หัวใจเผลอ
(กลบท มธุรสวาที)
" ผิวขลุ่ยแล่น "แก่นพิกุล" เสียงคุ้นเขื่อง
ขลิบทองเหลือง เริงร่า เก่าคร่าคร่ำ
วณิพก อกเพ้อ เพราะเผลอคำ
ร้องระบำ บูชา นภาภินท์
# แสนวิโยค โศกสลด รันทดนัก
ก็เพราะรัก เรียกหา นิจจาถวิล
ฟ้าสุดสูง ยูงทอง หรือปองดิน
จึ่งสุดสิ้น สูญค่า ช่างน่าอาย
# เพราะเผลอใจ ใฝ่อนงค์ ลุ่มหลงรัก
คลุ้มคลั่งหนัก นาที หมดที่หมาย
ช่างลุ่มหลง งงงัน สุดบรรยาย
ดูคลับคล้าย คนคลั่ง นะจังงัง
# จึ่งงำงึม ซึมเซา โศกเศร้าสร้อย
ดั่งเราต้อย ต่ำศักดิ์ ต้องหักหวัง
ไม่กล้าบอก ดอกเจ้า เกรงเขาชัง
จะนอนนั่ง นัวเนีย ละเหี่ยใจ
# บอกกี่ครั้ง ยังไง ทำไฉเฉ
ใจเกเร แล้วเรา ชักเอาใหญ่
เริ่มรู้จัก รักสาว แต่คราวใด
ทำเหลวไหล หลงปลื้ม ไม่ลืมตา
# แน่ะทะเล้น เอนเอียง อยากเคียงข้าง
สิ้นหนทาง ทำเล่ห์ เสน่หา
เขามีใจ ให้เรา หรือเปล่านา
หรือเอ่ยอ้า แอบอ้าง รักข้างเดียว
# เผลอใจรัก มักปลื้ม ยากลืมเขา
ด้วยว่าเรา รักง่าย แห้งตายเหี่ยว
รักพังภินท์ กินแห้ว อีกแล้วเชียว
ต้องเปล่าเปลี่ยว ปิดหน้า น้ำตาปรอย....
"ครูเปี๊ยก"
18 สิงหาคม 2565
# ขออนุญาตสร้างบทกลอนชิ้นนี้ ด้วยรูปแบบ กลบท มธุรสวาที
# ขลุ่ยแก่นพิกุล กลึงด้วยแก่นไม้พิกุล อายุเกินร้อยปี ขลิบด้วยห่วงทองเหลือง ผู้เขียนได้รับความกรุณามาจาก อาจารย์กลึงขลุ่ยท่านหนึ่ง ที่จังหวัดอ่างทอง
หัวใจเผลอ (กลบทมธุรสวาที)