เราชอบทำสิ่งหนึ่งอยู่ตั้งแต่เล็กจนถึงปัจจุบัน เคยคิดว่าจบมัธยมไปก็จะไปเรียนต่อสายที่ชอบเพราะคิดว่ายังไงก็คงรู้สึกดีถ้าได้ทำมันแม้ตอนนั้นจะต้องพยายามมากขึ้น 
แต่มันเป็นได้แค่ความฝัน เราไม่เคยเอื้อมไปหามันถึงเลย พอจบมัธยมไป เรากลายเป็นว่าต้องเดินตามทางที่ครอบครัวปูไว้ทั้งที่มันก็การันตีอะไรไม่ได้เหมือนกัน แค่ต้องทำเพราะถ้าแย้งขึ้นคงต้องตัดพ่อตัดลูก เรียนไปปีแรกก็ร้องไห้เป็นช่วงๆเพราะรู้สึกรับไม่ได้กับสิ่งที่ต้องพยายามทั้งที่ไม่อยากทำ ปีสองเริ่มฝืนใจทำ ปีสามเราเลยชินชากับการที่ต้องทำ พอขึ้นมาปีสี่ปีนี้กลับรู้สึกหดหู่กว่าตอนปีหนึ่ง เหมือนว่าฟืนที่เคยมีทั้งหมดถูกจุดไฟหมดไปแล้ว 
เราสับสนอยู่ทุกวันกลายเป็นว่าไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรจริงๆจังๆ
ส่วนเรื่องที่ว่าอิจฉาหรือน้อยใจก็เกิดมาหลังจากเราได้เห็นเพื่อนคนหนึ่งที่ได้ทำ ได้เรียน อย่างที่ใจหวัง ทั้งที่ครอบครัวเราอยู่ในสถานะเดียวกันแต่เขากล้าตัดสินใจในสิ่งที่ต้องการ แต่เรากลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นความสิ้นหวังยังไงไม่รู้ ได้เห็นเขาใช้ชีวิตมหาลัยที่มีความสุขเราเองก็รู้สึกอยากไปยืนข้างๆเขา ได้เรีนเหมือนเขา น้อยใจตัวเองยังไงไม่รู้สิ
ส่วนเรื่องเรียนที่เราจำใจฝืนช่วงแรกเราทำมันได้ดี จนพ่อเคยตั้งความหวังว่าคงจะมีการงานที่ดี เป็นหน้าเป็นตาให้เขา แต่ตอนนี้เรากระอักกระอ่วนมากกว่าเดิมจะบอกว่าไม่อยากทำต่อไปก็คงน่าเสียดาย อาจแค่ต้องการอะไรที่ทำให้เรารู้สึกว่าถ้าไปต่อก็น่าจะดีเหมือนกัน
มีแต่ความสงสัยต่อตัวเอง ความไม่ไว้ใจตัวเอง ไม่รู้สิ, ชีวิตนี้...
น่าสงสาร