ใครรู้สึกอึดอัดตอนที่อยู่กับครอบครัวบ้างเราเป็น เเบบนี้คือไม่ปกติใช่มั้ย ตอนเด็กเรามีปมฝังใจจำได้เลยว่าตอนที่พ่อเเม่เลิกกัน ไม่มีใครอยากเลี้ยงเราเลย เขาบอกว่าไม่เลี้ยง มีพี่ชายเเต่ทางน้ากับยายก็ดูอยู่ๆเเล้ว เราสนิทกับพ่อเเม่มากกว่า จนน้าเราสงสารเลยดูเเลเรา พอโตขึ้นหน่อยเเม่ก็เริ่มกลับมาหาเเล้วมาหาทุกอาทิตย์ ตอนนี้เราโตเเล้ว มีโอกาสได้ลองไปอยู่กับเขาเเล้วรู้สึกอึดอัด เเต่ก็ไม่ได้พูดเพราะยังไงก็เป็นเเม่ จนตอนนี้เลยขอกลับมาอยู่บ้านกับยาย  เเม่เราเป็นคนที่ชอบตะคอกเสียงใส่ ซึ่งอันนี้เรากลัวเค้ามากๆเวลาโดนตะคอก เพราะตอนเด็กๆโดนเเม่ตีบ่อยใช้ด้ามไม้กวาดบ้าง บางครั้งก็โดนบีบคอ ทำให้มันส่งผลมาถึงตอนนี้เราไม่ค่อยพูดกับใครเลย เเต่เรารู้ว่าเเม่รักเรามาก เราก็รักเค้ามากนะ เเต่ก็ยังกลัวเเละอึดอัดอยู่ดี เเค่หวังว่าสักวันตัวเองจะผ่านไปได้ เเละไม่อึดอัดเวลาอยู่กับเเม่ เราเคยคิดว่าถ้าตัวเองมีลูกเราจะไม่เป็นเเบบเเม่เด็ดขาด เเต่ไม่รู้สิเคยคบกับเเฟนคนนึงเเล้วเเม่รู้ก็เลยปรึกษาเเม่ เเล้วตอนนั้นยายยังไม่อยากให้มีเเฟน พอยายทะเลาะกับเเม่ซึ่งเเม่บอกว่าเราชอบทำให้ผู้ใหญ่ทะเลาะกัน เริ่มจากที่เขาชอบด่าเราเสียงดังจนยายคิดว่าทำไมต้องเสียงดังให้ชาวบ้านได้ยินด้วย ไม่อายมั่งหร ยายกับเเม่เลยทะเลาะกัน พอเป็นงั้นเเม่ก็เลยบอกเรื่องที่เรามีเเฟน บอกว่าเราคุยกับผู้ชาย จนเราโดนยายว่า เเล้วไม่มีใครคุยกับเราเลย ตอนนั้นเเม่งรู้สึกโดดเดี่ยวจริงนะ พอโตมาเลยเลือกที่จะเก็บเเละไม่ปรึกษาใครอีกเลย เเต่มีเพื่อนคนนึงที่เราปรึกษามาตลอดมันก็บอกว่า มันช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก เเต่ถ้าอยากจะระบายให้ไประบายกับมัน ตอนนี้เราเริ่มดีขึ้นเเล้ว มันก็เลยถามว่าดีขึ้นเเล้วจริงๆใช้ไหม ไม่ใช่ฝืนอยู่นะ เราก็บอกดีขึ้นเเล้วจริงๆ มันบอกว่ามนเคนเห็นคนที่เป็นเเบบเราเค้าต้องเจอเรื่องมาหนักมากกว่าดีขึ้น เเล้วมันก็พูดว่า กูกลัวเป็นบ้าจริงๆนะ ถ้าเป็นขึ้นมากูร้องไห้จริงๆด้วย เราเจอคำนี้ไปคือร้องไห้เลย เเต่ก็นั่นเเหละทุกวันนี้พยามปรับตัวให้เข้ากับคนที่บ้านมากที่สุดไม่เถียงไม่ออกความคิดเห็นคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้เเล้ว