ที่ผมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะผมอยากรู้ว่าทุกคนเป็นเหมือนผมใหม คือ ปกติแล้วมนุษย์เราก็หายใจกันเป็นปกติอยู่แล้วใช้ใหมครับ เพราะก่อนที่จะมาเป็นผมก็ยังหายใจปกติอยู่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรก็เลยไม่เป็นไรเเต่มันมีอยู่วันนึงที่อยู่ๆสมองผมมันก็คิดอะไรเเปลกๆขึ้นมาเเล้วสิ่งที่สมองผมมันคิดมันคิดเกี่ยวกับการหายใจ มันคิดว่าถ้า โฟกัสไปที่ลมหายใจเเล้วไม่ได้ไปโฟกัสที่อย่างอื่น โดยปกติแล้วถ้าเราพูดมันก็ต้องกลั้นลมหายใจเป็นปกติอยู่เเล้วเเต่สมองผมมันคิดว่าเเล้วถ้าหยุดหายใจจะเป็นยังใง นี้เเหละครับสิ่งที่สมองผมมันคิด ผมจำได้ตอนที่มันเกิดครั้งเเรกผมเกือบตายเพราะหยุดหายใจ ตอนนั้นผมตกใจมากไม่คิดว่ามันจะหยุดหายใจจริงตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเพราะตกใจเเล้วหัวใจเต้นเร็วมากนึกว่าจะตายเเล้วซะอีกจากวันน้นมาผมก็เลยกังวลมาถ้ามันเป็นอีกผมต้องตายเเน่ผทก็เลยเริ่มฝึกไปโฟกัสที่อย่างอื่นเเต่มันก็กลัวเพราะวันนั้นมันพุดขึ้นมาก็เลยกลัวโฟกัสก็เลยหายเเล้วก็กังวลว่าเราเป็นโรคหัวใจรึป่าวก็เลยสั่งยามากินผลก็คือไม่เกี่ยวกับยาเลยเเต่มันเกี่ยวกับกระบวนการทางความคิด เพราะ สมองคิดยังงั้น ร่างกายก็เลยทำตามที่สมองคิด ผมกลัวมาก ตอนนี้ที่ผมยังพิมพ์ได้อยู่เพราะผมพยายามโฟกัสไม่ให้สมองคิดอะไร เเล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้ความคิดนี้มันหาย ผมลอง ฟังเพลงเเล้ว ดูหนังเเล้ว หรือทำอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้นก็ยังไม่หาย ผมอยากจะลบความทรงจำในวันนั้นให้หายไป จะได้ไม่ต้องมากังวลเเบบนี้ ฟังมาถึงตอนนี้เเล้วผมคิดว่ามันคงไม่มีใครมาสนใจเรื่องไร้สาระเเบบนี้หรอกเเต่ถ้ายังมีคนอ่านอยู่ ผมก็อยากถามคิดเห็นของทุกคนว่าผมเป็นอะไรกันเเน่
สร้างมาจากเรื่องจริง นะครับ ไม่ได้หลอก
สวัสดีครับผมชื่อ ท็อป นะครับ
คิดอะไรเเปลกๆขึ้นมาเเล้วสิ่งที่สมองผมมันคิดมันคิดเกี่ยวกับการหายใจ มันคิดว่าถ้า โฟกัสไปที่ลมหายใจเเล้วไม่ได้ไปโฟกัสที่อย่างอื่น โดยปกติแล้วถ้าเราพูดมันก็ต้องกลั้นลมหายใจเป็นปกติอยู่เเล้วเเต่สมองผมมันคิดว่าเเล้วถ้าหยุดหายใจจะเป็นยังใง นี้เเหละครับสิ่งที่สมองผมมันคิด ผมจำได้ตอนที่มันเกิดครั้งเเรกผมเกือบตายเพราะหยุดหายใจ ตอนนั้นผมตกใจมากไม่คิดว่ามันจะหยุดหายใจจริงตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเพราะตกใจเเล้วหัวใจเต้นเร็วมากนึกว่าจะตายเเล้วซะอีกจากวันน้นมาผมก็เลยกังวลมาถ้ามันเป็นอีกผมต้องตายเเน่ผทก็เลยเริ่มฝึกไปโฟกัสที่อย่างอื่นเเต่มันก็กลัวเพราะวันนั้นมันพุดขึ้นมาก็เลยกลัวโฟกัสก็เลยหายเเล้วก็กังวลว่าเราเป็นโรคหัวใจรึป่าวก็เลยสั่งยามากินผลก็คือไม่เกี่ยวกับยาเลยเเต่มันเกี่ยวกับกระบวนการทางความคิด เพราะ สมองคิดยังงั้น ร่างกายก็เลยทำตามที่สมองคิด ผมกลัวมาก ตอนนี้ที่ผมยังพิมพ์ได้อยู่เพราะผมพยายามโฟกัสไม่ให้สมองคิดอะไร เเล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้ความคิดนี้มันหาย ผมลอง ฟังเพลงเเล้ว ดูหนังเเล้ว หรือทำอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้นก็ยังไม่หาย ผมอยากจะลบความทรงจำในวันนั้นให้หายไป จะได้ไม่ต้องมากังวลเเบบนี้ ฟังมาถึงตอนนี้เเล้วผมคิดว่ามันคงไม่มีใครมาสนใจเรื่องไร้สาระเเบบนี้หรอกเเต่ถ้ายังมีคนอ่านอยู่ ผมก็อยากถามคิดเห็นของทุกคนว่าผมเป็นอะไรกันเเน่