อยู่ๆเราก็ กลับมาคิดเกี่ยวกับการหายใจอีกแล้วจริงๆเราเคยเป็นมาแล้วรอบนึงเมื่อประมาณสี่เดือนก่อนแล้วมันก็หายไปตอนนั้นเป็นประมาณสองสัปดาห์แต่อยู่ดีดีเมื่อวานก็กลับมาคิดถึงอาการที่ผ่านมาแล้วก็กลายเป็นว่าเรากลัวเรื่องนี้อีกแล้วและการกลับมาเป็นครั้งนี้รู้สึกว่ามันเป็นหนักกว่าเดิมคือเราโฟกัสมันทุก 5 นาทีแบบถ้าเราทำ กลับมาคิดเกี่ยวกับการหายใจอีกแล้วจริงๆเราเคยเป็นมาแล้วรอบนึงเมื่อประมาณสี่เดือนก่อนแล้วมันก็หายไปตอนนั้นเป็นประมาณสองสัปดาห์แต่อยู่ดีดีเมื่อวานก็กลับมาคิดถึงอาการที่ผ่านมาแล้วก็กลายเป็นว่าเรากลัวเรื่องนี้อีกแล้วและการกลับมาเป็นครั้งนี้รู้สึกว่ามันเป็นหนักกว่าเดิมคือเราโฟกัสมันทุก 5 นาทีแบบถ้าเราทำอย่างอื่นอยู่ แล้วก็จะแว๊บคิดถึงการหายใจแล้วเราก็ก็จะโฟกัสการหายใจจนทำให้ แล้วก็จะแว๊บคิดถึงการหายใจแล้วเราก็ก็จะโฟกัสการหายใจจนทำให้เราไม่ได้โฟกัสสิ่งที่เราทำอยู่แล้วพอเราดึงตัวเองกลับมาได้มีสติกับสิ่งที่ทำอยู่เราก็จะแว๊บโฟกัสการหายใจอีกแล้ว เป็นแบบนี้วนวนกันมาจะสองวันแล้วและยิ่งเป็นหนักที่สุดคือตอนนอนแล้วไม่มีอะไรให้ทำแล้วเป็นแบบนี้วนวนกันมาจะสองวันแล้วและยิ่งเป็นหนักที่สุดคือตอนนอนแล้วไม่มีอะไรให้ทำแล้วไม่มีอะไรให้โฟกัสแค่เรารู้สึกแบบรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะนอนเราก็จะคิดถึงเรื่องการหายใจ 
แล้วเราก็ต้อง เราแบบ นอนไม่หลับรู้สึกเหนื่อยในการหายใจแบบไม่อยากหายใจแล้วคือเรารู้ว่าในระบบหายใจมันคือระบบอัตโนมัติของสมองเราไม่ตอนเนี้ยของเราคือเราไม่ได้กลัวที่ตายแต่เรากลัวที่จะไม่หายเรากลัวว่าเราจะโฟกัสตรงนี้ไปตลอดกลัวว่าเราจะไม่หายจากโลกนี้เป็นครั้งที่สองเราก็เลยคิดว่าหรือเรามีอาการเป็นโรค ตื่นตระหนก หรือแพนิคหรือเปล่า ใครเคยเป็นแล้วหายบ้างช่วยแชร์หน่อยค่ะว่าทำยังไงเปลี่ยนมายเซ็ทยังไง เราเครียดมากแล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่ใกล้สอบจบปีสี่เรามีเรื่องให้ต้องทำเราเครียดมากแล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่ใกล้สอบจบปีสี่เรามีมีเรื่องให้ต้องทำหลายอย่างแต่มันก็ยังคิด กลายเป็นว่าเราไม่ได้ตั้งใจทำอะไรเลย เครียดมากจนเราแบบตัวเองกลับมาแทบไม่ไหว