สวัสดีคะ เราเป็นคนนึงที่เป็นโรคซึมเศร้าเคยพยายามฆ่าตัวตายมาแล้วแต่ไม่สำเร็จ รักษาตัวกินยามาได้ 3 ปี แล้ว แต่มีภาวะแทรกซ้อน เป็น ไบโพล่า เรื่องมันเริ่มมาจากตอนเด็ก เราต้องขอบอกไว้ก่อนว่า เราเป็นเด็กที่ร่างกายไม่ได้สมประกอบเหมือนคนอื่นเท่าไหร่ แขนขวาเรามีไม่เท่ากับแขนซ้ายเรา ซึ่งแขนขวาเรามีขนาดเล็กจนผิดปกติ หาสาเหตุไม่ได้ว่าเกิดจากอะไร ตอนเด็กเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เพราะ เรา โดน ทิ้ง พ่อทิ้งเรากับแม่ไปมีแฟนใหม่ ปล่อยเราไว้กับแม่สองคน ต่อมาแม่ก็ฆ่าตัวตาย พอเราไม่มีใครตอนนั้นเรายังอายุน้อยมากๆแค่ไม่กี่เดือน (เรื่องนี้เรามารู้ที่หลังจากปากญาติห่างๆ) เราโดนรับเลี้ยงจากญาติห่างๆของแม่ ซึ่งเราจะเรียกเขาในที่นี้ว่า “ย่า” เขารับเรามาเลี้ยง ตอนเด็กเราจำได้ว่าเราเป็นเด็กที่ขี้เหล่มาก แถมพิการอีก ย่าเราชอบพูดกับเราว่า เราตัวดำ ขี้เหล่ สาระพัดต่างๆนาๆ ตอนนั้นเรายังไม่ได้คิดอะไรด้วยความยังเด็ก พอเราเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาล วันไหนที่เรา กินข้าวช้า เราจะโดนไม้บันทัดเหล็ดตีปากจนปากแตก โดนทุบตี กระชากเราลงมาจากเก้าอี้ ตัวเขียวตัวช้ำไปหมด แล้วโดนบ่อยมากจนครูที่โรงเรียนเห็นจนชินตา แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเรา เราต้องบอกไว้ก่อนว่าตั้งแต่เราเข้าอนุบาล เราแปรงฟันอาบน้ำเอง แต่งตัวเอง ผิดกับหลานเราตอนนี้ ที่ทั้งปู่กับย่าทำให้แทบทุกอย่าง เราทำอย่างงี้จนโตเริ่มขึ้นป.1 เริ่มมีการกดดันเรื่องการเรียน ให้เรียนพิเศษตั้งแต่ป.1 ผลการเรียนออกมาก็ดีสมใจพวกเขา พอเราโตขึ้นผลการเรียนแย่ลง จากสอบติดTop10 ตกท้ายมาอยู่ที่ 20-30ของห้อง เขาก็เอาเราไปเปรียบเทียบ บังคับเราเรียนพิเศษบังคับอ่านหนังสือหนักๆ ตอนนั้นเราอยู่ประถม พอขึ้นมัธยมเราไม่อยากฟังเสียงเขาบ่น เราเลยพยายามเรียนให้ได้ที่ดีที่สุด จนสอบติดTop10อีกครั้ง จนถึงสอบได้ที่สองของห้อง เป็นTopของสายชั้นวิชาสังคม แต่ระหว่างที่เราเรียนที่เราใช่ชีวิตผ่านมา ไม่มีความสุขเลยสักครั้ง เราไม่เคยได้รับคำชม มีแต่คำติคำว่า ไม่เคยได้กำลังใจ ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวนี้ จนกระทั้งเราเรียนจบมัธยมต้น เราดลือกที่จะเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด เพราะเกรดเราถึงเข้ารอบโควตาได้เลย เรามีความฝันอยากเป็นหมอมากๆแต่...สุดท้ายมันก็เป็นแค่ฝันจริงๆเพราะที่บ้านเรา บังคับให้เราเรียนสายอาชีพซึ่งเขาอ้างว่า เรียนจบมีงานทำเลย เราปฏิเสทแต่...เขาไม่รับฟังบังคับเราให้เขาเรียนที่โรงเรียนสายอาชีพ เราที่ยังต้องอาศัยเขาพึ่งเขา เพราะเรายังไม่มีเงินไม่มีงาน ต้องทำตามที่เขาบอก ตอนเราเรียนปวส.