เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.3 โรงเรียนแห่งนึงแถวบ้าน ตอนนั้นฉันต้องเจอปัญหาครอบครัว เพื่อน เรียน และหลายๆอย่าง อย่างที่รู้กันดีเด็กวัย 15 16 เป็นวัยที่กำลังอยากรู้อยากลองและฉันก็เป็น 1 ในนั้นฉันก็เป็นเด็กคนนึงที่อยากทำตามใจตัวเองแต่ก็ไม่เคยได้ทำ หลายๆเรื่องมันเข้ามารุ้มเร้าฉัน จนทำให้วันนั้น ซึ่งเป็นวันลอยกระทง ระหว่างที่ทุกคนไม่อยู่บ้าน ฉันจึงวางแผนที่จะผูกคอตายในบ้านและมันเป็นจุดที่ทำให้ชีวิตของฉันผูกติดกับสิ่งที่ทุกคนเรียกมันว่า วิญญาณ.......

        ก่อนที่ฉันจะเล่าต่อ มีใครเคยสงสัยไหมว่า ทำไม คนที่ผูกคอตายบางคนทั้งๆที่ไม่น่าตาย บางคนเชือกหย่อน เชือกเส้นเล็กๆบางๆ บางคนนั่งตาย นอนตาย แปลกๆกันใช่ไหม ฉันเคยผ่านจุดนั้นมา การผูกคอตายมันมีอะไรมากกว่าเชือกเส้นเดียว ถ้าฉันเลือกได้ ฉันจะเลือกยอมพวกมันแล้วตายตั้งแต่วันนั้น ไม่ใช้ชีวิตอยู่แบบเป็นทาสผีแบบนี้

     คืนนั้น เมื่อทุกคนกำลังจะออกจากบ้านแม่ชวนฉันไปลอยกระทงที่วัด ฉันบอกแม่ว่าไม่ไป ทุกคนจึงไปที่วัดกันโดยที่ฉันอยู่ที่บ้านคนเดียว ฉันเดินเข้าไปในบ้าน มองไปรอบๆเพื่อหาเชือกขนาดเหมาะๆสักเส้น แต่มันก็ไม่มี ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าของแม่และไปเจอเข้ากับผ้าพันคอผืนนึง ยาวพอใช้ได้ ตอนนั้นฉันคิดอยู่ในหัวแค่ว่า “ตายแล้วคงจบ” เหนื่อยกับชีวิตที่เป็นอยู่เหลือเกินแต่เหมือนกันว่ามีเสียงหลายๆเสียงเข้ามาให้หูฉันเบาๆด้วยว่า เอาเลย ผูกเลย ตายเลย วนอยู่ซ้ำไปซ้ำมาแต่แปลกที่ฉันไม่รู้สึกกลัวทั้งๆที่มีทั้งเสียงผู้หญิง ผู้ชายเยอะแยะไปหมด ฉันเดินเข้าไปในห้องของฉัน ไม่รอช้าใช้ผ้าพันคอผูกกับหน้าต่างห้อง คิดว่าจะผูกคอแบบนั่งห้อยกับหน้าต่าง หลังจากผูกผ้าเป็นห่วงเสร็จแล้ว ฉันค่อยๆนั่งลง ค่อยๆเอามือจับผ้าพันคอเพื่อจะเริ่มการฆ่าตัวตายของตัวเอง ผ้าพันคออยู่ตรงคางฉันกำลังจะคล้องที่คอฉัน ตอนนั้นฉันเหมือนได้ยินเสียงร้องเรียกของใครสักคนตรงมุมห้อง ฉันหันไปเห็นผู้ชายคนนึงใส่กางเกงแพรสีน้ำเงิน เสื้อสีขาว นั่นคือปู่ฉันที่เสียไปแล้ว ปู่บอกฉันว่า “อย่าทำแบบนี้ ยังไม่ถึงเวลาตาย”ฉันได้ยินแล้วตกใจ เหมือนสติกลับมาฉันรีบเอาผ้าออกแต่มันไม่ง่ายแบบนั้น เพราะฉันเห็นผู้หญิงแก่ ผู้ชายแก่ ผู้หญิงผู้ชายวัยหนุ่มสาว เด็ก เยอะแยะไปหมด ทุกคนจับมือฉันพยายามดันฉันให้เข้าไปในผ้า บางคนบิดผ้าให้มารัดคอฉัน หลายคนนั่งทับขาฉัน แขนฉัน ปิดปากฉัน ฉันทรมานมากดิ้นไม่ได้ เหมือนจะขาดใจตาย มันหายใจไม่ออก น้ำตาไหล ฉี่ราด ตาฉันเหลือก ลิ้นฉันออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัว ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย แต่สิ่งที่ฉันได้ยินจากคนพวกนั้นที่เขาเถียงกันคือ มันจะตายแทนกู ไม่ มันต้องแทนกู แทนกู แทนกู แทนกู เสียงดังสนั่น วินาทีนั้นฉันคิดว่าตัวเองไม่รอดแล้ว แต่มีมือคู่นึงมาแกะผ้าให้ฉัน เอาตัวฉันออกมาจากตรงนั้น ร้องเรียกฉัน พลอย พลอย ทำไมทำแบบนี้ คนนั้นคือพ่อฉันเอง
        พ่อรีบพาฉันส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นฉันหาใจรวยรินเต็มที เหมือนหายใจเข้าไม่ได้ พอพยายามเรียกฉันไม่ให้ฉันหลับ แต่นอกจากเสียงพ่อ ฉันได้ยินเสียงอีกเสียงนึงดังมาว่า “คิดว่าจะรอดเหรอ ไม่มาตายแทนกู ก็ตายทั้งเป็นไปซะ”
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่จะเล่าต่อหลังจากนี้ ฉันอยากให้ทุกคนอ่านเป็นอุทาหรณ์ อย่าคิดทำแบบฉัน เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว ยังมีคนร้องเรียกให้ฉันไปผูกคอตายอยู่ตลอด ฉันผูกคอตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทุกวันนี้ มันกำลังจะมาอีกแล้วทุกคน ฉันไปทำสิ่งที่ต้องทำก่อนนะ ไม่งั้นคืนนี้ฉันต้องไปผูกคอตายไม่ที่ไหนก็ที่นึงอีกแน่ๆ

ปล.ถ้าคนไหนที่อ่านแล้วเจอเรื่องแปลกๆสิ่งที่ควรทำคือ แช่งมันให้ทรมานที่สุด ถือว่าช่วยฉันด้วยแล้วกันนะ ขอบคุณนะ

พลอย