อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างต้องทำยังไง ?
สวัสดีวันนี้หนูมีเรื่องจะมาระบายค่อนข้างที่จะยาวนิดนึงค่ะ
**และหนูหวังว่าเรื่องนี้จะมีโอกาศได้ระบายออกไปจาก อกของหนูอย่างน้อยๆครึ่งนึงก็ยังดี
•คุณพี่เรียกหนูว่าจ๊ะจ๋าก็ได้นะคะ(นามสมมุติ) หนูอายุ 26 ปี หนูทำงานประจำเป็นข้าราชการหรือ ในนามคนของประชาชนนั่นแหละค่ะ อาชีพเสริมคือเป็นผู้หญิงขายบริการค่ะ หนูตัดสินใจเริ่มรับงานเมื่อวันที่ 25 มีนาที่ผ่านมา
- จุดเริ่มต้นที่ทำให้หนูหันหลังให้กับอะไรหลายๆอย่างที่อยู่บนบ่า ที่เป็น ที่เชิ่ดหน้าชูตาให้กับใครๆ แล้วหันหน้าเข้าหาคำว่า "ช่าง
" "ช่างมัน" คือช่วงเวลาหนึ่งหนูตัดสินใจอยู่กับตัวเองมาตลอดระยะเวลา 4ปี ก่อนหน้ามีเพื่อนมากมาย ไปไหนไปกันเฮฮา ไปร้านอาหาร เปิดโต๊ะเรียงยาว 3-4 โต๊ะติด20-30คน ใครจะคิดว่าหนูจะเจอมรสุมชีวิตเร็วขนาดนี้ หนูทำงานคนเดียวพ่อแม่ไม่ได้ทำงาน พี่ชายเป็นขี้ยาแถวบ้าน หนูภาระหนี้สินกองโตจากการจำนอง จำนำ กู้บัตร ฯลฯ ราวๆ600,000บาท ภาระถาโถมกระทันหัน หันหน้าหาใครก็ไม่ได้ โดนบล็อคเฟสจากเพื่อนที่ไว้ใจกลายเป็นต้องหนีหนี้สินดิ้นรนเอาตัวเองมาตายดาบหน้า หางานในหน่วยงานแห่งใหม่ เงินออกมาใช้ตัวเองบ้าง ส่งไปกลับไปให้พ่อแม่บ้าน 1,200-2,000฿ เจ้าหนี้ก็ตามไปหาหนูที่บ้านหลายต่อหลายเจ้า จนพ่อกับแม่ต้องหนีไปอยู่ที่นา ไปปลูกศาลาจากไม้เก่ายุ้งข้าวนอน ซ้ำโทรมาต่อว่าทุกวัน ว่า"บอกว่าเอาออก รับผิดชอบได้ แล้วทีนี้ตอนนี้มาตกงาน โง่ลาออกจากราชการทำไม" หลังๆหนูเริ่มรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตโดยไม่มีเป้าหมายมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าต้องพยายามเพื่อใคร ทำไปทำไม สุดท้ายแล้วมันก็ต้องตายลงไปอยู่ดี และด้วยความใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดหลายปีก็มีคนเวียนวนเข้ามาในชีวิตมากมาย มากเกินกว่าจะนับได้และหนูก็คาดหวังทุกครั้งที่หนูได้รับไออุ่นจากใคร ได้รับการกอด ได้รับการหอม ได้รับการหลอกลวงจากใครซักคน จนลืมไปว่ามันเป็นเวลาแค่ชั่วคืนแค่นั้น หนูคาดหวังกับใครซักคนจนหนูช้ำแล้วช้ำอีกช้ำเกินกว่าจะไว้ใจใครได้สุดท้ายกลายเป็นคนที่หวาดระแวง เดินหน้าด้วยชีวิตที่มองทุกคนรอบข้างเป็นพิษร้ายไปหมด ไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ ไม่เป็นมิตรกับใคร เกลียดมิตรภาพ100% เกลียดคำว่าเพื่อน ปลีกกายออกมาอยู่ตัวคนเดียว แต่ก็ยังมีผู้ชายเวียนวนไปมาให้ผิดหวังซ้ำๆ แต่ยังเชื่อมั่นว่าจะเจอซักคนที่รักเราจริงๆ 555555 สุดท้ายผู้ชายมันก็เหมือนๆกันทั้งโลก
