เราเป็นเด็กที่โตมากับตายายและน้าสาวแต่โตมาไม่ได้อบอุ่นอะไรถูกสอนถูกให้อยู่ในกรอบตลอดแต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีงามหรอกนะยิ่งเขาห้ามตัวเราจะแอบดื้อแต่ไม่เคยให้ที่บ้านเดือดร้อนด้วยจนเขาคิดว่าเราเป็นเด็กดี ส่วนแม่ที่แท้จริงทำงานส่งเงินให้เรียนอย่างเดียวแกยกหน้าที่อบรมสั่งสอนให้น้าหมดแล้วน้าแกเป็นคนที่ปากร้ายชอบกดดันเราสมัยเรียนถ้าเราออกนอกกรอบหน่อยหรือทำตัวให้ยายไม่พอใจแกก็จะชอบพูดใส่เราถึงปมที่เเม่มีเราไวท้องไม่พร้อมอยากเป็นเหมือนแม่หรอ เราเกลียดมากที่ทุกครั้งเขาชอบดูถูกไม่เชื่อใจเรา บ้านเราค่อนข้างหัวโบราณ โดยเฉพาะยาย..
เข้าเรื่องเลยคือเราอายุ 25 แล้ว มีแฟนหมั้นกันเเล้วอยู่ด้วยกันตอนนี้เรากำลังตกงานเนื่องจากก็ยายอีกนี้ละคือก่อนลาออกที่ทำงานมีแผนจะย้ายเราไปทำงานต่างจังหวัดแต่เราจะตัดสินใจเองทั้งหมดไม่ได้เลยปรึกษาหลายคน คนอื่นๆไม่มีปัญหา แต่ยายแกบอกว่าไม่ให้เราไป อ้างเหตุต่างๆ แล้วบอกว่าจะทิ้งยายหรอ คือบ้านเราไม่ได้อยู่กันน้อยคน มีครอบครัวน้า 3 คน มีเรากับแฟนอีก 2 และยาย แต่แกไม่อยากอยู่กับพวกน้าเพราะพวกนั้นไม่ได้เลี้ยงแกนานๆทีจะมีให้เงินหรือหาข้าวให้มีเเต่เราที่รับผิดชอบยายหาข้าวให้กินยายแกไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่บ้านแกอายุ 73แล้ว แต่ไม่ได้ป่วยหรือหากินเองไม่ได้นะแค่แกคงกลัวไม่มีใครเลี้ยงดูแกเพราะลูกคนอื่นๆก็ไม่มาหามาดูแลเลย
เราเป็นหลานรับทุกอย่างแบกทุกอย่างทั้งหน้าที่แทนแม่ทั้งหน้าตาของที่บ้านขอให้แม่ลงมาอยู่กับยายเเม่ก็ไม่มาเพราะน้าเป็นคนนิสัยไม่ถูกกับใครแกค่อนข้างอยู่ร่วมกับคนอื่นยากยิ่งนานวันเรายิ่งไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ยิ่งโตเรายิ่งต้องการอิสระแต่ติดที่ยาย ทุกครั้งที่เราอยากใช้ชีวิตเองหรือไม่อยู่กับแก แกก็จะชอบดราม่าแกรู้ว่าเราขี้สงสารแกยิ่งทำให้เราตัดใจจะไปไม่ได้ต้องยอมทนอยู่ดูแกตลอด
เคยอ่านมาว่าการเลี้ยงดูบุพการีหรือดูแลผู้มีพระคุณนั้นคือบุญใหญ่หลวง แต่ตแนนี้เราเริ่มไม่เเน่ใจแล้วว่าเราต้องการบุญนั้นไหมเพราะยิ่งย่ำอยู่กับที่ชีวิตเราก็ไม่ได้ไปไหนหนี้ก็มี ภาระก็มี สู้คนเดียว ไม่เคยขอความช่วยเหลือใคร เราไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครแล้ว อยากมีชีวิตที่เป็นชีวิตของเราเอง
ตอนนี้เราไม่ชอบบ้านหลังนี้เลย สำหรับเรามันไม่ใช่บ้าน มันคือแค่ที่หลับนอน
ผิดไหมที่คิดแบบนี้ อีกความคิดขอโทษนะที่ต้องคิดแบบนี้ เราคิดว่าทุกโอกาสดีๆที่เราเสียไปก็เพราะยาย ยายจะหวงเราให้อยู่กับแกไปทำไม
