บัดนั้น                                     ฝ่ายดะหมังกุเรปันกรุงศรี
ครั้งถึงหมันหยาธานี                               ก็ตรงไปยังที่ประเสบัน
ขึ้นบนชานพักตำหนักนอก                        พอเห็นเสด็จออกกิดาหยัน
จึงเข้าไปไกล้องค์ทรงพระธรรม์                 อภิวันท์แล้วถวายสารา

          เมื่อนั้น                                     พระโฉมยงวงศ์อสัญแดหวา
คลี่สารสมเด็จพระบิดา                            พลางทอดทัศนาทันใด


ในลักษณ์นั้นว่าปัจจามิตร                        มาตั้งติดดาหากรุงใหญ่
จงเร่งรีบรี้พลสกลไกร                            ไปช่วยชิงชัยให้ทันที
ถึงไม่เลี้ยงบุษบาเห็นว่าชั่ว                       แต่เขารู้อยู่ว่าตัวนั้นเป็นพี่
อันองศ์ท้าวดาหาธิบดี                             นั้นมิใช่อาหรือว่าไร
มาดรแม้นเสียเมืองดาหา                         จะพลอยอายขายหน้าหรือหาไม่
ซึ่งเกิดศึกสาเหตุเภทภัย                           ก็เพราะใครทำความไว้งามพักตร์
ครั้งหนึ่งก็ให้เสียวาจา                              อายชาวดาหาอาณาจักร
แม้นมิยกพลไกรไปช่วย                          ถึงเราม้วยก็อย่ามาดูผี

อย่าดูเปลวอัคคี                                  แต่วันนี้ขาดกันจนบรรลัย
ครั้งอ่านสารเสร็จสิ้นพระทรงฤทธิ์            ถอนฤทัยคิดแล้วสงสัย
บุษบาจะงามสักเพียงไร                        จึงต้องใจระตูทุกบุรี
หลงรักรูปนางแต่อย่างนั้น                     จะพากันมาม้วยไม่พอที่
แม้นงามเหมือนจินตะหราวาตี                 ถึงจะเสียชีวีก็ควรนัก
แล้วว่าแก่ดะหมังเสนา                            เราจะยกโยธาไปโหมหัก
มิให้เสียวงศาสุรารักษ์                          งดสักเจ็ดวันจะยกไป