- หนูเริ่มรู้สึกว่าโลกตอนนี้มันไม่ได้สวยงามอีกต่อไปแล้วมันไม่หลงเหลือความรักที่เกิดจากรักจริงๆแล้ว มันมีแต่เข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ มีแต่การแก่งแย่งชิงดี ชิงเด่น จับผิด นินทา ประจาน แม้แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้นก็ยังแอบเอากับแฟนเราได้เลย
ตอนนี้หนูรู้สึกว่าตัวเอง toxic มากเกินไป การที่หนูแค่อยากมีใครซักคนข้างๆที่เขาสามารถทำให้หนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้เดินคนเดียว นั่งคนเดียว หัวเราะคนเดียวร้องไห้คนเดียว กินข้าวคนเดียว เหนื่อยคนเดียว หนูแค่โหยหาเกราะคุ้มภัยที่หนูสามารถอยู่ได้อย่างไม่หวาดระแวง แต่มันก็วนซ้ำกับวงจรเดิมๆ คือเขาเข้ามาเย แล้วก็หายไป จนหนูเองตัดสินใจว่า ต่อไปนี้แหละ จะต้องไม่มีใครได้เอาเราฟรีๆแน่ อยากได้มากใช่ไหม อยากได้แค่นี้เองถูกไหม ชอบมากใช่ไหม เห็นความรู้สึกของผู้หญิงเป็นที่ระบายอารมณ์ทางเพศ หนูเริ่มใช้ความเกลียดชัง ความแค้นในกาม หาเงินจากผู้ชายพวกนี้ ยิ่งหนูเดินเข้าไปในวงจรเหล่านี้ หนูยิ่งเห็นความของผู้ชาย บางคนอยู่กินกับเมียมาร่วม10ปี บางคนพาเมียตะเวรขายตัว บางคนมีครอบครัวแต่นัดเยเย่คนอื่นทุกวัน ความยิ่งเห็น ยิ่งเกลียด ยิ่งไม่อยากร่วมหมอนลงโรงกับใคร ไม่อยากเป็นควายในคราบเมียที่ดี !! ตอนทำมันรู้สึก อื้มม คุ้มสบาย รายได้ต่อคืนไม่ต่ำกว่า 4000฿-5000฿ จนสุดท้ายหนูก้าวขาจากพนักงานเงินเดือน 18,000฿ หนี้สิน800,000฿ หันมารับลูกค้า 4วันแรกได้ 20,000฿++เริ่มปิดหนี้สินภาระจากใหญ่ให้เล็กลงไปบ้าง พอรายได้เสริมมากกว่าก็เริ่มขี้เกียจจะตื่นไปทำรายได้หลัก ตอนนี้เรากลัวหลงระเริงไปในการหาเงินง่ายของคน กลัวจะไปถึงจุดที่ใครห้ามก็ไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว ถึงตอนนั้นจุดจบชีวิตคงไม่ได้น่าค้นหาอีกแน่ๆ จนหนูไม่รู้ว่าจะส่องกระจกจากตรงไหนนนให้รู้จักตัวเองมากขึ้นและตอบตัวเองได้ซักทีว่า ความสุขที่เราตามหาอยู่มันคืออะไร
อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างต้องทำยังไง ?
สวัสดีวันนี้หนูมีเรื่องจะมาระบายค่อนข้างที่จะยาวนิดนึงค่ะ
**และหนูหวังว่าเรื่องนี้จะมีโอกาศได้ระบายออกไปจาก อกของหนูอย่างน้อยๆครึ่งนึงก็ยังดี
•คุณพี่เรียกหนูว่าจ๊ะจ๋าก็ได้นะคะ(นามสมมุติ) หนูอายุ 26 ปี หนูทำงานประจำเป็นข้าราชการหรือ ในนามคนของประชาชนนั่นแหละค่ะ อาชีพเสริมคือเป็นผู้หญิงขายบริการค่ะ หนูตัดสินใจเริ่มรับงานเมื่อวันที่ 25 มีนาที่ผ่านมา
- จุดเริ่มต้นที่ทำให้หนูหันหลังให้กับอะไรหลายๆอย่างที่อยู่บนบ่า ที่เป็น ที่เชิ่ดหน้าชูตาให้กับใครๆ แล้วหันหน้าเข้าหาคำว่า "ช่าง
- หนูเริ่มรู้สึกว่าโลกตอนนี้มันไม่ได้สวยงามอีกต่อไปแล้วมันไม่หลงเหลือความรักที่เกิดจากรักจริงๆแล้ว มันมีแต่เข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ มีแต่การแก่งแย่งชิงดี ชิงเด่น จับผิด นินทา ประจาน แม้แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้นก็ยังแอบเอากับแฟนเราได้เลย
ตอนนี้หนูรู้สึกว่าตัวเอง toxic มากเกินไป การที่หนูแค่อยากมีใครซักคนข้างๆที่เขาสามารถทำให้หนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้เดินคนเดียว นั่งคนเดียว หัวเราะคนเดียวร้องไห้คนเดียว กินข้าวคนเดียว เหนื่อยคนเดียว หนูแค่โหยหาเกราะคุ้มภัยที่หนูสามารถอยู่ได้อย่างไม่หวาดระแวง แต่มันก็วนซ้ำกับวงจรเดิมๆ คือเขาเข้ามาเย แล้วก็หายไป จนหนูเองตัดสินใจว่า ต่อไปนี้แหละ จะต้องไม่มีใครได้เอาเราฟรีๆแน่ อยากได้มากใช่ไหม อยากได้แค่นี้เองถูกไหม ชอบมากใช่ไหม เห็นความรู้สึกของผู้หญิงเป็นที่ระบายอารมณ์ทางเพศ หนูเริ่มใช้ความเกลียดชัง ความแค้นในกาม หาเงินจากผู้ชายพวกนี้ ยิ่งหนูเดินเข้าไปในวงจรเหล่านี้ หนูยิ่งเห็นความของผู้ชาย บางคนอยู่กินกับเมียมาร่วม10ปี บางคนพาเมียตะเวรขายตัว บางคนมีครอบครัวแต่นัดเยเย่คนอื่นทุกวัน ความยิ่งเห็น ยิ่งเกลียด ยิ่งไม่อยากร่วมหมอนลงโรงกับใคร ไม่อยากเป็นควายในคราบเมียที่ดี !! ตอนทำมันรู้สึก อื้มม คุ้มสบาย รายได้ต่อคืนไม่ต่ำกว่า 4000฿-5000฿ จนสุดท้ายหนูก้าวขาจากพนักงานเงินเดือน 18,000฿ หนี้สิน800,000฿ หันมารับลูกค้า 4วันแรกได้ 20,000฿++เริ่มปิดหนี้สินภาระจากใหญ่ให้เล็กลงไปบ้าง พอรายได้เสริมมากกว่าก็เริ่มขี้เกียจจะตื่นไปทำรายได้หลัก ตอนนี้เรากลัวหลงระเริงไปในการหาเงินง่ายของคน กลัวจะไปถึงจุดที่ใครห้ามก็ไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว ถึงตอนนั้นจุดจบชีวิตคงไม่ได้น่าค้นหาอีกแน่ๆ จนหนูไม่รู้ว่าจะส่องกระจกจากตรงไหนนนให้รู้จักตัวเองมากขึ้นและตอบตัวเองได้ซักทีว่า ความสุขที่เราตามหาอยู่มันคืออะไร