ตอนเด็กๆฉันอยู่กับยายและทวด ตอนที่มีทวดทุก         อย่างมันดีเอามากๆจนกระทั่ง ทวดได้เสียไป 
       ฉันได้อยู่กับยายแค่2 ฉันที่เป็นซึมเศร้านั้น 
  "ไม่ชอบพูดและอธิบายเป็น Introvert เด็กเก็บตัว"
เขาเอาแต่บอกว่าฉันไม่ทำอะไรทั้งๆที่ฉันทำให้ทุกอย่าง เสียไพ่มาก็มาลงที่ฉัน เอาแต่ทุบตีด่าทอ -
บอกว่าฉันไม่ดีอย่างนั้นไม่ทำอย่างนี้ แต่พวกคุณรู้ไหม ฉันทำทุกอย่างสายตัวแทบจะขาด ถึงฉันละโดนทุบตีด่าทอแค่ไหนฉันนั้นจะเงียบ เพราะถ้าฉันพูด หรือ อธิบาย เขาก็จะบอกว่า"อย่ามาเถียงกูนะ
กูเป็นคนเลี้ยงมา" ฉันนั้นไม่กล้าแม้แต่จะเอาไปบอกใคร แต่เขากับไม่ใช่แบบนั้น เขา เอาเรื่องฉันไปพูดให้เสียหายมากขึ้นมากซะจนฉันในตอนเด็นนั้นอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด เขาเอาแต่ยอกว่าทำไม่เป็นแบบคนนั้นบ้างหล่ะทำไมไม่ทำแบบคนนี้บ้างหล่ะฉันพยายามเท่าที่จะทำได้แต่มันไม่ใช้ตัวฉันไง    "พวกคุณคิดว่าการเอาดอกไม้มาใส่แจกันแล้วมันจะสวยใช่ไหม แต่คุณลองมองอีกมุมดูดีไหมคะ ว่าดอกไม้ที่ไม่ได้อยากอยู่ในแจกัน เขาจะเหนื่อยจะทรมานแค่ไหน เขาก็อยากมีอิสระมีชีวิตของหัวเอง"
พอฉันโตมา มันก็หนักขึ้นๆจนบางทีฉันแอบเอาไปบอกพ่อ พ่อกลับบอกว่ามันเป็นเพราะตัวเองรึป่าวไม่ฟังเขารึดื้อเองไม่ทำงานช่วยเขา ฉันร้องไห้หนักมากที่ไม่มีใครเชื่อ มีหลายครั้งที่ฉันอยากหนีออกจากบ้านไปฆ่าตัวตาย รึ มีบางครั้งที่ฉันหนีออกไปจริงๆ 
ฉันเหนื่อยเอามากๆ แต่เขาเลือกที่จะตามฉันกลับมาเขาคงไม่มีที่จะให้ระบายอารมณ์มั้ง ปกติพ่อฉันจะให้ตังเป็นเดือนใช่มะเดือนละ4,0..... พวกคุณเชื่อรึเปล่าเขาให้ฉันแค่วันละ50บ. ข้าวก็จานละ25  น้ำ10  ที่เหลือคือค่าขนมนิดๆหน่อยๆ แล้วหลังเลิกเรียนมันจะมีที่เขาขายของกินใช่ม่ะฉันที่ซ้อมกีฬามาเหนื่อยๆ
เข้าฟิตเนสมาเหนื่อยคิดฉันจะหิวไหม ใช่.หิว หิวเอามาๆจนต้องยืมตังเพื่อน 
พอฉันขึ้นม.3 ฉันจนเขาที่ทุบตีด่าทอ โยนถ้วยจานที่เขากินแล้วฉันไม่ได้ล้างมาใช่ที่นอนตอนฉันไปเรียน
ตอนนั้น ฉันคิดว่าเขาทำแบบนี้ทุกๆวันมันยิ่งจะหนักขึ้นสภาพจิตใจฉันนั้นยิ่งแย่เอามากๆไม่มีกะจิตกะใจจะเรียน ฉันจำได้ว่าสิ่งที่ฉันทำคือหนีออกจากบ้านอีกรอบแล้วดอบเรียนไป1เทอมเต็มๆ พ่อฉันรู้เรื่องจึงบินมาจากต่างประเทศเพื่อที่จะมาตามฉันกลับอีกรอบ รอบนี้ฉันไปอยู่กับป้าและก็ไปเรียน พอไกล้จะถึงวัน ประฉิมนิเทศ ฉันได้ออกไปกินหมูกระทะกับเพื่อน ฉันยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำเขาก็โทรเร่งให้ฉันกลับ "สิ่งที่เขาคิดคือฉันคงไปมั่วผู้" เขาบอกฉันว่า
"ถ้าไม่กลับมาตอนนี้จะไปนอนไหนก็ไปเอารถมาคืนกู" พอฉันขับรถกลับมันสิ่งที่ฉันเจอคือกระเป๋าเสื้อผ้าที่กลองอยู่หน้าบ้าน ฉันเลยไม่พูดอะไรแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วไปนอนบ้านเพื่อน พอหลังเรียนเพื่อนได้เอารถกะบะมารับแล้วไปส่งฉันที่เดิม พอฉันเรียนจนฉันสมัครเป็นไม่ทันไม่พอครูไม่ให้วุฒิม.3
