มันเริ่มจากภายในครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นทำร้ายร่างกายตอนแรกคิดว่าไม่ส่งผลกระทบต่อเรา แต่ไม่เลยมันทำให้เราไม่มีที่พักพิงรู้สึกโหว่ง แต่เเราพยายามทำตัวโอเคแต่แม่เราเหมือนจะมีอาการทางประสาทแต่ไม่ยอมรับเราก็ไม่เชื่อหรอกเพราะพ่อเคยว่าแม่ว่าเป็นประสาท แต่พอเราโตขึ้นเราถึงได้รู้ว่าเเม่เราไม่ปกติจริงๆทุกครั้งที่แม่โมโหก็จะรุนแรงมากๆอย่างตอนเด็กก็จะถูกตีหนักมากแต่โตมาเราไม่ค่อยได้พูดด้วยเลยไม่ค่อยโดน แม่ไม่เคยรับฟังเราเลยด่าแย่างเดียวคิดว่าตัวเองถูกเพราะตัวเองเป็นแม่ เวลาแม่ด่าเราไม่พูดแะไรเลยเราเงียบจนแม่ด่าเสร้จเพราะรู้ว่าถ้าพูดไปแล้วก็จะโดนหนักกว่าเดิมแม่เราเเย่มากการกระทำต่างๆคำพูดที่ออกมาทำให้รู่สึกว่านี้ไม่ใช่บ้านไม่ใช่ครอบครัว ไม่มีใครเข้าใจเราเลยทำให้อยากตายแม่ไล่เราไปตายทุกครั้ง คือเรื่องเรียนของเครื่องใช้แม่ให้เราได้นะแต่เรื่องความสุขให้ไม่ได้เลยมันมีหลายเรื่องที่เราอยากระบาย แต่มันมั่วกันไปหใดเพราะอยากพูดทุกอย่าง อีกเรื่องก็เรื่องแฟนแม่ไม่อยากให้มีเพราะเรายังเด็กเกินไป เรา17นะคะแม่รู้ว่ามีแม่พูดเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจเลยเราพยายามทำให้เค้าดูว่าเรามีแฟนแต่ก็เรียนได้เค้าก็ไม่ฟัง เราเหนื่อยมากๆกับทุกเรื่องที่แม่พูดออกมามันบั่นทอนชีวิตเราสุดๆ
ปล.เราเคยเครียดมากๆตอนม.2เราเลยกรีกแขนตัวเองแต่แม่ไม่รู้และกลับมาม.5เราก็ได้กลับมาทำแลบนั้นอีกครั้งและน่าจะหนักกว่าเดิม
ที่บ้านtoxic ทำให้อยากตาย
ปล.เราเคยเครียดมากๆตอนม.2เราเลยกรีกแขนตัวเองแต่แม่ไม่รู้และกลับมาม.5เราก็ได้กลับมาทำแลบนั้นอีกครั้งและน่าจะหนักกว่าเดิม