บัดนั้น ตะหมังบังคมประนมไหว้ ทูลว่าช้านักพระภูวไนย เกลือกไปไม่ทันจะเสียที เชิญเสด็จคลาไคลไปก่อน แล้วจึงค่อยผันผ่อนมากรุงศรี อันข้าศึกซึ่งยกมาต่อตี ป่านนี้จะประชิดติดกรุงไกร ฯ๔คำฯ เมื่อนั้น พระสุริย์

บัดนั้น                                &

ครั้นถึงสิงหัดส่าหรี ก็ลงจากพาชีขมีขมัน ให้ยาสาพาไปเฝ้าพลัน บังคมคัลทูลแถลงแจ้งกิจจา เมื่อนั้น ท้าวสิงหัดส่าหรีนาถา ครั้นทราบดังนั้นจึงบัญชา เสนาเร่งกลับไปฉับไว ทูลพระเชษฐาสุริย์วงศ์ อย่าให้ทรงพระวิ

ครั้นถึงนิเวศน์วังใน ลงจากมโนมัยผายผัน ยุรยาตรนาดกรจรจรัล เข้าพระโรงสุวรรณทันใด ฯ ๑๒ คำ ฯ เสมอ บัดนั้น ดะหมังกุเรปันกรุงใหญ่ จึงรีบไปหาเสนาใน แถลงไขข้อความตามคดี ฯ ๒ คำ ฯ บัดนั้น อำมาตย์หมันหยากรุศร

แปลที่ละบทครับ ช่วยที! เมื่อนั้น พระสุริย์วงศ์เทวาอัชฌาสัย สุดที่จะบิดเบือนเลื่อนวันไป ด้วยเกรงในบิตุเรศตัดมา ความกลัวความรักสลักทรวง ให้เป็นห่วงหนหลังกังวลหน้า แต่เรรวนหวนนึกตรึกตรา พระราชาสะท้อนถอ

ครั้นถึงจึงไปแจ้งกิจจา แก่ปาเตะเสนาผู้ใหญ่ เล่าความแต่ต้นจนปลายไป โดยได้เห็นสิ้นทุกสิ่งอัน ๏ บัดนั้น ปาเตะตกใจไหวหวั่น ให้จดเอาถ้อยคำสำคัญ แล้วผายผันเข้าพระโรงรจนา ๏ ก้มเกล้าประณตบทบงสุ์ ทูลพระอง

ได้คำตอบแล้ว

ครั้งถึงห้องสุวรรณบรรจง นั่งแนบแอบองค์นางโฉมศรี                ทอดถอนฤทัยพลางทางพาที ภูมีแจ้งความแก่ทรามวัย               &nb

บัดนั้น                           กองร้อยคอยเหตุข้างดาหา ออกสอดแนมอยู่นอกพารา    เห็นไพรียกมาถึงชายไพร กระบวนทักหน้าหล้ง

บัดนั้น ประสันตาแสนกลคนขยัน   ทำตกใจทูลองค์พระทรงธรรม์ ข้าสำคัญมั่นคงอยู่ดงนี้   ด้วยช้างบาทย่างทีสะเทิน เดินเกินตำบลมาพ้นที่   เขาว่าดงหน้าก็ยังมี จึงจะชี้ทูลเชิญให้ทัศน