ระหว่างเรียนเราโดนใช่สาระพัดทุกอย่าง ไม่ว่าจะ กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้าเอง (ตั้งแต่ป.3) รีดผ้า ล้างจาน เก็บขยะ เสาร์ - อาทิตย์ไม่เคยได้ตื่นสาย ต้องลุกแต่เช้ามาทำงานบ้านให้เขา แต่มันผิดกับลูกชายเขา ที่ไม่ว่าทำอะไรก็ดีเสมอ ย่าเราทำอะไรให้ลูกชายเขาทุกอย่าง ไม่ว่าตะเป็นซักเสื้อผ้าที่ใช่ใส่ทำงาน ยันถุงเท้ากางเกงใน ย่าเราทำให้หมด ทั้งๆที่ อาเรา (เราเรียนเขาว่าอา) ทำงานแล้วอายุ30-40แล้ว ก็ยังซักให้ทำให้แต่เราไม่เคยให้เขามาแตะต้องเสื้อผ้าเราเลยเราทำเองทุกอย่างมันก็ยังดีไม่พอสำหรับเขา เราเรียนปวส.สายบริหาร คอมพิวเตอร์ธรุกิจ ซึ่งเวลาเรียนเราเลิกช้าเขาจะค่อยโทรตามจิกเรา ไม่ให้เราออกไปเที่ยวใหนบังคับให้เลิกแล้วกลับบ้านจนเพื่อนในกลุ่มเรารู้เราเห็นว่าคนในบ้านทุกคนเป็นยังไง ก็เอือมระอาแทนเรา พยายามชวนเราออกไปเที่ยวไปกินอะไรอร่อยๆค่อยปล่อบเรา ซึ่งใช่ เราติดเพื่อนมากเพราะมีแค่เพื่อนเราเท่านั้นที่รับฟังเรา จนตอนนี้เขาก็ยังรับฟังเราและเห็นใจเราอยู่ จนเราเรียนจบ ปวส. สอบติดมหาลัยที่เชียงใหม่ เราเรียนสายโปรแกรมเมอร์ ซึ่งหนักมากๆเขียนโค้ดถึงตี1-2เกือบทุกวัน เสาร์อาทิตย์เราก็ต้องตื่นมาทำงานบ้าน(ช่วงนั้นช่วงโควิทระบาทมหาลัยยังไม่เปิดเรียนออนไซต์) เราเรียนออนไลน์ผ่านที่บ้านเอา จะบอกก่อนว่าตั้งแต่เข้าเรียนสายอาชีพเรากู้เงิน กยศ.ส่งตัวเองเรียนตลอดจนมหาลัย ซึ่งครอบครัวไม่ต้องออกให้เราสักบาท เราเรียนไปได้ครึ่งเทอม อาการซึมเศร้าเริ่มออก ด้วยความเครียดเรื่องเรียน + คำพูดรุนแรงจากคนในครอบครัว ทำให้เราต้องไปพบจิตแพทย์ เราพยายามฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จ ซ้ำคนในครอบครัวซ้ำเติมเรา ทุบตีเรา บอกว่า “ถ้าอยากตายมากไปตายนอกบ้านกูอย่ามาตายในบ้านกู ไปตายเหมือนข้างถนน กูจะไปเก็บศพเอง” ไม่มีคำปลอบ ไม่เข้าใจตัวโรค ปล่อยเราให้สู้เอง จนอาการหนักเรียนไม่ไหวออกจากมหาลัยที่เชียงใหม่มาเรียนใกล้บ้านแทน เราเลือหเรียนสายครู ตลอดชีวิตเราจนถึงตอนนี้เราอายุ 23 เราไม่เคยได้รับความรัก ความอบอุ่นจากครอบครัวนี้เลย ตอนนี้เรากำลังออกฝึกสอน1 ต้องกลับบ้านช้า เราก็โดนว่าโดนด่า ทำไมกลับช้า เสาร์อาทิตย์เราไม่ได้พัก โดนปลุกตั้งแต่ เช้า ทำงานบ้าน เราต้องสู้กับฤทธิ์ยานอนหลับลุกขึ้นมาทำงานบ้าน จนตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว เราสอนนักเรียนเหนื่อยแล้วอยากพักก็ไม่ได้พัก แถมโดนด่าสาระพัดต่างๆนาๆจนเราเก็บเอาไปฝัน ซึ่งมันทำให้อาการเราแย่ลงมาก เราอย่าออกจากบ้านหลังนี้เต็มทนแล้ว บ้านหลังนี้ไม่ใช่ คอมฟรอดโซน ตื่นเช้ามามีแต่เสียงด่า เสียงตะคอก เสียงโยนข้าวของ ประชดประชันต่างๆนาๆ เราควรทำยังไงดีคะ