พ่อที่ได้ไปต่างประเทศอีกรอบ ทิ้งฉันไว้กับยายคนที่หน้าเขาฉันยังไม่อยากจะมอง ฉันที่ตื่นเช้าจะไม่ยอมลงไปจนกว่าเขาจะออกจากบ้านฉันถึงจะลงไปทำหน้าที่ของฉัน พอเขากลับมาเขาก็บอกฉันไม่ทำอะไรเลยแล้วก็มาตีฉัน วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันร้องไห้ออกมาดังมากเหมือนคนเก็บอะไรมาเยอะแล้วมันระเบิดออกมาอะ ฉันหนีไปอยู่กับลุงและป้าที่ต่างจังหวัดตอนนั้นฉันฝากรถไว้กับเพื่อน ฉันทำงานเก็บตังจนช่วงจะออกพรรษา2ปีที่แล้วมันทักมาบอกว่ารถโดนปกครองยืดนะฉันลงมากจึงรีบติดต่อกลับแต่นางกลับหายเงียบฉันจึงกลับมาที่เพื่อนและติดต่อพ่อไปว่าฉันขอตังเป็นเดือนเหมือนเดิมได้ไหมเพื่อที่จะเอาไปเช่าห้อง พ่อจึงโอเคร พอฉันได้มาอยู่คนเดียวมีเรื่องให้คิดมากมายหัวแทบจะระเบิด 
ปีที่แล้วฉันได้รู้พี่คนหนึ่งได้เล่าเรื่องอะไรหลายๆอย่างให้แกฟังจนสนิทกัน เหมือนพี่กับน้องรึลูกกันแม่
ฉันมีแฟน1คน ครอบครัวเขาไม่ชอบฉันแม้แต่น้อยฉันจึงคิดอะไรที่มันผิดพลาดที่สุดคือ
1. ฉันไปขึ้นสถานะกับเพื่อนคนหนึ่งให้เขาไปจากฉัน
2. ฉันบอกเขาว่าฉันคบเขาเพื่อเงินเพื่อที่จะให้เขาเกลียดฉันมากๆ ที่ทำไปก็คงเพราะรักมากๆเลยอยากให้เขาไปเจอสิ่งที่ดีกว่านี้หล่ะมั้ง 
              " ก็ฉันมันตัวภาระสุดๆไปเลยนิ "
ฉันคิดจะฆ่าตัวตายแต่พี่คนสนิทเขาพังประตูเข้ามาห้ามฉันไว้ได้ทัน
พอนานเข้าช่วงน้ำท่วมฉันได้ย้ายไปอยู่ที่ห้องกับพี่แกยอมรับนะคิดว่าแกดีด้วย พอฉันย้ายมาอยู่ที่อื่นเขากลับเอาฉันไปพูดเสียๆหายๆ บอกว่าฉันสอนไม่ได้บ้างแหละบอกว่าฉันเป็นตัวภาระรึตัวรึคนไร้บ้าน
"ฉันขอพูดในมุมฉันบ้างนะ"
1.จานเขากินและไม่เคยล้างเลย ฉันที่ล้างให้เสมอ
2.บอกว่าฉันไม่ซักผ้า แล้วผ้าคุณที่แช่อยู่ในเครื่องหล่ะจะซักได้ยังคุณแข่มา2-3วันแล้วละ แบบนี้ฉันจะซักได้ไง
3.ค่าน้ำมันฉันออกให้ตลอด
4.ตังคุณไม่มีจะกินข้าวฉันเลี้ยงคุณตลอด

ชั่งเถอะเนาะเพราะนี้ทุกคนมองว่าฉันไม่ดีไม่เอาไหนคงจะรวมถึงแฟนฉันที่คบกันมา1ปีแล้วด้วยเขาก็คงคิดแบบนั้น พวกคุณรู้ไหมฉันห้ามเขาไม่ให้ไปกินเหล้า เขากลับแอบเมากลับมาใครเอามาส่งก็ไม่รู้ตัวนอกกายฉัน ง่ายๆนางโดนข่มขืน ฉ่ำมาก ตลกเนาะว่าไหม เขารู้สึกผิดเอามากๆบกกับที่ฉันรักเขาเอามาๆฉันเลือกที่จะมาหาเขามาอยู่ข้างๆเขาทั้งคืนมีแต่คำว่าขอโทษเค้าไม่รู้เค้าไม่ได้ตั้งใจ ฉันจึงยอมปล่อยวางและให้อภัยเขา อย่างที่บอกฉันเป็นคนไม่พูด ฉันเก็จบทุกอย่างไว้คนเดียวจึงทำให้โรคซึมเศร้าที่เป็นอยู่มันรุนแรงมากขึ้นฉันเลือกใช้ยานอนหลับและยาแก้เครียดมากขึ้น 

ชั่งเถอะตอนนี้ฉันนอนหลับได้สบายๆเพราะมีกอดอุ่นๆแขนนุ่มๆของเขาที่กอดที่หนุนเอาไว้ตลอด
ถึงจะดูรักฉันน้อยลงแต่ฉันนั้นรักเขามากขึ้นฉันคงเลอกที่จะอยู่กับคนๆนี้ตลอดไปแล้วแหละคงเป็นเพราะเค้าเหมือนเกาะป้องกันความเศร้าความทรมานของใจฉันมั้ง แต่บางครั้งที่คนอื่นพูดเรื่องฉัน ฉันก็อยากจะให้เขาปกป้องบ้าง
.
.
.
.
.
.
จบแล้วค้าบ🌥️