เราเหนื่อย เราก็มีความฝันของเรา ถ้าต้องรอแกตุยก่อน เเล้วค่อยทำตามฝันตามชีวิตตัวเอง เรากลัวมันจะไม่ทัน นับวันอายุยิ่งมากขึ้น โอกาสทำงาน เรี่ยวแรง สุขภาพ มันไม่รอให้แก่ก่อน อายุน้อยๆ ก็สามารถเป็นั้นนี้ได้ เราไม่อยากเสียดายเวลา เสียดายชีวิต
อยากออกไปทำงานใช้ชีวิตแต่แม่บอกว่าอย่าไปเลยไม่มีใครอยู่กับแม่
เข้าเรื่องเลยคือเราอายุ 25 แล้ว มีแฟนหมั้นกันเเล้วอยู่ด้วยกันตอนนี้เรากำลังตกงานเนื่องจากก็ยายอีกนี้ละคือก่อนลาออกที่ทำงานมีแผนจะย้ายเราไปทำงานต่างจังหวัดแต่เราจะตัดสินใจเองทั้งหมดไม่ได้เลยปรึกษาหลายคน คนอื่นๆไม่มีปัญหา แต่ยายแกบอกว่าไม่ให้เราไป อ้างเหตุต่างๆ แล้วบอกว่าจะทิ้งยายหรอ คือบ้านเราไม่ได้อยู่กันน้อยคน มีครอบครัวน้า 3 คน มีเรากับแฟนอีก 2 และยาย แต่แกไม่อยากอยู่กับพวกน้าเพราะพวกนั้นไม่ได้เลี้ยงแกนานๆทีจะมีให้เงินหรือหาข้าวให้มีเเต่เราที่รับผิดชอบยายหาข้าวให้กินยายแกไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่บ้านแกอายุ 73แล้ว แต่ไม่ได้ป่วยหรือหากินเองไม่ได้นะแค่แกคงกลัวไม่มีใครเลี้ยงดูแกเพราะลูกคนอื่นๆก็ไม่มาหามาดูแลเลย
เราเป็นหลานรับทุกอย่างแบกทุกอย่างทั้งหน้าที่แทนแม่ทั้งหน้าตาของที่บ้านขอให้แม่ลงมาอยู่กับยายเเม่ก็ไม่มาเพราะน้าเป็นคนนิสัยไม่ถูกกับใครแกค่อนข้างอยู่ร่วมกับคนอื่นยากยิ่งนานวันเรายิ่งไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ยิ่งโตเรายิ่งต้องการอิสระแต่ติดที่ยาย ทุกครั้งที่เราอยากใช้ชีวิตเองหรือไม่อยู่กับแก แกก็จะชอบดราม่าแกรู้ว่าเราขี้สงสารแกยิ่งทำให้เราตัดใจจะไปไม่ได้ต้องยอมทนอยู่ดูแกตลอด
เคยอ่านมาว่าการเลี้ยงดูบุพการีหรือดูแลผู้มีพระคุณนั้นคือบุญใหญ่หลวง แต่ตแนนี้เราเริ่มไม่เเน่ใจแล้วว่าเราต้องการบุญนั้นไหมเพราะยิ่งย่ำอยู่กับที่ชีวิตเราก็ไม่ได้ไปไหนหนี้ก็มี ภาระก็มี สู้คนเดียว ไม่เคยขอความช่วยเหลือใคร เราไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครแล้ว อยากมีชีวิตที่เป็นชีวิตของเราเอง
ตอนนี้เราไม่ชอบบ้านหลังนี้เลย สำหรับเรามันไม่ใช่บ้าน มันคือแค่ที่หลับนอน
ผิดไหมที่คิดแบบนี้ อีกความคิดขอโทษนะที่ต้องคิดแบบนี้ เราคิดว่าทุกโอกาสดีๆที่เราเสียไปก็เพราะยาย ยายจะหวงเราให้อยู่กับแกไปทำไม
เราเหนื่อย เราก็มีความฝันของเรา ถ้าต้องรอแกตุยก่อน เเล้วค่อยทำตามฝันตามชีวิตตัวเอง เรากลัวมันจะไม่ทัน นับวันอายุยิ่งมากขึ้น โอกาสทำงาน เรี่ยวแรง สุขภาพ มันไม่รอให้แก่ก่อน อายุน้อยๆ ก็สามารถเป็นั้นนี้ได้ เราไม่อยากเสียดายเวลา เสียดายชีวิต