เริ่มเรื่องจากที่เราเองค่อนข้างมีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ในวัย ด้วยความเป็นเด็ก ผญ ที่ค่อนข้างสนิทกับพ่อแม่มาก พอจู่ๆครอบครัวต้องแยกกันคนละทิศคนละทาง ปัญหาตอนนั้นรับรู้นะคะแต่ก็ตัดสินใจว่าจะไม่พูดถึงภามถึงปัญหาตอนนั้นเพราะพ่อกับแม่เองดูเครียดเลยไม่อยากสร้างปัญหา แต่พี่ของเรากลับทำตัวเกเร ไม่รับผิดชอบหน้าที่ตัวเอง ไม่ยอมเรียนหนังสือ ไม่รักษาคำพูด ไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลย ทำตัวเป็นภาระให้แม่เสมอ หลายครั้งที่เราต้องทนเห็นแม่ร้องไห้ มันเจ็บปวดมากเลยคะ เหมือนใครเอาไม้มาฟาดหัวแรงๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็ทำได้แค่พยายามะทำตัวไม่มีปัญหา รีบเรียนให้จบ รีบมีงานทำ แต่พอเราทำอะไรที่มันเกินกำลัง มันก็เหนื่อย แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นว่าเราเป็นความหวังเดียวของแม่ เลยรู้สึกแบกรับความหวังของแม่มามากขึ้น เข้าใจนะคะว่าเป็นธรรมดาที่แม่จะต้องอยากเห็นลูกมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่บางความรู้สึกมันท้อค่ะ เหมือนยืนจะไม่ไหว ในบางทีแม่ก็โทรมาเล่าเรื่องพี่ให้ฟัง ยิ่งเหนื่อย แต่ก็ต้องฟัง ทั้งที่ไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยิน แต่ก็เพราะเขาเหลือแต่เราคนเดียวที่จะรับฟังเขาได้ แต่บางช่วงทำงานด้วยเจออะไรๆหนักจากที่ทำงานแต่เราไม่กล้าเล่าให้แม่ฟัง ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย ได้แต่นอนร้องไห้กับตัวเองเพราะไม่อยากเพิ่มภาระให้กับแม่ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง อยากให้แม่เห็นว่าพึ่งตัวเองได้ อยากให้แม่ได้สบายมีความสุขเหมือนแม่คนอื่นบ้าง แต่ตอนนี้เหนื่อยจนแทบหายใจไม่ออก ชนิดที่เรียกว่าถ้าต้องตายก็ไม่กล้าตายเพราะห่วงแม่มาก แต่ชีวิตตอนนี้เหนื่อยมากไม่อยากลืมตาตื่นสักเช้านึงเลย