เราฝึกงานมาสามอาทิตย์แล้วค่ะ แล้วเรากำลังเจอกับปัญหาค่ะ แล้วยังเหลือเวลาอีกตั้ง 2 เดือนกว่า
เรื่องก็คือเรามาฝึกงานค่ะ วันแรกเขาสั่งงานให้เราทำ เราก็ทำค่ะ มีงงๆบ้างแต่ก็พยายามทำไปค่ะ จริงๆคือที่เรียนมาเขาไม่ได้มีการสอนการทำงานแบบนี้เลยค่ะ เลยค่อนข้างปรับตัวยาก ตอนแรกๆก็ไม่มีอะไรค่ะ เพราะเป็นแค่งานเล็กๆ เป็นส่วนเล็กๆน้อยๆในงานของเขาค่ะ แต่พอผ่านไปได้อาทิตย์หนึ่งเขาก็มอบหมายงานมาค่ะ มันเหมือนจากพนักงานตัวเล็กๆที่จู่ๆก็กระโดดมาเป็นหัวหน้างานเลยค่ะ เราต้องออกแบบ คิดทุกอย่าง และทำสไลด์เพื่อนำเสนอลูกค้าค่ะ โดนแก้มาสามรอบแล้ว(จนตอนนี้ก็ยังไม่ผ่าน) เราก็ไม่ได้อะไรเราก็แค่รู้สึกเหนื่อยๆนิดหน่อย เพราะเขายังไม่โอเคสักที บอกแค่ว่ามันยังไม่ได้ ไม่โอเค ไม่สวย
แต่ที่เรามีปัญหาคือทัศนคติของเขาค่ะ เรารู้สึกว่าทุกประโยคที่เขาพูดมันต้องเป็นการดูถูกคนอื่นตลอดเลยค่ะ ดูถูกตั้งแต่ตัวเราไปจนถึงสถาบันเรา อาจารย์ และคนจากสถาบันอื่นเลยค่ะ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคำว่า กระจอก ไม่ได้เรื่อง ทำนองนั้นค่ะ
ขนาดแค่มารยาทการวางตัวเขายังบอกให้เราอย่าทำตัวเรียบร้อยเกิน กินข้าวให้มันดูมูมมามหน่อย อย่าทำตัวติ๋ม ขี้อาย เพราะแบบนี้งานเลยออกมาไม่ดีเหมือนตัวเรา
บอกว่างานที่เราทำตอนเรียนมหาลัยมันยังไม่ได้ ไม่รู้ว่าได้รางวัลมายังไง ที่ได้รางวัลเพราะมีงานเขาให้เห็นเป็นตัวอย่างแล้วเลยได้ จบไปจะไปทำงานอะไร  ไม่น่าจะไปรอดนะ
เขายังพูดถึงว่าพ่อแม่ของเราเรียบร้อยเกินไป สอนเรามาเรียบร้อยเกิน ต้องทำอะไรฉีกๆออกมาหน่อย ไม่งั้นคงไปไหนไม่รอด
เราก็ฟังผ่านๆมาตลอดค่ะ แต่ไม่รู้วันนี้มันคลิ๊กอะไร มันก็เป็นคำพูดเดิมๆที่เรามาทุกครั้งที่เจอหน้าเขาค่ะ แต่พอกลับบ้านมาเราก็ร้องไห้เลยค่ะ เราไม่ได้รู้สึกกดดันกับงานนะคะ อาจเครียดนิดหน่อย แต่เราว่ามันก็แค่นิดหน่อยกับการที่งานยังไม่ผ่านค่ะ(ที่จริงงานนี้ยังไม่ผ่านก็ได้รับมอบหมายงานอีกอันมาแล้ว แล้วก็โดนคำเดิมเลยค่ะ) แต่เราร้องไห้หนักมาก แค่นึกถึงก็น้ำตาไหลออกมาดื้อๆเลยค่ะ
คือเราอ่อนแอเกินไปไหมคะ ที่เราร้องไห้ แล้วก็ไม่อยากเจอเขาเพื่อฟังเขาพูดคำว่า ติ๋ม ไม่ได้เรื่อง คำที่เขาดูถูกเรา คนอื่น พ่อแม่เราน่ะค่ะ
คือพอเรานึกถึงเรื่องงานเราไม่มีปัญหานะคะ ไม่ได้เครียดหรืออยากร้องได้เลยค่ะ แต่พอเรานึกถึงเขาเราจะรู้สึกแย่ขึ้นมาตลอดเลยค่ะ ถึงขนาดที่เราไปทำงานก็ภาวนาให้เขาไม่อยู่ ไม่ต้องเจอกัน