แม่ส่งเรียนกีฬาเป็นนักกีฬามาตั้งแต่เด็กซ้อมเพื่อการแข่งขันมาตลอด ตอนช่วงมัธยมซ้อมหนักมากเหนื่อยแต่มีความสุข
การเรียนยังไม่ได้สนใจอะไรคิดแค่ว่าอยากเก่งอยากชนะ แข่งมาจนได้เป็นเยาวชนของจังหวัด
ซ้อมมาจนถึงม.6เกิดอาการบาดเจ็บซึ่งจริงๆเป็นมานานแล้วแต่ฝืน
จึงเลิกซ้อมเพราะไม่อยากฉีดยาคลายกล้ามเนื้อทุกอาทิตย์แต่ใจจริงยังอยากเล่นต่อมากๆเพราะเป็นที่คาดหวังเป็นตัวอย่างของหลายๆคนในสโมสร
จบ.6มาเข้ามหาลัยได้อาการดีขึ้นจึงได้เล่นให้กับทางมหาลัยเริ่มซ้อมอีกครั้งกับทางมหาลัย ตอนแรกสนุกพ่อแม่ภูมิใจมีเพื่อนเยอะ
ตอนนั้นความรู้สึกเบื่อเริ่มเข้ามารู้สึกว่าชีวิตยังมีอย่างอื่นให้ทำอีกเยอะ เห็นเพื่อนๆไปเที่ยวทำนู้นทำนี่แล้วอยากไปบ้าง
แต่ก็ยังคงซ้อมต่อจนแข่งให้มหาลัยจบก็เริ่มถอยตัวออกมา เริ่มใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น พอจบปีก็ซิ่วเข้าที่ใหม่ มหาลัยใหม่ต้อนรับดีมากๆ
ดูดีใจที่จะมีเราเข้าทีมเพราะคนอื่นในมหาลัยไม่มีใครเล่นในระดับนี้ จัดสนามไว้ให้ซ้อม หาโค้ชข้างนอกมาซ้อมให้ แต่ส่วนตัวใจไม่อยากเล่นแล้ว
ไม่อยากซ้อมแล้วแต่ไม่ได้บอกใครแต่ก็มีหนีซ้อมบ้าง อ้างว่าทำนู้นนี้บ้าง ความอยากชนะเริ่มไม่มี
พอจะแข่งคิดเสมอว่ามันคุ้มหรอสำหรับการที่เราต้องเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าชนะได้แชมป์แล้วจะยังไง ได้อะไรบ้าง ซ้อมไปก็เหมือนฝีมือหยุดอยู่แค่นี้
ครั้งล่าสุดไปแข่งให้กับทางมหาลัยทำผลงานได้ออกมาไม่ดี ไม่มีใครว่าอะไรแต่กลับวางแผนให้ซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิม
ความสุขในการเล่นของเรามันไม่มีแล้วจริงๆไม่มีความอยากเล่นแล้วแต่ดูทุกคนก็ยังคงมีความหวังและตั้งใจกับเรา เลยไม่กล้าที่จะปฎิเสธ
ปรึกษาพ่อกับแม่ก็อยากให้เล่นต่อแต่ถ้าเราไม่โอเคแล้วจริงๆพ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเคยคิดว่ามันเป็นชีวิตของเรา
แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันไม่ใช่เลยไม่มีความสุขกับมันเลย