ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่า เราตั้งใจจะฆ่าตัวตายจริงๆ เนื่องจากทะเลาะกับพ่อ และโดนพ่อตำหนิและเปรียบเทียบหนักมาก และเราก็ได้ขึ้นห้องมาแลเวเราก็ตัดเสื้อที่เป็นชุดนอนตัวใหญ่ๆเอามาทำเชือก มันจะได้ยาวพอที่จะผูกคอ และเราก็ได้ทำการผูกคอตายอย่างไม่รอช้าเลยค่ะ คือเสียใจมากจริงๆนะ เรามัดเชือกกับหน้าต่างที่เป็นกรงเหล็กในห้อง มัดในจุดที่สูงที่สุดของหน้าต่าง แต่ตัวเร่ก็ถึงนะ เพราะเราตัวสูง แต่งงใช่มั้ยล่ะว่าเราผูกคอตายได้ไง เราทิ้งขาไปข้างหน้า แล้วตัวมันจะย่อลง ในใจคือคิดว่าเฟมือนนอนหลับแหละ หลับตาไปไม่ถึง 1 นาที นึกถึงแม่ขึ้นมา เริ่มมีสติแต่ยังทิ้งตัวอยู่นะ พยายามทิเงตัวไว้เลยล่ะ ในหัวมันผุดอะไรขึ้นมาเยอะแยะมากจริงๆนะ ส่วนใหญ่จะนึกถึงแต่แม่ เพราะติดแม่มาก แต่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือต้องผูกคอตายให้ได้ ทั้งๆที่สติเริ่มมาแล้วอ่ะ แต่ที่ยังทำเพราะพยายามทำ อยากตายเพราะพ่อไม่เคยเห็นเราดีเลยมั้ง ในสายตาเขาอ่ะ แต่ก็ไม่ขอพูดถึงเรื่องของพ่อนะคะ เพราะจะพูดถึงความรู้สึกตอนใกล้ตายแล้วค่ะ ทิ้งตัวไว้สักพักค่ะ ประมาณ 4 นาที ลมหายใจเริ่มแผ่วแล้วค่ะ มันไม่ใช่อารมณ์จะขาดใจนะคะ คือมันเหมือนเราหายใจสุดแค่เท่านั้น ทีนี้หายใจเริ่มมีเสียง มันเป็นเสียงในจมูกเป็นเสียงแบบ ฟืดๆ มาทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ จริงๆหลับตาไว้อยู่แล้วนะคะ แต่พอใกล้จะตายมันเป็นอารมณ์แบบ เหมือนคนง่วงนอน เพลียๆ หลับตาให้ลึกๆ ประมาณนั้นค่ะ แล้วเราก็พยายามเอาตัวออกมาจากเชือก ต้องบอกว่าเพราะเรามีสติจริงๆ พอหลุดออกมา นั้งบนที่นอน แล้วอยู่ดีๆ ก็ปวดหัว คงเนื่องมาจากสมองขาดอ๊อกซิเจน แล้วท้องมันก็เดือดๆ แบบท้องว่างอ่ะค่ะ หน้ามืดๆ สายตาตอนนั้นเหม่อมาก พยายามโฟกัสอะไรได้ค่อนข้างยาก ทั้งๆที่มีสติ แขน ขา เริ่มอ่อนแรง เหมือนเพลียมาก อยากนอน อะไรประมาณนั้นเลย นี่ก็เป็นความรู้สึกทั้งหมดค่ะ มันไม่ได้ทรมานมากนะคะ ถ้าเปรียบเทียบกับเป็นไข้ตัวร้อน เป็นไข้ตัวร้อนทรมานกว่ามั้งคะ สำหรับเรา. แต่อย่าไปทำเลยค่ะ มันบาป มันๆม่ใช่ทางออกที่ดีแน่ๆ นึกถึงพ่อกับแม่ไว้ เราเป็นอะไรไป พ่อแม่คงจะเสียใจมากแน่ๆ เอาเป็นว่าใครคิดจะฆ่าตัวตาย อย่าทำเลยนะคะ ฝากไว้แค่นี้ค่ะ สวัสดีค่ะ