คือขอเล่าก่อนนะว่า พ่อแม่เราเป็นคนที่แบบว่าจะใจดีก็ใจดีสุดๆใจดีมากๆแต่พอจะโกรธก็โกรธสุดๆเหมือนคนละคนกันเลย แต่ส่วนใหญ่เป็นตอนที่จะโกรธซะมากกว่าซึ่งอยู่ด้วยแล้วไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ คือพ่อแม่ชอบมาค้นแชทค้นความเป็นส่วนตัวไรงี้แล้วก็ชอบเอาเรื่องน่าอายๆไปเล่ากันขำๆด้วย ชอบใช้อารมณ์สุดๆพอทำไรผิดเล็กๆน้อยๆก็ทำให้เรื่องมันใหญ่โตมากกว่าเดิมพอพูดโต้แย้งกลับไปก็รับไม่ได้ จำได้ว่าเคยมีครั้งนึงทะเลาะกันเรื่องทำการบ้านไม่ได้นี่แหละแล้วแรกๆมันก็ดีแม่สอนให้แต่มันก็ยังทำไม่ได้อยู่ดีพอรอบ3แม่หยิบไม้เกาหลังมาตีที่หลังจนไม้หักเลย แต่ไม่เจ็บนะไม่เจ็บหรือชินไปแล้วก็ไม่รู้แต่พอผ่านไปชั่วโมงแม่ก็เข้ามาทายาให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อารมณ์โกรธเมื่อกี้มันหายไปแบบหมดเกลี้ยงจนงงเลยค่ะ และเคยโดนค้นแชทในมือถือทั้งที่ยังไม่ได้อนุญาตให้ค้นตอนไปอาบน้ำแล้วแม่ก็ไม่เจอแชทตอนบ่นให้เพื่อนฟังว่าแม่ทำยังไงกับเราบ้างหรือบ่นว่าไม่ชอบแม่ซึ่งพอลงมาแม่ก็วีนใส่ว่าเราเอาแม่ไปพูดแบบเสียๆหายๆทั้งที่แม่ทำแบบนั้นจริงๆ แล้วแม่ก็เคยปามีดผ่านหน้าหนูด้วยล่ะ หนูเกือบหน้าหายตั้งแต่อายุ10ขวบแหน่ะ ปัจจุบันหนูอายุ11 แล้วพ่อหนูก็เป็นคนที่ใจดีนะแต่พ่อมือหนักมากๆพ่อเคยเรียนมวยไทยโบราณมาก่อน ซึ่งพอพ่อโกรธพ่อก็ตีหนูเป็นรอยมือเลย จำได้ว่าครั้งนึงเคยคุยกันกับคนนึงคุยกันแบบคบหาดูใจกันอยู่ซึ่งก็เข้าใจแหละว่ามันไวเกินวัยและก็อาจจะดูไม่เหมาะสมซึ่งเหมือนเดิมเลยโดนค้นมือถือตอนไปอาบน้ำ แล้วพ่อกับแม่ก็ดูจะรับไม่ได้สักเท่าไหร่ที่คุยๆแบบนี้พ่อก็เอาไม้มาตีขาเราจนเป็นรอยเลยซึ่งรอยมันหายไปแล้วล่ะเรื่องก็ผ่านมา1ปีล่ะแต่จำไม่เคยลืมเลยแถมจำได้แม่นเลยว่าพ่อพูดไรไว้บ้าง มันหนักสำหรับเด็ก11ขวบจริงๆนะ คือควรทำยังไงดีกับครอบครัวแบบนี้ควรที่จะสนใจคำด่ามั้ย มันคุ้มใช่มั้ยที่เอาคำด่ามาเป็นแรงผลักดันแต่ทำให้เด็กคนนึงเป็นปมในจิตใจถาวร?