สวัสดีค่ะเราเป็นนักศึกษาปีหนึ่งใหม่ๆเลย5252525255252525แต่เรามีอย่างนึงที่ทำมาเกินครึ่งชีวิตค่ะคือการเล่นกีฬาเราเบ่นตั้งแต่5ขวบจนปัจจุบันจะ19แล้วค่ะ เอาจริงๆถือว่าประสบความสำเร็จพอสมควรเลยค่ะมีผลงานระดับประเทศติดมหาลัยก็เพราะยื่นพอร์ตกีฬาค่ะ พ่อแม่ภูมิใจมากแต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลยค่ะ เรารู้สึกท้อเหนื่อยตั้งแต่ประถมร้องไห้ขอแม่เลิกเล่นแม่ก็บอกว่าปข่งอันนี้เสร็จแล้วเลิกเลยแต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้เลิกค่ะ แม่จะพูดแต่เรื่องนี้ตลอดว่าแข่งให้ชนะนะ ทำให้ได้ตั้งใจ มันเป็นคำพูดปกติของแม่ค่ะถ้าเราแพ้แกก็ไม่ได้ว่านะปต่ก็จะพูดฟีลว่าถ้าทำแบบนี้ก็คงชนะ เราเคยเป็นหนักมากกับเรื่องนี้เราลดน้ำหนักไม่ได้(กีฬาเทควันโด)เครียดไม่อยากแข่งไม่อยากทำอะไรเลยร้องไห้1อาทิตย์เต็มๆก่อนแข่งพยาสามทำให้ตัวเองเจ็บเพื่อที่จะได้ไม่ต้องแข่งแต่ก็ทำไม่สำเร็จค่ะพอไปแข่งจู่ๆเราก็กรี๊ดขึ้นมาตอนแข่ง คนเชียร์ก็นึกว่าเราฮึดสู้ค่ะแต่ไม่เลยเราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงกรี๊ดกรี๊ดดังมากๆสุดท้ายเราแพ้ค่ะเราร้องไห้หนักมากแต่ไม่ได้ร้องไห้ที่แพ้แต่มันเป็นร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ จบแมทนั้นเราก็พักเพราะมีปัญหาเรื่องเงินบลาๆตอนนั้นเรามีความสุขมากค่ะมันเป็นชีวิตธรรมดาที่เราอยากมีไม่ต้องไปซ้อมไม่ต้องเครียดเรื่องน้ำหนัก จนเข้ามหาลัยมันกลับมาค่ะเพราะเราเลือกยื่นพอร์ตเข้าโครงการกีฬาเราต้องมาเล่นให้มหาลัยควาทเครียดความไม่สบายใจมันกลับมาจนเราอยากจะทิ้งมันไปแต่ควาทรับผิดชอบมันก็ค้ำคอค่ะ เรารู้สึกไม่มีความสุขมากๆชีวิตมหาลัยเราอยากใช้เวลาไปกันการหาประสบการณ์ทำงาน(เราเรียนเกี่ยวกับสายนิเทศ) เรารับงานต้องมาคอยกังวลเรื่องซ้อมเราเป็นคนมีวินัยค่ะซ้อมคือซ้อใถึงจะไม่ชอบแต่รับผิดชิบหน้าที่ตัวเองเต็มที่แต่เราๆม่มีความสุขค่ะมันเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เลือกแต่แม่ดูภูมิใจกับสิ่งนี้มากๆไม่อยากให้เราเลิกเล่นเราเล่น ถ้ามีผลงานก็ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมปต่ถามว่าที่บ้านสามารถจ่ายได้มั้ยก็จ่ายได้ค่ะ ที่บ้านเกือบทั้งตระกูลเป็นนักกีฬาเราเลยลำบากใจมากๆแต่ก็คิดว่าตัวเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันเราจะกังวลมากเรื่องแข่งเรื่องซ้อมไม่รู้ว่ากังวลอะไรแต่มันทำให้ชีวิตไม่มีความสุขเลยค่ะอีกไม่กี่วันก็จะแข่งกีฬามหาลัยเรารู้สึกเหมือนหนีไม่พ้นสักทีพอจะเลิกก็ต้องมีอะไรที่ทำให้กลัยมาหรือเราควรเปบี่ยนที่มายเซตเราดีคะ เรากลัวว่าถ้าเราเลืกเล่นพ่อแม่ตะไม่ภูมิใจในตัวเราจะผิดหวังในตัวเราแต่เราก็รู้สึกเสียสุขภาพจิตกัยมันไปเยอะมากเลยเราอยากทำงานเรียนได้เต็มที่เคยคุยกับพ่อแม่หลายครั้งก็เหมือนจะเข้าใจแต่สุดท้ายเราก็เข้าลูปเดิมตลอดควรทำยังไงดีคะ