เรื่องมีอยู่ว่า
เราอายุ28 ลูกน้อง(คนงาน)อายุ40ปลายๆเขาเป็นแม่ของเพื่อนแฟน
ตั้งแต่เขามาทำงานกับเรา
ไม่ว่าเราจะพูดอะไรเกี่ยวกับงานหรือเรื่องในเวลางาน
-สั่งงาน-เตือน-ต่อว่าเมื่อทำงานผิดพลาด
นางจะยอกย้อน เถียง ย้อนแย้งทุกเรื่อง คิดว่าตัวเองทำที่สุดทำโดยไม่ต้องไปบอกเขาบอกอะไรพูดอะไรคือเถียงหมด
สั่งให้ไปขายสาขา2ชั่วคราวก้ไม่ไป ข้ออ้างแบบนั้นไม่ชอบแบบนี้
ระบบการทำงานเราจัดการแก้ไขจนลงตัวหมดแล้วพอเขาเข้ามาเราบอกมห้ทำแบบนี้นะอย่าทำแบบนี้นะนางก็แย้งว่า ทำขายยุสาขา1ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย 
ทำงานผิดพลาดทำงานไม่ตรงคำสั่งก็เถียงเราว่ามันแบบนั้นแบบนี้ว่าตัวเองทำดีไม่มีที่จะทางเกิดเหตุแบบนี้ขึ้น
และเขาชอบพูดชอบและอยากให้เราทำตามที่เขาต้องการ
ชอบทำตัวเป็นเจ้าของร้าน สั่งเราแบบนั้น ออกความเห็นแบบนี้ ให้ทำแบบนี้ๆๆ 
บางเรื่องเราปรับเราแก้ไขจนมันลงตัวได้ที่แล้วและทำแบบนั้นมานานนางก็จะมาบอกว่าอยากให้ทำแบบนั้นต้องเป็นแบบนี้
และเมื่อเราไม่เห็นด้วยหรือพูดไปแล้วขัดเขาก้จะออกลูกไม่พอใจเอะอะลาออกๆๆ
และซึ่งตัวเราเป็นนายจ่งเป็นเจ้าของร้านอ่ะ
กับพฤติกรรมที่เขาส่อออกทาจนมันทำให้เราคิดอยู่ตลอดว่า "ตูยังใช่เจ้าของร้านอยู่ไหมวะ???ตูไม่มีสิทธิพูดอะไรเลยหรอวะ???
ทำไมตูสั่งงาน-เตือน-บอกกล่าว-ตำหนิเรื่องงานไม่ฟังเลยสักเรื่อง เราอดกลั้นอดทนจนวันสุดท้ายที่เราไม่ทนเราตัดสินใจฟาดกลับและตอกกลับไปว่า
"อย่าเอาบรรทัดฐานคำว่าเด็ก-ผู้ใหญ่มาวัดกันว่าฉันเด็กกว่าคุณแก่กว่าอย่าทาสั่งอย่ามาบอก แต่คุณลืมอะไรไปรึเปล่าว่าตอนนี้ที่คุณอยู่กับฉัน "คุณอยุ่ในสถานะอะไร ?ฉันอยู่ในสถานะอะไร? ใช่!ฉันเด็กแต่ฉันมีสักยภาพมากกว่าคุณฉันมีเงินเก็บมีบ้านมีรถดูแลพ่อแม่ มีเงินเก็บหลักแสน ถ้าคุณจะเอาคำว่าเด็ก-ผู้ใหญ่มาสห้ฉันยำเกรงแบบที่ฉันเป็นนายจ่งแต่พูดหรือนั่งงานอะไรไม่ได้ก้ลาออกไปเลยค่ะ แล้วนางก็ลาออกจริง นี่แหละพฤติกรรมที่นางทำเราอดทนอดกลั้นไม่พูดมานานพอมันถึงเวลาที่เราตัองพูดเราก็พูดร่ายยาวววววไปเลยยยยย และรู้สึกโล่งที่จะไม่มีคนแบบนี้อยู่ด้วยขอบคคุณที่อ่านจบนะคะ