ผมกับเพื่อนคนนี้ก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก
เราสนิทกันมาก เรียกว่าซี้เลย ช่วงวัยเรียนก็ค่อนข้างเกเรพอสมควร
ร่วมหัวจมท้ายร่วมทุกร่วมสุข แทบจะไม่เคยมีเรื่องกันเลย
อย่างมากก็มีปัญหาไม่เข้าใจกันความคิดไม่ตรงกันบ้างเรื่องธรรมดา
แต่ก็ไม่เคยถึงขึ้นแตกหักขนาดมองหน้ากันไม่ติดเลยซักครั้ง ผมกะมันมีอะไรที่เหมือนกัน นั้นคือความ"ไม่มี"
ไม่มีในที่นี้คือ "ความยากแค้น
ทั้ง ฐานะ,ปัญหาภายในครอบครัวและสังคม"
พูดง่ายๆคือพวกมีปมด้อย เลยมีความทะเยอทะยานสูงทั้งคู่ ส่วนมากจะใช้มันไปในทางที่โชว์ศักยภาพของตนทำให้ได้การยอมรับจากผู้คนแค่นั้น ส่วนใหญ่ก็ในทางไม่ควรอ่ะนะ เกเร
โตมาหน่อยก็เริ่มมีความคิดอยู่บ้าง ต่างคนต่างภาระหน้าที่
เพื่อนผมมันเป็นคนขยันมีความรับผิดชอบในระดับหนึ่ง ด้วยในฐานะทางบ้านที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก มันเลยต้องพยายามมากกว่าเพื่อนคนอื่น รับผิดชอบแทบทุกอย่างในครอบครัว เรียกได้ว่าเป็นเสาหลักของบ้าน
จนมาถึงจุดเปลี่ยนตอนที่มีพี่เขยเข้ามา
พี่เขยมันเป็นคนที่ค่อนข้างรวยระดับหนึ่งมีอิทธิพลกว้างขวาง ความเป็นอยู่ทางบ้านมันเลยดีขึ้นหน่อย เพราะพอจะมีที่พึ่งพาคอยจุนเจือแบ่งเบาภาระ
จนกระทั่งมีเรื่องยาเข้ามาเกี่ยวข้อง
พี่เขยมันโดนจับ
ภาระความรับผิดชอบก็ตกอยู่ที่มัน ไหนจะหลานที่กำลังจะเกิดมา
เหมือนมันไม่มีทางเลือกเลยจำต้องเดินสายนี้เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว
ก็พี่เขยมันนั้นแหละครับแนะนำ
มันสายเกินกว่าที่ผมจะห้ามหรือเตือนไว้ทันมันดิ่งลึกเกินจะถอนตัว
จากนั้นมามุมมองกับวิสัยทัศน์เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม
มันเริ่มวางอำนาจ ตั้งตนเป็นโพธิ์เป็นไทร
จากเพื่อนที่เคยไว้ใจ ก็มาคอยระแวงกัน เริ่มตั้งแง่ลองเชิง เล่นสงครามประสาทอ่านใจอ่านนิสัยคน
มีกลุ่มหน่อยก็เริ่มมีการลับหลังเป่าหูกันสารพัด มีแต่เรื่องให้แตกคอ
คอยแต่จะลอบกัดกันเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง
ความเหยื่อหยิ่งทะนงตัว เลือกที่รักมักที่ชังก็เริ่มมีมาเรื่อยๆ ผมแทบจะไม่สงสัยเลยว่าใครเป็นคนปลูกฝังมันให้มันวางตัวถือนำอาจแบบนี้ ทั้งที่มันไม่เคยเป็นมาก่อน
จนผมเริ่มเล็งเห็นว่า ต่อไปผมอาจจะเสียเพื่อน ถ้าไม่จบด้วยการโดนจับซักวันก็คงต้องหันปืนมายิงกันเอง
จะให้ผมล้ำเส้นไปดึงมันออกมาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะภาระที่มันแบกมันคงไม่ยอมให้ใึครมาขัดแข้งขัดขาแน่แม้กระทั่งผมเอง
ผมก็ได้แต่เฝ้าดูมันอยู่ห่างๆ ถึงจะช่วยอะไรมันไม่ได้ แต่ผมทิ้งมันไม่ลง ยังไงมันก็เพื่อน สิ่งที่มันตัดสินใจทำลงไปมันมีเหตุผลของตัวมัน
ได้แค่หวังว่าซักวันมันจะหาทางออกเจอ
#ฟังดูอาจเหมือนสนับสนุนมันนะ
แต่ผมพยายามแล้วจริงๆ กลุ้มใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ มันไปไกลจากที่เราเคยอยู่มาก
ผมเข้าไม่ถึงวงการนี้จริงๆ
