สวัสดีนี่คือเรื่องเล่า (มั้งนะ) เรื่องราวที่ผ่านมาสอนอะไรไว้เยอะมากจริง ๆ เป็นเพียงเวลา 1 ปี แต่กับได้รับการทดสอบไปเยอะเลย สอบผ่าน สอบตก นี่แหละชีวิต บางวันกราาฟชีวิตพุ่งขึ้นสูง บางวันดิ่งลงจนน่าตกใจ แต่เพราะเป็นเพียงมัธยมเลยยังไม่เจออะไรที่โหดร้ายเกินไป (มั้ง) เราเคยตั้งกระทู้หนึ่งไว้เกียวกับเรื่องเพื่อน ซึ่งเราลบรายละเอียดออกหมดเหลือแค่หัวข้อ ตามที่คนเขาตอบมาน่ะแหละ เพื่อนดีสังคมดีใช้ชีวิตสบาย เพื่อนเกลียดสังคมเกลียดใช้ชีวิตลำบาก หรือเพื่อนดีสังคมดีแต่ยังใช้ชีวิตลำบากอยู่ ถ้าเราย้อนกลับไปได้เราจะไม่แสดงจดยืนอะไรเลย นี่ก็อยากสำคัญ อยากให้คนอื่นเขาสนใจ ปัญญาอ่อนเอาเสียจริง นี่ก็พึ่งนึกได้ เอาแต่คิดว่าถ้าวันหนึ่งเราอยู่ถูกที่และโคจรไปพบกับคนที่พร้อมจะเดินไปพร้อมกับเรา นี่ก็ได้แคคิด แต่ได้จริงก็เอา กลับมาเล่าต่อ การพูดไม่คิด หรือการแสดงกริยาอะไรไปโดยไม่ตั้งใจนี่คือสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเรา เราทำกับเพื่อนไว้ ซึ่งกว้างจะรู้เรื่อง เวลาก็ผ่านไปสามสี่เดือนแล้ว แต่ระหว่างนั้นก็ถามนะ ว่าทำไม่พูดกันเลย เล่นเมินใส่ ทักไปไม่ตอบ หน่ำซ้ำอันเฟรนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แคร์มาก เป็นห่วงมาก ก็เพื่อนน่ะเนอะ สนิทเราแต่เขาไม่ สงสัยเขารำคาญมั้งเลยไม่ตอบ แล้วเป็นเพื่อนที่อยู่ห้องเรียนเดียวกันด้วยนะ ลำบากไหม ใช่ลำบากมาก เขาพูดให้เราด้วยแหละ ก็คนเขาไม่ชอบน่ะเนอะ แค่เดินไปหาเพื่อนคนอื่นเขาก็เดินหนีแล้ว ด้วยความที่สังคมเพื่อนน่ะเนอะ จะจับกลุ่มกัน เอาแล้วไงเหมือนโดนคนทั้งกลุ่มเขาเกลียดเลย ทั้ง ๆ ที่เราเองเคยเป็นหนึ่งในนั้น
สายตา คำพูด มันดูง่ายมาก ถึงจะไม่เอ่ยชื่อเราก็รู้แล้ว อะไรไม่ดี อะไรมีปัญหาเราถามนะ (ทักไปถามในแชทเพราะชีวิตจริงเข้าใกล้เขาไม่ได้) เราพร้อมที่จะปรับจะแก้ไขตลอด แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ ไอ้เราก็เริ่มน้อยใจตัวเองแล้วไง เลื่อนดูรูปดูวิดีโอเก่า มันดีมากจริง ๆ ไม่ให้เจ็บใจได้ยังไงเราเดินข้างหน้าพวกเขาเดินผ่านมาทั้งคนข้างหลัง เรายืนอยู่ตรงกลางเขาพูดข้ามหัว (คุณไม่มีตัวตนค่ะ) แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ยิ่งมองจากตอนนี้ ที่เป็นปัจจุบัน พอนั่งคิดดี ๆ ก้ไม่มีคำตอบเลย เราทำผิดเราอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ คือมีสองคนนี้แหละที่มีปัญหากันอยู่ อีกคนรู้สาเหตุ แต่อีกคนคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นอะไร ไปถามพี่พี่ก็บอกว่าอย่าแคร์เขามากเกินไป เพื่อนที่อยู่ด้วยกันเขาก็บอกว่าไปให้ความสำคัญ แต่มันก็คงจริงแหละ จริงมาก ๆ ด้วย ชีวิตมัธยมที่ควรมีเพื่อนเยอะ แต่เรานี่ไม่เลย ถ้าได้โดนพูดว่าไม่ชอบจากปากเขาก็เท่ากับว่า เขาไม่ยินดีกับอะไรเราทั้งนั้น
