จารึกคำ ลงกระดาษ วาดความถ้อย
ด้วยความน้อย เนื้อต่ำใจ ไว้อักษร
เรียงภาษา มาประจักษ์ ในคำกลอน
เพื่อออดอ้อน ขนิษฐา ยอดยาใจ

ขอโทษเธอ ที่พี่ ได้เผลอพลั้ง
พลาดจวนพัง ใจบุรุษ หยุดหวั่นไหว
มีหญิงอื่น ถือครองรักษ์ จักป่วนใจ
ให้หทัย พังภินท์โค่น คนโจษจัน

ขอคำมั่น ลั่นวาจา อย่าเทวษ
บรรจงเช็ด น้ำตาเจ้า เนาหฤหรรษ์
โปรดอย่าคิด เกรี้ยวโกรธ ลงโทษทัณฑ์
เป็นคำมั่น ดังอักษรา ภาษากลอน.

" กลบท อธิบดีอักษร"
ข้อบัญญัติ : บัญญัติพิเศษเพิ่มจากกลอนทั่วไปคือ.....
บัญญัติให้ใช้แต่คำที่มี ษ.ฤาษี ( ษ )ในทุกวรรค โดยไม่กำหนดตำแหน่งและจำนวน และห้ามใช้คำที่มี ( ส ) , ( ศ ) โดยเด็ดขาด

** อ้างอิง : กลบทนี้มีปรากฏที่มาเฉพาะในตำรากลบท "ศิริวิบุลกิตติ์"

ปล.มาเพิ่มเติมค่ะ  มาอ่านทีหลังเจอกฎว่า ไม่ให้ใช้ ส  ศ ในบทกลอน (ตอนแรกเข้าใจว่า ไม่ให้ใช้ ส  ศ แทน ษ )
ก็เลยแก้ไขไม่ให้มี ส  ศ ค่ะ