เราอยากมาแชร์ปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวเรา ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องการเงินและความสัมพันธ์กับสามี เพื่อระบายและขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ ในนี้
- เราคบกับสามี 6 ปี แต่งงานอยู่ด้วยกัน 6 ปี ตอนนี้มีลูกด้วยกัน 2 คน คนโต 3 ขวบ คนเล็ก 1 ขวบ ครอบครัวก็ดูอบอุ่นดี ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง
ช่วงที่คบกันก่อนแต่งงานสามีดูแลเราดีมากๆ จะไปไหน ทำอะไร เมื่อไร ยังไง คือจะปรึกษาและคุยกันได้ทุกเรื่อง ช่วงที่คบกันไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เราอยู่กรุงเทพ แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัด เจอกันเดือนละ 2-4 ครั้ง หลังจากแต่งงาน 2 ปี เราก็ได้ย้ายมาอยู่กับสามี ซื้อบ้าน อยู่ต่างจังหวัด อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีค่ะ สามีช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ไปทำงานก็ขับรถรับส่งตลอด ช่วงที่ย้ายมาอยู่แรกๆเราไปเรียนขับรถค่ะ ขับพอได้แต่เราอยากมั่นใจมากขึ้นก็เลยขอให้สามีสอนเพิ่มแต่กลายเป็นทะเลาะกัน การสินขับรถครั้งนั้นเราจำได้เลยว่าเขาขึ้นเสียงกับเราเป็นครั้งแรก (เขารักและหวงรถเขามาก) แม้แต่เราจะสตาร์ทรถก็ควบคุมเพราะกลัวไดพัง และเหตุที่เราไม่ขับรถของเขาอีกเลยเพราะเขาตะคอกเพียงเพราะกลัวเราถอยรถชนต้นไม้ที่ขวางอยู่หน้าบ้าน หลังจากนั้นเราได้ขับรถอีกเลย เพราะไม่มั่นใจ เราไม่ชอบการขึ้นเสียง การทะเลาะ เราเลือกที่จะเงียบ ก่อนจะซื้อบ้านเราเข้าไปอยู่บ้านพ่อแม่สามีก่อน ประมาณ 5 เดือน เวลาสามีไม่อยู่บ้านแล้วเราอยากไปซื้อของนอกบ้านเขาจะให้พ่อหรือแม่พาไป เราขับรถมอร์ไซด์ได้ค่ะ แต่ทุกครั้งที่ขอขับออกไปข้างนอกเขาจะให้แม่เขาพาเราไป ไม่ให้เราขับ ตอนแรกก็เออดี เขาคงเป็นห่วงแหละ แต่พอย้ายมาอยู่บ้านตัวเองเราก็เลยซื้อมอร์ไซด์คันใหม่ ไว้ขันไปทำงาน ช่วงแรกสามีไม่ยอมให้ขับ เขาไอาสาปรับไปส่ง แต่เราทำงาน 08.30 -16.30น. เขาทำงาน 08.00 -17.00 น. ที่ทำงานเขาไกลกว่าที่ทำงานเรา และมันไปคนละทางเขาต้องขับรถย้อนไปมา เราก็เลยขอขับมอร์ไซด์ไปทำงาน ช่วงแรกเขาขับรถตามไปส่งค่ะ หลังๆมาก็เริ่มปล่อย และเราก็ขับรถไปทำงานเองยกเว้นวันที่ฝนตกหรือลมแรงมากๆ
-ค่าใช้จ่ายภายในบ้านสามีรับผิดชอบทั้งหมด ช่วงที่ยังไม่มีลูก ตอนนั้นเรานเงินเดือน 27 k เราไม่ได้เก็บเงินรวมกับสามีโดยที่ตกลงกันว่าเราจ่ายค่าบ้านเดือนละ 10,000 บาท โอนให้พ่แม่เรา 5,000 บาท เก็บบัญชีรวมเพื่ออนาคต 6,000 บาท ที่เหลือไว้ใช้จ่ายส่วนตัวและสามีจะให้ค่าเครื่องสำอางค์เดือนละ 3,000 บาท ค่าอาหารไปทำงานวันละ 100 บาท ส่วนเงินเดือนสามีประมาณ 40k โบนัส ประจำปี 3-4 เท่า แต่เราไม่รู้รายละเอียดของเขานะคะ