ซึ่งนี้คือปัญหาเดียวที่อยากแก้ หรือจะตัดทิ้งแล้วโยนออกนอกโลกดี ซึ่งทุกครั้งที่พวกเขานิ่งหรือเงียบ เราก็ถามแล้วว่าเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า กินยาไหม นอนพักไหม เป็นห่วงมาก ถ้าเกิดว่าเราไม่ถามไปตรง ๆ ก็ส่งข้อความไปถาม (นี่คือตอนที่ยิ่งเป็นมิตรอยู่) แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าเรายังไม่กล้ามองเลย อย่างเดียวที่หวัง คือ อยากนั่งคนกันต่อหน้าเลย อยากรู้ว่าเหตุผลคืออะไร ถ้าให้โอกาสก็ปรับปรุง แต่ถ้าตอบว่าไม่ เราก็จะออกห่างจากเขา ไม่อยู่ใกล้เขา ถ้าตอนนี้ถือว่าห่าง แต่ถ้าคุยกันแล้วบอกว่าเกลียดก็จะถอยออกไปไกลกว่าเดิม อยากคุยกับพวกเขาทั้งสองได้เหมือนเดิม เป็นห่วงพวกเขา คนหนึ่งก็ความรัก คนหนึ่งก็ครอบครัว เป็นห่วงจริง ๆ จากใจเลย เห็นแกทำหน้าเศร้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเดินไปหาแล้ว คติที่มีก็คือ ทุกคนที่อยู่รอบข้างต้องมีความสุข ใส่ใจจากใจจริง เฮ้อ
แต่ตอนนี้น่ะเหรอ พอละ ไม่ถอยละ เดินแซงไปข้างหน้าเลย ตอนเราเศร้าเรื่องของพวกเขาพวกเขาทั้งหัวเราะ ทั้งมีความสุข เราก็นั่งฟังเสียงหัวเราพวกเขาทุกพักเที่ยงไปอย่างนั้น เขาสุขเราทุกข์อันนี้ก็เกินไปแล้ว เขาสนใจที่ไหนกันล่ะ ขนาดแชทคำขอโทษยังไม่กดอ่านเลย พอละไม่สู้ต่อ เดินหน้าต่อดีกว่า ถ้าว่ายน้ำอยู่ที่เดิมคงจมน้ำตายกันพอดี ตอนนี้มันดี มันดีจริง ๆ อาจจะมีบางครั้งที่ต้องจำใจเดินผ่าน แล้วหน้าเขาเหมือนอยากจะเตะเราออกจากห้อง โห้ สภาพ
ปัจจุบันมันดี มันดีมาก ๆ ไม่มีความรู้สึกอย่างเด่น ไม่มีความรู้สึกอย่างสำคัญอะไรแล้ว มันไม่มีแล้วจริง ๆ คุยแค่กับคนที่คุยได้ คุยแค่ในเรื่องที่มันทำให้ชีวิตเจริญขึ้นน่ะถูกที่สุด อะไรทำคนเดียว ไปคนเดียวได้ก็ทำ ไม่มีใครมาสนใจขนาดนั้นหรอก แม้แต่หายไปเขายังไม่ตามเลย ถ้ามองรวม ๆ ก็แย่นะ เพื่อนทั้งห้องไม่อะไรเลย ต่างจากเพื่อนคนอื่นในห้อง ถ้าหายไปนี่คือถามคือโทรหาแล้วนะ แต่เราคือทุกอย่างเงียบเลย ไร้การแจ้งเตือน ชีวิตนี่สนุกสุด ๆ เลย ตื่นเต้นรายวันสุด ๆ ว่าวันนี้จะมีคนตะคอกใสไหม