ช่วงนี้น้ำหนักเราขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าอ้วนขึ้นจากที่สังเกตตัวเองและคนรอบข้างชอบทักว่าอ้วนขึ้น โดยเฉพาะแม่ เวลากลับมาบ้านแม่จะชอบบอกว่า โอ่โห่อ้วนลดไม่ลงแล้ว เราก็เถียงไปว่าลดลงและคำตอบที่ได้ก็คือ ลดไม่ลงหรอกแบบนี้ อ้วนไปตลอดแล้ว แขนขาดูสิ่ใหญ่ไปหมด ดูตัวสิ่ นี่คือสิ่งที่แม่เราชอบพูด ไม่ใช่แค่กับเราแต่พูดกับคนอื่นด้วยเวลาอยู่ข้างนอก เช่นเวลาออกไปข้างนอกเจอคนอื่นหรือเพื่อนแม่ เขาขะทักว่าตัวใหญ่กว่าแม่แล้ว แม่ก็ชอบบอกว่าใช่ อ้วนตัวใหญ่ เราไม่สวยเหมือนลูกคนอื่น หาแฟนไม่ได้แล้ว อะไรประมาณนี้ ไม่หุ่นดีเหมือนลูกคนอื่น เราไปไหนหรือเจอใครก็จะทักว่าตัวใหญ่กว่าแม่แล้ว ทั้งๆที่เราอะเป็นคนสูงกว่าแม่ด้วย เรื่องอ้วนขึ้นเราก็รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าอ้วน และทุกครั้งเราจะน้ำหนักขึ้นลงตลอดแล้วแต่ช่วงกินมากกินน้อย เราลดลงทุกครั้ง ครั้งนี้เราก็ออกกำลังกายอยู่ ทุกครั้งที่กลับมาบ้านเราแทบไม่อยากออกไปไหน เพรามีแต่คนพูดจาท็อกซิกใส่ ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามเราพยายามอยู่ มันไม่ใช่ลเวัน2วันจะผอม ทุกอย่างก็ต้องใช้เวลา นี่แหละเราถึงไม่อยากออกไปไหนไม่อยากทำอะไร โชคดีที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน พูดแล้วก็กดดันและเครียดจริงๆนะคะ อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกคนอื่นกันบ้าง คำพูดมันฆ่าคนได้จริงๆ