มีเพื่อนขายยาบ้า อยากให้มันหลุดออกจากตรงนั้นจริงๆ
เราสนิทกันมาก เรียกว่าซี้เลย ช่วงวัยเรียนก็ค่อนข้างเกเรพอสมควร
ร่วมหัวจมท้ายร่วมทุกร่วมสุข แทบจะไม่เคยมีเรื่องกันเลย
อย่างมากก็มีปัญหาไม่เข้าใจกันความคิดไม่ตรงกันบ้างเรื่องธรรมดา
แต่ก็ไม่เคยถึงขึ้นแตกหักขนาดมองหน้ากันไม่ติดเลยซักครั้ง ผมกะมันมีอะไรที่เหมือนกัน นั้นคือความ"ไม่มี"
ไม่มีในที่นี้คือ "ความยากแค้น
ทั้ง ฐานะ,ปัญหาภายในครอบครัวและสังคม"
พูดง่ายๆคือพวกมีปมด้อย เลยมีความทะเยอทะยานสูงทั้งคู่ ส่วนมากจะใช้มันไปในทางที่โชว์ศักยภาพของตนทำให้ได้การยอมรับจากผู้คนแค่นั้น ส่วนใหญ่ก็ในทางไม่ควรอ่ะนะ เกเร
โตมาหน่อยก็เริ่มมีความคิดอยู่บ้าง ต่างคนต่างภาระหน้าที่
เพื่อนผมมันเป็นคนขยันมีความรับผิดชอบในระดับหนึ่ง ด้วยในฐานะทางบ้านที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก มันเลยต้องพยายามมากกว่าเพื่อนคนอื่น รับผิดชอบแทบทุกอย่างในครอบครัว เรียกได้ว่าเป็นเสาหลักของบ้าน
จนมาถึงจุดเปลี่ยนตอนที่มีพี่เขยเข้ามา
พี่เขยมันเป็นคนที่ค่อนข้างรวยระดับหนึ่งมีอิทธิพลกว้างขวาง ความเป็นอยู่ทางบ้านมันเลยดีขึ้นหน่อย เพราะพอจะมีที่พึ่งพาคอยจุนเจือแบ่งเบาภาระ
จนกระทั่งมีเรื่องยาเข้ามาเกี่ยวข้อง
พี่เขยมันโดนจับ
ภาระความรับผิดชอบก็ตกอยู่ที่มัน ไหนจะหลานที่กำลังจะเกิดมา
เหมือนมันไม่มีทางเลือกเลยจำต้องเดินสายนี้เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว
ก็พี่เขยมันนั้นแหละครับแนะนำ
มันสายเกินกว่าที่ผมจะห้ามหรือเตือนไว้ทันมันดิ่งลึกเกินจะถอนตัว
จากนั้นมามุมมองกับวิสัยทัศน์เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม
มันเริ่มวางอำนาจ ตั้งตนเป็นโพธิ์เป็นไทร
จากเพื่อนที่เคยไว้ใจ ก็มาคอยระแวงกัน เริ่มตั้งแง่ลองเชิง เล่นสงครามประสาทอ่านใจอ่านนิสัยคน
มีกลุ่มหน่อยก็เริ่มมีการลับหลังเป่าหูกันสารพัด มีแต่เรื่องให้แตกคอ
คอยแต่จะลอบกัดกันเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง
ความเหยื่อหยิ่งทะนงตัว เลือกที่รักมักที่ชังก็เริ่มมีมาเรื่อยๆ ผมแทบจะไม่สงสัยเลยว่าใครเป็นคนปลูกฝังมันให้มันวางตัวถือนำอาจแบบนี้ ทั้งที่มันไม่เคยเป็นมาก่อน
จนผมเริ่มเล็งเห็นว่า ต่อไปผมอาจจะเสียเพื่อน ถ้าไม่จบด้วยการโดนจับซักวันก็คงต้องหันปืนมายิงกันเอง
จะให้ผมล้ำเส้นไปดึงมันออกมาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะภาระที่มันแบกมันคงไม่ยอมให้ใึครมาขัดแข้งขัดขาแน่แม้กระทั่งผมเอง
ผมก็ได้แต่เฝ้าดูมันอยู่ห่างๆ ถึงจะช่วยอะไรมันไม่ได้ แต่ผมทิ้งมันไม่ลง ยังไงมันก็เพื่อน สิ่งที่มันตัดสินใจทำลงไปมันมีเหตุผลของตัวมัน
ได้แค่หวังว่าซักวันมันจะหาทางออกเจอ
#ฟังดูอาจเหมือนสนับสนุนมันนะ
แต่ผมพยายามแล้วจริงๆ กลุ้มใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ มันไปไกลจากที่เราเคยอยู่มาก
ผมเข้าไม่ถึงวงการนี้จริงๆ