วันนี้จะโดนทำอะไรประชดไหม สีสีนชีวิตจริง ๆ สนุกมาก อย่างไปห้องน้ำล่าสุด ออกมาเพื่อที่ไปด้วยกันเป็นสิบออกมาคือหายหมดเลย น่ารักกก ชีวิตคือการผจญภัย โตขึ้นอาจหนักกว่านี้ เราเฟรนลี่แต่เอนเนอจี้น้อย วันไหนดีดคือไปสุดหัวเราะสุด วันไหนหมดพลังก็เงียบแบบไม่พูดอะไรทั้งวันเลย เราเพื่อนก็มองข้ามเราไป สนุกมากชีวิต อย่าไปถือโทษโกรธคนอื่นเขา เขาไม่ผิด เราเองที่ผิด ใช่ไม่ใช่ก็โทษตัวเองนี่แหละ เอาอะไรมาก
ก็เตือนตัวเองแหละว่าไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังเราพูดถึงเขายังไง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็พูดเหมือนเดิม ชื่นชมเขาในด้านที่ดี ไม่งั้นก็ไม่พูดถึงเลย ไม่เอาเรื่องไปส่งต่อ นี่จริงเพราะลืม ตอนเเล่าก็ฟังนะ แต่หลังจากนั้นคือลืม.......
พูดไปเรื่อย 1
สายตา คำพูด มันดูง่ายมาก ถึงจะไม่เอ่ยชื่อเราก็รู้แล้ว อะไรไม่ดี อะไรมีปัญหาเราถามนะ (ทักไปถามในแชทเพราะชีวิตจริงเข้าใกล้เขาไม่ได้) เราพร้อมที่จะปรับจะแก้ไขตลอด แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ ไอ้เราก็เริ่มน้อยใจตัวเองแล้วไง เลื่อนดูรูปดูวิดีโอเก่า มันดีมากจริง ๆ ไม่ให้เจ็บใจได้ยังไงเราเดินข้างหน้าพวกเขาเดินผ่านมาทั้งคนข้างหลัง เรายืนอยู่ตรงกลางเขาพูดข้ามหัว (คุณไม่มีตัวตนค่ะ) แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ยิ่งมองจากตอนนี้ ที่เป็นปัจจุบัน พอนั่งคิดดี ๆ ก้ไม่มีคำตอบเลย เราทำผิดเราอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ คือมีสองคนนี้แหละที่มีปัญหากันอยู่ อีกคนรู้สาเหตุ แต่อีกคนคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นอะไร ไปถามพี่พี่ก็บอกว่าอย่าแคร์เขามากเกินไป เพื่อนที่อยู่ด้วยกันเขาก็บอกว่าไปให้ความสำคัญ แต่มันก็คงจริงแหละ จริงมาก ๆ ด้วย ชีวิตมัธยมที่ควรมีเพื่อนเยอะ แต่เรานี่ไม่เลย ถ้าได้โดนพูดว่าไม่ชอบจากปากเขาก็เท่ากับว่า เขาไม่ยินดีกับอะไรเราทั้งนั้น
ซึ่งนี้คือปัญหาเดียวที่อยากแก้ หรือจะตัดทิ้งแล้วโยนออกนอกโลกดี ซึ่งทุกครั้งที่พวกเขานิ่งหรือเงียบ เราก็ถามแล้วว่าเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า กินยาไหม นอนพักไหม เป็นห่วงมาก ถ้าเกิดว่าเราไม่ถามไปตรง ๆ ก็ส่งข้อความไปถาม (นี่คือตอนที่ยิ่งเป็นมิตรอยู่) แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าเรายังไม่กล้ามองเลย อย่างเดียวที่หวัง คือ อยากนั่งคนกันต่อหน้าเลย อยากรู้ว่าเหตุผลคืออะไร ถ้าให้โอกาสก็ปรับปรุง แต่ถ้าตอบว่าไม่ เราก็จะออกห่างจากเขา ไม่อยู่ใกล้เขา ถ้าตอนนี้ถือว่าห่าง แต่ถ้าคุยกันแล้วบอกว่าเกลียดก็จะถอยออกไปไกลกว่าเดิม อยากคุยกับพวกเขาทั้งสองได้เหมือนเดิม เป็นห่วงพวกเขา คนหนึ่งก็ความรัก คนหนึ่งก็ครอบครัว เป็นห่วงจริง ๆ จากใจเลย เห็นแกทำหน้าเศร้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเดินไปหาแล้ว คติที่มีก็คือ ทุกคนที่อยู่รอบข้างต้องมีความสุข ใส่ใจจากใจจริง เฮ้อ
แต่ตอนนี้น่ะเหรอ พอละ ไม่ถอยละ เดินแซงไปข้างหน้าเลย ตอนเราเศร้าเรื่องของพวกเขาพวกเขาทั้งหัวเราะ ทั้งมีความสุข เราก็นั่งฟังเสียงหัวเราพวกเขาทุกพักเที่ยงไปอย่างนั้น เขาสุขเราทุกข์อันนี้ก็เกินไปแล้ว เขาสนใจที่ไหนกันล่ะ ขนาดแชทคำขอโทษยังไม่กดอ่านเลย พอละไม่สู้ต่อ เดินหน้าต่อดีกว่า ถ้าว่ายน้ำอยู่ที่เดิมคงจมน้ำตายกันพอดี ตอนนี้มันดี มันดีจริง ๆ อาจจะมีบางครั้งที่ต้องจำใจเดินผ่าน แล้วหน้าเขาเหมือนอยากจะเตะเราออกจากห้อง โห้ สภาพ
ปัจจุบันมันดี มันดีมาก ๆ ไม่มีความรู้สึกอย่างเด่น ไม่มีความรู้สึกอย่างสำคัญอะไรแล้ว มันไม่มีแล้วจริง ๆ คุยแค่กับคนที่คุยได้ คุยแค่ในเรื่องที่มันทำให้ชีวิตเจริญขึ้นน่ะถูกที่สุด อะไรทำคนเดียว ไปคนเดียวได้ก็ทำ ไม่มีใครมาสนใจขนาดนั้นหรอก แม้แต่หายไปเขายังไม่ตามเลย ถ้ามองรวม ๆ ก็แย่นะ เพื่อนทั้งห้องไม่อะไรเลย ต่างจากเพื่อนคนอื่นในห้อง ถ้าหายไปนี่คือถามคือโทรหาแล้วนะ แต่เราคือทุกอย่างเงียบเลย ไร้การแจ้งเตือน ชีวิตนี่สนุกสุด ๆ เลย ตื่นเต้นรายวันสุด ๆ ว่าวันนี้จะมีคนตะคอกใสไหม วันนี้จะโดนทำอะไรประชดไหม สีสีนชีวิตจริง ๆ สนุกมาก อย่างไปห้องน้ำล่าสุด ออกมาเพื่อที่ไปด้วยกันเป็นสิบออกมาคือหายหมดเลย น่ารักกก ชีวิตคือการผจญภัย โตขึ้นอาจหนักกว่านี้ เราเฟรนลี่แต่เอนเนอจี้น้อย วันไหนดีดคือไปสุดหัวเราะสุด วันไหนหมดพลังก็เงียบแบบไม่พูดอะไรทั้งวันเลย เราเพื่อนก็มองข้ามเราไป สนุกมากชีวิต อย่าไปถือโทษโกรธคนอื่นเขา เขาไม่ผิด เราเองที่ผิด ใช่ไม่ใช่ก็โทษตัวเองนี่แหละ เอาอะไรมาก
ก็เตือนตัวเองแหละว่าไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังเราพูดถึงเขายังไง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็พูดเหมือนเดิม ชื่นชมเขาในด้านที่ดี ไม่งั้นก็ไม่พูดถึงเลย ไม่เอาเรื่องไปส่งต่อ นี่จริงเพราะลืม ตอนเเล่าก็ฟังนะ แต่หลังจากนั้นคือลืม.......