เราไม่สามารถเลิกนึกถึงเรื่องเมื่อ5เดือนก่อนได้ เราอยากมีที่ระบาย แต่เราไม่มีเลย จนวันนี้เรารู้สึกว่าตัวเองห่วยแตกที่วันนั้นเราทำได้แค่ร้องไห้ แล้วพอวันนี้เราก็ทำได้แค่ร้องไห้ เราจินตนาการต่างๆให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่ความเศร้าของเรายังอยู่ ผ่านไปนานแค่ไหนเราก็ยังรู้สึกแย่ พอมาวันนี้เรารู้สึกไม่อยากไปต่อกับชีวิต เป้าหมายเราเหมือนไม่มีแล้ว คนในครอบครัวไม่มีสักคน เราอยากออกจากความรู้สึกนี้ แต่เราทำไม่ได้ เราไม่สามารถที่จะระบายความทุกข์ของเราให้ใครฟังได้ด้วยซ้ำ เราอยากให้เราไม่ต้องเกิดมาซะยังดีกว่า ต่อให้เราตายไปครอบครัวเราไม่เป็นอะไรหรอก พวกเขายังมีพี่เรา เพราะงั้นขาดเราไปสักคนคงไม่ยากหรอก เราไม่กล้าแม้แต่จะบอกตัวเองให้สู้แล้ว เราไม่รู้ใช้ชีวิตต่อเพื่ออะไร ทั้งๆที่ทุกคนปลายทางก็ต้องตายกันไปหมด เวลาเราแค่จะไวกว่าคนอื่นแค่นั้น เราไม่ได้เชื่อเรื่องบาปขนาดนั้นด้วย จะเป็นยังไงก็เอา อยู่นรกคงดีกว่าเราตอนนี้ เราลองกินอะไรร้อนให้ลวกปากดู เราก็ไหว แต่ใช้ชีวิตต่อ เราเอาแต่ถามตัวเองซ้ำๆ (เราไม่พร้อมเล่าความเครียดเราหรอก)