่สนิทด้วยยังบอกมาร้องง่ายจริงคือเราควรทำไงดีคะเราไม่อยากร้องไห้ง่ายเลย