- ก่อนแต่งงานเราแพลนมีลูกด้วยกัน 2 คน ก็อยู่กันแบสามีภรรยาทั่วๆไป สามีไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน กลับบ้านตรงเวลา มีอะไรก็บอกตลอด จนถึงวันที่เราท้อง สามีดูแลเราดีมาก จนคลอดลูกคนแรก เราให้แม่เรามาช่วยเลี้ยงลูกให้ค่ะ พอแม่มาแม่ก็เล่าเรื่องของที่บ้านให้ฟัง คือเราเป็นเดอะแบกตั้งแต่เรียนจบ ทำงานสร้างบ้าน ซื้อรถ ปิดหนี้ และทำเกษตรไว้ให้ที่บ้านได้มีรายได้เผื่อเราเป็นอะไรหรือแต่งงานมีครอบครัว แต่พอแม่มาเลี้ยงลูกให้แล้วเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังเหมือนทุกอย่างที่ทำให้ที่บ้านพังไปหมดแล้ว พ่อกับแม่มีหนี้ก้อนใหม่ (พ่อเป็นคนสร้างหนี้)หลังจากที่เราปิดหนี้ให้ทั้งหมด ซึ่งเราไม่รู้มาก่อนเลย พอแม่มาอยู่ด้วยเราก็เลยให้เงินเดือนแม่ 9,000 บาท (ส่งหนี้ให้) และก็บอกแม่แล้วว่าให้ได้แค่นี้เท่านั้น แล้วพอลูกเราโตแล้วแม่กลับไปอยู่บ้านก็จะให้ 5,000 บาท เท่าเดิม และถ้าใครไปสร้างหนี้อะไรอีกก็ชดใช้กันเอาเอง ช่วงแรกๆเราไม่กล้าเล่าให้สามีฟังค่ะ กลัวเขามองพ่อแม่ไม่ดี แต่พอแม่มาอยู่ได้สักพักเราก็เลยเล่าให้สามีฟัง คำที่สามีพูดกับเราคำแรกคือ ก็ไปจัดการกันเอาเองแล้วกัน คือเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจเรามาก เราแค่ต้องการกำลังใจ ไม่ได้ขอให้มาช่วย แล้วก็เหมือนเดิมคือเราเงียบ ที่เงียบเสียใจมาก พูดไม่ออก หลังจากนั้นเราก็แก้ปัญหาเอง ต้องบอกก่อนว่าแม่เราเป็นแม่ที่ดีมาก ดูแลหลาน ดูแลบ้าน งานบ้านทุกอย่างแม่เราทำหมด เราก็เลยอยากให้แม่เลี้ยงลูกให้เพื่อความสบายใจของเราและความปลอดภัยของลูก ตอนนี้มีลูก 2 คน แม่เราก็เลี้ยงทั้ง2คน อย่างดี
- หลังจากมีลูกคนที่สอง ยอมรับเลยว่าเราคุยเปิดใจกัสามีน้อยลง เขาโฟกัสแค่เรื่องลูก ทุกอย่างเพื่อลูก เงินเดือนค่าเครื่องสำอางค์กับค่าอาหารก็ตัดของเรา ประหยัดทุกอย่าง จากที่แต่ก่อนเคยซื้อของใช้ให้เรา จ่ายค่ายา ค่าคลินิคความงามให้ตอนนี้คือตัดหมด ทุกอย่างให้ลูก แม้แต่เราซื้อรองเท้าใส่ทำงาน เขาก็จะแซะว่าเก็บเงินไว้ให้ลูกบ้างก็ได้นะ จนเรารู้สึกเหมือนเราเป็นแค่คนผลิตลูกให้เขาแค่นั้นเลย ความสุขของแม่หลังคลอดหายไปเลยหลังได้ยินคำนี้ แต่ก่อนเรารู้สึกว่าสามีคือเซฟโซน พูดอะไรให้ฟังเขารับฟังและให้คำปรึกษาดีมาก สอนทุกอย่าง แต่หลังจากมีลูกพอเราปรึกษาหรือเล่าอะไรให้ฟัง เขาจะชอบพูดว่าเขาก็ได้แค่ฟังแหละ ตัวเองต้องไปจัดการเอง มันทำให้เราไม่อยากพูด เล่า หรือปรึกษาอะไรเขาอีกเลย เรารู้ว่าเราต้องจัดการเองแต่เราต้องการคนรับฟัง และช่วยแนะนำเรา ทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้เหมือนไม่มีคนๆนั้นแล้ว เราไม่อยากเล่าอะไรให้เขาฟังแล้วนอก
