สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอึดอัดใจอยากระบาย
เราเหนื่อยมากกับการที่ต้องแบกความรู้สึกของทุกคนไว้
เริ่มจากคุณพ่อเราไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัว เพราะต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด
นานๆทีจะกลับมาหาเรากับแม่ แม่จึงเป็นแม่บ้าน เป็นเหมือนทั้งพ่อทั้งแม่ดูแลเรา
ทำงานทุกอย่างภายในบ้านเองมาตลอด พ่อก็จะส่งเงินมาให้เป็นค่าใช้จ่ายภานในบ้าน
ตั้งแต่เล็กจนเราโต แม่กับพ่อมักจะทะเลาะกัน
ทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องที่พ่อดื่มเหล้า แม่อยู่กับความวิตกกังวลสะสมมานาน
แม่มักจะพูดกับเราตั้งแต่เด็กว่า ถ้าไม่มีเรา ไม่คงไม่ทนอยู่แบบนี้
ลักษณะนิสัยแม่เป็นคนมีเหตุผล แต่เวลาโมโหจะมีอารมณ์รุนแรง
ตอนเด็กเราเคยโดนทำร้ายร่างกาย เตะ ตี เวลาที่ทำให้แม่ไม่พอใจ
เวลาที่แม่อารมณ์ดี แม่จะดีมากๆ เราอยากไปเที่ยวไหน อยากกินอะไรแม่พาไปกินหมด
เรารับรู้ได้ว่าแม่รักเรามากจริงๆ
ช่วงหลายปีที่ผ่านมาพ่อเรากลับมาที่บ้านพร้อมกับหนี้สิน ปัญหาทางการเงิน และธุรกิจที่ทำเจ๊งไปต่อไม่ได้
พ่อได้เอาทรัพย์สินที่มีไปจำนองโดยที่แม่ไม่รับรู้
พ่อมาด้วยตัวเปล่าไม่เหลือเงินแม้แต่บาทเดียว เราก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อยังไง เพราะที่บ้านไม่มีเงินเลยสักบาท
แม่ก็ช่วยแก้ปัญหาด้วยการขายทรัพย์สินที่พอมี มาปิดหนี้สินที่พ่อไปกู้มาโดยแม่ไม่ได้รับรู้
จนผ่านเรื่องเหล่านั้นมาคือปลดหนี้สินได้แล้ว แต่ฐานะทางบ้านเราก็ยังแย่อยู่
พ่อหาเงินเพียงคนเดียว ส่วนแม่ก็ต้องดูแลเราและน้องสาว บ้านเราไม่มีญาติที่จะมีใครดูแลเราและน้องที่อยู่ในวัยเรียนได้
พอช่วงหลังที่ผ่านมาแม่เริ่มมีอาการหนักขึ้น ทั้งใกล้เข้าสู้วัยทอง ฮอร์โมนในร่างกายเปลี่ยน
เราไม่รู้จะทำยังไง ครั้งที่เราเผลอพูดรุนแรงไปจากการที่แม่ด่าเราด้วยความรุนแรง
เราบอกไปว่า " แม่ทำให้ทุกคนไม่มีความสุข " นั่นทำให้แม่หนีออกจากบ้าน เราติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ได้
เราเป็นห่วงแม่มากๆ เราร้องไห้เหมือนคนเสียสติ
เราโทรจนแม่รับสาย และพูดกับเราว่า "แม่ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม ที่ผ่านมาแม่ทำหน้าที่แม่อย่างดีที่สุดแล้ว"
"ไม่มีใครรักแม่ แม่ไม่เหลือใคร" จากนั้นเราขอโทษที่พูดไม่ดีกับแม่ไป และโทรหายายให้คุยกับแม่
จนแม่ยอมกลับมาที่บ้าน
ก่อนหน้าเหตุการณ์นี้ มีหลายครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน และแม่ก็ออกไปจากบ้าน เรากับพ่อต้องขับตามหาแม่อยู่นาน
แม่มักจะใช้อารมณ์รุนแรง และเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง โวยวาย พอเราเข้าข้างพ่อเพราะรู้สึกว่าพ่อไม่สมควรที่จะโดนแม่ต่อว่าแรงขนาดนั้น
แม่ก็โกรธเราและด่าว่าเรากลางที่สาธารณะ จะหนีออกไปอีก เราไม่รู้ว่าควรรับมือกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไรจึงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดกับทุกคน
เรากลายเป็นคนวิตกกังวล ย้ำคิดย้ำทำ และซึมเศร้า บางวันถึงขั้นไม่อยากมีชีวิติยู่ต่อเพราะมันไม่มีความสุข
เรากดดันกับตัวเอง อยากหายไปจากโลกนี้ แต่ที่ต้องอยู่ต่อเพราะอยากตอบแทนพระคุณพ่อแม่
แม่เป็นซึมเศร้า เรารับไม่ไหว
เราเหนื่อยมากกับการที่ต้องแบกความรู้สึกของทุกคนไว้
เริ่มจากคุณพ่อเราไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัว เพราะต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด
นานๆทีจะกลับมาหาเรากับแม่ แม่จึงเป็นแม่บ้าน เป็นเหมือนทั้งพ่อทั้งแม่ดูแลเรา
ทำงานทุกอย่างภายในบ้านเองมาตลอด พ่อก็จะส่งเงินมาให้เป็นค่าใช้จ่ายภานในบ้าน
ตั้งแต่เล็กจนเราโต แม่กับพ่อมักจะทะเลาะกัน
ทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องที่พ่อดื่มเหล้า แม่อยู่กับความวิตกกังวลสะสมมานาน
แม่มักจะพูดกับเราตั้งแต่เด็กว่า ถ้าไม่มีเรา ไม่คงไม่ทนอยู่แบบนี้
ลักษณะนิสัยแม่เป็นคนมีเหตุผล แต่เวลาโมโหจะมีอารมณ์รุนแรง
ตอนเด็กเราเคยโดนทำร้ายร่างกาย เตะ ตี เวลาที่ทำให้แม่ไม่พอใจ
เวลาที่แม่อารมณ์ดี แม่จะดีมากๆ เราอยากไปเที่ยวไหน อยากกินอะไรแม่พาไปกินหมด
เรารับรู้ได้ว่าแม่รักเรามากจริงๆ
ช่วงหลายปีที่ผ่านมาพ่อเรากลับมาที่บ้านพร้อมกับหนี้สิน ปัญหาทางการเงิน และธุรกิจที่ทำเจ๊งไปต่อไม่ได้
พ่อได้เอาทรัพย์สินที่มีไปจำนองโดยที่แม่ไม่รับรู้
พ่อมาด้วยตัวเปล่าไม่เหลือเงินแม้แต่บาทเดียว เราก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อยังไง เพราะที่บ้านไม่มีเงินเลยสักบาท
แม่ก็ช่วยแก้ปัญหาด้วยการขายทรัพย์สินที่พอมี มาปิดหนี้สินที่พ่อไปกู้มาโดยแม่ไม่ได้รับรู้
จนผ่านเรื่องเหล่านั้นมาคือปลดหนี้สินได้แล้ว แต่ฐานะทางบ้านเราก็ยังแย่อยู่
พ่อหาเงินเพียงคนเดียว ส่วนแม่ก็ต้องดูแลเราและน้องสาว บ้านเราไม่มีญาติที่จะมีใครดูแลเราและน้องที่อยู่ในวัยเรียนได้
พอช่วงหลังที่ผ่านมาแม่เริ่มมีอาการหนักขึ้น ทั้งใกล้เข้าสู้วัยทอง ฮอร์โมนในร่างกายเปลี่ยน
เราไม่รู้จะทำยังไง ครั้งที่เราเผลอพูดรุนแรงไปจากการที่แม่ด่าเราด้วยความรุนแรง
เราบอกไปว่า " แม่ทำให้ทุกคนไม่มีความสุข " นั่นทำให้แม่หนีออกจากบ้าน เราติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ได้
เราเป็นห่วงแม่มากๆ เราร้องไห้เหมือนคนเสียสติ
เราโทรจนแม่รับสาย และพูดกับเราว่า "แม่ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม ที่ผ่านมาแม่ทำหน้าที่แม่อย่างดีที่สุดแล้ว"
"ไม่มีใครรักแม่ แม่ไม่เหลือใคร" จากนั้นเราขอโทษที่พูดไม่ดีกับแม่ไป และโทรหายายให้คุยกับแม่
จนแม่ยอมกลับมาที่บ้าน
ก่อนหน้าเหตุการณ์นี้ มีหลายครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน และแม่ก็ออกไปจากบ้าน เรากับพ่อต้องขับตามหาแม่อยู่นาน
แม่มักจะใช้อารมณ์รุนแรง และเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง โวยวาย พอเราเข้าข้างพ่อเพราะรู้สึกว่าพ่อไม่สมควรที่จะโดนแม่ต่อว่าแรงขนาดนั้น
แม่ก็โกรธเราและด่าว่าเรากลางที่สาธารณะ จะหนีออกไปอีก เราไม่รู้ว่าควรรับมือกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไรจึงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดกับทุกคน
เรากลายเป็นคนวิตกกังวล ย้ำคิดย้ำทำ และซึมเศร้า บางวันถึงขั้นไม่อยากมีชีวิติยู่ต่อเพราะมันไม่มีความสุข
เรากดดันกับตัวเอง อยากหายไปจากโลกนี้ แต่ที่ต้องอยู่ต่อเพราะอยากตอบแทนพระคุณพ่อแม่