ตอนนี้เราฝึกงานอยู่ค่ะ แต่เราโดนพี่คนหนึ่งในที่ทำงานลวนลามเอาตั้งแต่อาทิตย์แรกๆของการฝึกงาน(เหตุจากความโง่ของเราเอง)
ต่อมาเราก็เอาเรื่องนี้ไปพูดกับพี่เลี้ยง พี่เขาก็บอกจะช่วยกันให้ แต่ไม่อยากให้เราเอาไปพูดกับคนอื่นกลัวว่าบริษัทจะเสียหาย
เราก็ไม่เล่าค่ะ เล่าให้แค่เพื่อนสนิทมากๆฟังเท่านั้น (แต่วางแพลนว่าเกรดออกจะบอกอาจารย์อีกที)
หลังจากนั้นก็ไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีก

ต่อมาตอนหลังเราเล่าให้พี่ที่ทำงานอีกคนหนึ่งกับคนที่มาฝึกงานที่เดียวกับเราฟัง เผื่อจะให้ช่วยกันเราออกมา
เช่นมอบหมายงานที่จะทำให้อยู่ห่างกับพี่ที่มีเรื่องกัน หรืออยู่เป็นเพื่อน เพราะพี่เลี้ยงเราไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่ค่ะ
ถึงจะไม่เกิดเหตุแต่ก็มีหลายครั้งที่ให้เราอยู่สองต่อสองกับพี่ที่ลวนลามเรา รวมถึงเวลามีงานที่ต้องไปค้างคืนต่างจังหวัด
ก็ไม่บอกว่ามีพี่คนนี้ไปด้วย รู้ก็ตอนจะขึ้นรถแล้ว (ไม่ช่วยอะไรหนูเลย)

พี่กับเพื่อนที่เราบอกทีหลังก็ช่วยดีค่ะ แต่ชอบมาล้อตลอด เช่น สุดที่รักของพี่..., พี่...ถามหาด้วยนะ, วันนี้ไปทำงานกับพี่...มั้ย, ถ้าพี่...ข่มขืนจะทำยังไง,
ชอบพี่...มั้ย เดี๋ยวมันจะเอาเป็นเมียน้อย ฯลฯ

คือมันไม่ใช่เรื่องที่เราอยากนึกถึง แค่นิดหน่อยเราไม่มีปัญหา แต่โดนทุกวันก็เริ่มไม่ชอบ หงุดหงิด(แต่ปั้นหน้ายิ้มมาก)
ถึงเราจะไม่แสดงอาการอะไร ไปทำงานก็ยังทักทายพี่ที่เคยลวนลามเราปกติไม่แสดงอาการอะไรว่ารังเกียจ
แต่ในใจแค่ชื่อก็ไม่อยากได้ยิน เห็นหน้าก็สะอิดสะเอียนอยากหนีให้พ้นๆ ก็ยังล้อเราทุกวัน ให้เรานึกถึงเรื่องนี้อยู่เรื่อยๆ
รู้ว่าเรากลัวก็ยังพูดจาพล่อยๆแล้วมาบอกว่า ล้อเล่นน้า อย่าโกรธๆๆๆ
มันใช่เรื่องที่ควรเอามาพูดกันแบบนี้หรือคะ หรือเป็นเราที่คิดมากไปเองเรื่องพวกนี้มันปกติ