จากเรื่องลูก และอีกอย่างเขาชอบต่อว่าแรงๆ ด้อยค่าเรา ทำให้เรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง จนเราไม่มั่นใจแล้วว่าเขารักเราจริงหรือเขาเห็นแค่เราเป็นคนผลิตลูกให้เขา และตอนนี้เรายังโชคดีที่มีแม่ที่รับฟัง กอด ให้คำแนะนำ ถามสารทุกข์สุขดิบ คุยเรื่องสัพเพเหระ หลังคลอดลูกคนที่2 เรารู้เลยว่าเราซึมเศร้า คำพูดสามีทำร้ายจิตใจเราหลายครั้ง เราแอบร้องไห้บ่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เพราะเรามีแม่ที่เป็นทุกอย่างให้เรา เป็นเซฟโซนให้เราได้ทุกเวลา
- ตอนนี้ผ่านไป 12 ปี เพิ่งรู้สึกว่า ความรัก ความเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ทุกอย่าง จัดการทุกอย่างให้เรา กับคำว่าไม่ไว้ใจเรามีแค่เส้นบางๆกั้น
- และอยากบอกผู้หญิงที่ตกอยู่ในสภาพแบบเราว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ดีสุด
- สุดท้ายเราแค่อยากรู้ว่าทำไมสามีเราไม่เหมือนเดิม เรามองผิดพลาด หรือทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้ หรือเราควรเปลียนความคิดของตัวเองดี
ควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี
- เราคบกับสามี 6 ปี แต่งงานอยู่ด้วยกัน 6 ปี ตอนนี้มีลูกด้วยกัน 2 คน คนโต 3 ขวบ คนเล็ก 1 ขวบ ครอบครัวก็ดูอบอุ่นดี ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง
ช่วงที่คบกันก่อนแต่งงานสามีดูแลเราดีมากๆ จะไปไหน ทำอะไร เมื่อไร ยังไง คือจะปรึกษาและคุยกันได้ทุกเรื่อง ช่วงที่คบกันไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เราอยู่กรุงเทพ แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัด เจอกันเดือนละ 2-4 ครั้ง หลังจากแต่งงาน 2 ปี เราก็ได้ย้ายมาอยู่กับสามี ซื้อบ้าน อยู่ต่างจังหวัด อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีค่ะ สามีช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ไปทำงานก็ขับรถรับส่งตลอด ช่วงที่ย้ายมาอยู่แรกๆเราไปเรียนขับรถค่ะ ขับพอได้แต่เราอยากมั่นใจมากขึ้นก็เลยขอให้สามีสอนเพิ่มแต่กลายเป็นทะเลาะกัน การสินขับรถครั้งนั้นเราจำได้เลยว่าเขาขึ้นเสียงกับเราเป็นครั้งแรก (เขารักและหวงรถเขามาก) แม้แต่เราจะสตาร์ทรถก็ควบคุมเพราะกลัวไดพัง