จิตผู้รู้ จะเป็นจิตที่กลืนกับบรรยากาศความว่าง เป็นจิตเห็นจิต
      เมื่อจิตละเอียดขึ้น จะต้องใช้กำลังสติ สมาธิมากขึ้น ในการรู้ต่อไปใจรู้จะต้องกลืนกับบรรยากาศความว่าง ผู้รู้จะเหมือนอยู่ในน้ำหรือถ้ำลึกๆ เมื่ออยู่สภาวะนี้จะสังเกตุความมีตัวตน ไม่มีตัวตนในขณะจิตผู้รู้นั้นๆได้ชัดขึ้น ความมีตัวตนยิ่งน้อย รูปจะถูกคลุม(แม้รู้สึกถึงความไม่มีรูปแล้ว) ห่อหุ้มด้วยบรรยากาศจิตผู้รู้อย่างใดอย่างหนึ่ง อาจเป็นความว่าง ความสงบ ความสุข หัว ตัว ขา แขน อินิยาบทหลัก อิริยาบทย่อย ต้นจิต(การรู้ก่อนคิด ขยับ เคลื่อนไหว)จะถูกรู้ ในบรรยากาศจิตผู้รู้นี้