อยากมาแชร์เผื่อคนที่รู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่เป็นคนแย่ห่วยแตกไม่เอาไหนจะได้รู้สึกเหมือนมีเพื่อน คุณไม่ได้โดดเดี่ยว(อยากระบายเองด้วยแหละ)
เริ่มจากที่เรียนวิศวะ เพราะไม่รู้จะเรียนอะไรเรียนสายวิทย์มาด้วย ชีวิตคือว่างเปล่าไร้จุดหมายไร้ความฝันแค่ใช้ชีวิตไปวันๆไม่เคยคิดถึงอนาคตหรือวางแผนอะไรเลย ครอบครัวไม่ได้บังคับว่าต้องเรียนอะไร แต่ที่บ้านจน(นั่นคือปัญหาใหญ่) ตอนเรียนก็รู้แหละว่าไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียดจนเรียนไปเครียดไป เอาตัวรอดได้ ใช้ชีวิตแบบหมาป่าเดียวดายจนเรียนจบฝึกงาน เกรด3นิดๆไม่แย่ทำตัวเองทั้งนั้น แต่แล้วก็กลายเป็นความหวังสูงสุดของครอบครัวโดยที่ก็พึ่งรู้ตัวว่าเค้าคาดหวังอะไรจากคนอย่างเราที่เป็นพี่คนโต เป็นคนที่พ่อแม่ไม่ได้ชี้ทางหรือแนะนำอะไรให้ เราเลือกทุกอย่างของเราเอง(แล้วกูก็เลือกผิดตลอด) จนคิดว่าตัวเองมีอิสระ ไม่สนใจคนอื่นมองเห็นแต่ตัวเองมองไม่เห็นปัญหาของครอบครัว เป็นเหมือนเด็กที่ใช้ชีวิตโดยไม่แคร์อะไรอยู่ๆก็โดนผลักให้โต
กลายเป็นผู้ใหญ่แบกความรับผิดชอบ คนรอบข้างก็คาดหวังว่ากูจะต้องเป็นวิศวกรผู้ยิ่งใหญ่เงินเดือนแปดแสน พอจบมาทำงานสักพักออกไม่ตรงสาย แต่ก็ไม่ได้อยากเป็นวิศวะแต่ก็เสียกลายดายความรู้(อะไรของกู) พอออกจากงานกลับบ้านมาพัก(จิต)เพื่อหางาน ก็ยากไปอีก(เลือกที่ฝึกงานผิด)ไม่มีประสบการณ์ตรงโดนกดเงิน แถมเจอแต่บอที่รับแต่ผู้ชาย ตอนนี้ก็เลยเป็นคนตกงาน ได้แต่นอนดูหนังแก้เครียดหาแรงบันดาลใจไปอ่านหนังสือไปสอบโทอิคที่เอาสูงกว่าคนทำงานสายภาษาอีก ใบขับขี่ก็จะเอา รถยนต์ส่วนตัวก็ต้องมี ตอนนี้เลยได้แต่นอนเปื่อยอยู่บ้านโดนแม่บ่น แล้วเค้าก็เริ่มผิดหวัง น้องที่กำลังจะเข้ามหาลัยก็จะไม่มีอนาคตเพราะกูส่งเรียนไม่ได้ คนรอบข้างเลยเครียดกับกูที่ไม่ประสบความสำเร็จไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ก็เลยกลายเป็นคน ไม่เอาไหน จริงๆก็ไม่เอาไหนตั้งแต่เกิดมาละ งงว่าเราเกิดมามีชีวิตมาทำไมโดยที่เป็นคนที่แย่ขนาดนี้ แต่ก็นั่นทุกอย่างผิดที่ตัวเองไม่โทษคนอื่น วันนี้ไม่มีอะไรแค่อยากมาเขียนทิ้งไว้ เดี๋ยวมาเขียนต่ออีก 5 ปีข้างหน้าว่ายังอยู่รึป่าวชีวิตเป็นยังไงตอนอายุ 28 ประสบความสำเร็จยังหรือยังเป็นคนขี้แพ้เหมือนเดิมอยู่