และเหตุที่เราไม่ขับรถของเขาอีกเลยเพราะเขาตะคอกเพียงเพราะกลัวเราถอยรถชนต้นไม้ที่ขวางอยู่หน้าบ้าน หลังจากนั้นเราได้ขับรถอีกเลย เพราะไม่มั่นใจ เราไม่ชอบการขึ้นเสียง การทะเลาะ เราเลือกที่จะเงียบ ก่อนจะซื้อบ้านเราเข้าไปอยู่บ้านพ่อแม่สามีก่อน ประมาณ 5 เดือน เวลาสามีไม่อยู่บ้านแล้วเราอยากไปซื้อของนอกบ้านเขาจะให้พ่อหรือแม่พาไป เราขับรถมอร์ไซด์ได้ค่ะ แต่ทุกครั้งที่ขอขับออกไปข้างนอกเขาจะให้แม่เขาพาเราไป ไม่ให้เราขับ ตอนแรกก็เออดี เขาคงเป็นห่วงแหละ แต่พอย้ายมาอยู่บ้านตัวเองเราก็เลยซื้อมอร์ไซด์คันใหม่ ไว้ขันไปทำงาน ช่วงแรกสามีไม่ยอมให้ขับ เขาไอาสาปรับไปส่ง แต่เราทำงาน 08.30 -16.30น. เขาทำงาน 08.00 -17.00 น. ที่ทำงานเขาไกลกว่าที่ทำงานเรา และมันไปคนละทางเขาต้องขับรถย้อนไปมา เราก็เลยขอขับมอร์ไซด์ไปทำงาน ช่วงแรกเขาขับรถตามไปส่งค่ะ หลังๆมาก็เริ่มปล่อย และเราก็ขับรถไปทำงานเองยกเว้นวันที่ฝนตกหรือลมแรงมากๆ
-ค่าใช้จ่ายภายในบ้านสามีรับผิดชอบทั้งหมด ช่วงที่ยังไม่มีลูก ตอนนั้นเรานเงินเดือน 27 k เราไม่ได้เก็บเงินรวมกับสามีโดยที่ตกลงกันว่าเราจ่ายค่าบ้านเดือนละ 10,000 บาท โอนให้พ่แม่เรา 5,000 บาท เก็บบัญชีรวมเพื่ออนาคต 6,000 บาท ที่เหลือไว้ใช้จ่ายส่วนตัวและสามีจะให้ค่าเครื่องสำอางค์เดือนละ 3,000 บาท ค่าอาหารไปทำงานวันละ 100 บาท ส่วนเงินเดือนสามีประมาณ 40k โบนัส ประจำปี 3-4 เท่า แต่เราไม่รู้รายละเอียดของเขานะคะ
- ก่อนแต่งงานเราแพลนมีลูกด้วยกัน 2 คน ก็อยู่กันแบสามีภรรยาทั่วๆไป สามีไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน กลับบ้านตรงเวลา มีอะไรก็บอกตลอด จนถึงวันที่เราท้อง สามีดูแลเราดีมาก จนคลอดลูกคนแรก เราให้แม่เรามาช่วยเลี้ยงลูกให้ค่ะ พอแม่มาแม่ก็เล่าเรื่องของที่บ้านให้ฟัง คือเราเป็นเดอะแบกตั้งแต่เรียนจบ ทำงานสร้างบ้าน ซื้อรถ ปิดหนี้ และทำเกษตรไว้ให้ที่บ้านได้มีรายได้เผื่อเราเป็นอะไรหรือแต่งงานมีครอบครัว แต่พอแม่มาเลี้ยงลูกให้แล้วเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังเหมือนทุกอย่างที่ทำให้ที่บ้านพังไปหมดแล้ว พ่อกับแม่มีหนี้ก้อนใหม่ (พ่อเป็นคนสร้างหนี้)หลังจากที่เราปิดหนี้ให้ทั้งหมด ซึ่งเราไม่รู้มาก่อนเลย พอแม่มาอยู่ด้วยเราก็เลยให้เงินเดือนแม่ 9,000 บาท (ส่งหนี้ให้) และก็บอกแม่แล้วว่าให้ได้แค่นี้เท่านั้น แล้วพอลูกเราโตแล้วแม่กลับไปอยู่บ้านก็จะให้ 5,000 บาท เท่าเดิม และถ้าใครไปสร้างหนี้อะไรอีกก็ชดใช้กันเอาเอง ช่วงแรกๆเราไม่กล้าเล่าให้สามีฟังค่ะ กลัวเขามองพ่อแม่ไม่ดี แต่พอแม่มาอยู่ได้สักพักเราก็เลยเล่าให้สามีฟัง คำที่สามีพูดกับเราคำแรกคือ ก็ไปจัดการกันเอาเองแล้วกัน คือเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจเรามาก เราแค่ต้องการกำลังใจ ไม่ได้ขอให้มาช่วย แล้วก็เหมือนเดิมคือเราเงียบ ที่เงียบเสียใจมาก พูดไม่ออก หลังจากนั้นเราก็แก้ปัญหาเอง ต้องบอกก่อนว่าแม่เราเป็นแม่ที่ดีมาก ดูแลหลาน ดูแลบ้าน งานบ้านทุกอย่างแม่เราทำหมด เราก็เลยอยากให้แม่เลี้ยงลูกให้เพื่อความสบายใจของเราและความปลอดภัยของลูก ตอนนี้มีลูก 2 คน แม่เราก็เลี้ยงทั้ง2คน อย่างดี
- หลังจากมีลูกคนที่สอง ยอมรับเลยว่าเราคุยเปิดใจกัสามีน้อยลง เขาโฟกัสแค่เรื่องลูก ทุกอย่างเพื่อลูก เงินเดือนค่าเครื่องสำอางค์กับค่าอาหารก็ตัดของเรา ประหยัดทุกอย่าง จากที่แต่ก่อนเคยซื้อของใช้ให้เรา จ่ายค่ายา ค่าคลินิคความงามให้ตอนนี้คือตัดหมด ทุกอย่างให้ลูก แม้แต่เราซื้อรองเท้าใส่ทำงาน เขาก็จะแซะว่าเก็บเงินไว้ให้ลูกบ้างก็ได้นะ จนเรารู้สึกเหมือนเราเป็นแค่คนผลิตลูกให้เขาแค่นั้นเลย ความสุขของแม่หลังคลอดหายไปเลยหลังได้ยินคำนี้ แต่ก่อนเรารู้สึกว่าสามีคือเซฟโซน พูดอะไรให้ฟังเขารับฟังและให้คำปรึกษาดีมาก สอนทุกอย่าง แต่หลังจากมีลูกพอเราปรึกษาหรือเล่าอะไรให้ฟัง เขาจะชอบพูดว่าเขาก็ได้แค่ฟังแหละ ตัวเองต้องไปจัดการเอง มันทำให้เราไม่อยากพูด เล่า หรือปรึกษาอะไรเขาอีกเลย เรารู้ว่าเราต้องจัดการเองแต่เราต้องการคนรับฟัง และช่วยแนะนำเรา ทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้เหมือนไม่มีคนๆนั้นแล้ว เราไม่อยากเล่าอะไรให้เขาฟังแล้วนอก
จากเรื่องลูก และอีกอย่างเขาชอบต่อว่าแรงๆ ด้อยค่าเรา ทำให้เรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง จนเราไม่มั่นใจแล้วว่าเขารักเราจริงหรือเขาเห็นแค่เราเป็นคนผลิตลูกให้เขา และตอนนี้เรายังโชคดีที่มีแม่ที่รับฟัง กอด ให้คำแนะนำ ถามสารทุกข์สุขดิบ คุยเรื่องสัพเพเหระ หลังคลอดลูกคนที่2 เรารู้เลยว่าเราซึมเศร้า คำพูดสามีทำร้ายจิตใจเราหลายครั้ง เราแอบร้องไห้บ่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เพราะเรามีแม่ที่เป็นทุกอย่างให้เรา เป็นเซฟโซนให้เราได้ทุกเวลา
- ตอนนี้ผ่านไป 12 ปี เพิ่งรู้สึกว่า ความรัก ความเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ทุกอย่าง จัดการทุกอย่างให้เรา กับคำว่าไม่ไว้ใจเรามีแค่เส้นบางๆกั้น
- และอยากบอกผู้หญิงที่ตกอยู่ในสภาพแบบเราว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ดีสุด
- สุดท้ายเราแค่อยากรู้ว่าทำไมสามีเราไม่เหมือนเดิม เรามองผิดพลาด หรือทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้ หรือเราควรเปลียนความคิดของตัวเองดี