ณ ดอยแม่สลอง จังหวัด เชียงราย บูรพา ชายหนุ่มวัย 30 กลางๆ ซึ่งมาพร้อมกับ ภรรยาของเขา และครอบครัวภรรยา กำลังยืนมองภาพธรรมชาตสวยๆ บนดอย เขาเป็นคน กรุงเทพฯ แต่พบรักกับ ภรรยา ตอนทำงานที่แรก หลังจากจบมหาลัยมา ขณะที่ ภรรยาเขา และ ลูกสาว พร้อม คุณน้าคุณป้า ตา ยาย กำลังไปนั่งทานข้าวซอยร้านแห่งหนึ่ง เขาขอตัวครอบครัวมา ซื้อ เครื่องดื่ม ร้านประเจำ เรียกว่า เปี๊ยะ เลย ( คนเหนือรู้ ) 

และแล้ว เขาขับรถ เก๋งคันเล็กๆ ตามที่เขาชอบ ปล่อยให้ ภรรยาและพ่อตา ไปรถครอบครัวคันใหญ่ เขาจอดที่ร้านเครื่องดื่ม กะจะ สัก เป๊ยะ ขับรถมา ก็ สามปู้นแล้วก๋า 555 

และแล้ว บูรพา ก็พบกับ หญีงสาวคนนึง ผีวเข้ม ผมหยักโสก ตาเศร้า ตัวสูง รูปร่างเพรียว ใน เสื้อหนาวทีหม่นๆ เหมือนคนมาเก็บฟืนมากกว่ามาเที่ยว อ๊ะ เธอมาคนเดียวเหมือนกัน  เธอยืนอยู่ ใกล้ๆร้านเครืองดื่ม ที่มี สวน สตรอวเบอรี่ ด้วย ไอหมอกบนดอย ปกคลุม ลูกหมาขนหนาๆ น่ารักๆ มาเลียเท้าเธอ บูรพาถามคนแถวนั้นทันที 

น้าๆ หมานี่ เอาลงไปเลี้ยง กรุงเทพฯ ได้ไหม ( อ้าว ) 
คนดอยตอบ ไม่ได้ครับ ขนร่วงหมดครับ หมาต้องอยู่บนดอยนี้ครับ 

เสียงถามอะไร โง่ๆ เสียงเหน่อๆ ครึ่ง ราชบุรี ครึ่ง สุพรรณ ทำให้ หญีงสาวชุดสีหม่น หันมาเจอ และ เธอก็พูดว่า บูรพา !

หน้าตาผ่องใส แม้จะมีอายุขึ้น แต่สาวเจ้า ก็ยังคงเป็นคนที่ บูรพา รู้จัก มักจีบ ตอนเรียนมหาลัย ก่อนเรียนจบจะยแกย้ายกันไป เพราะสาวเจ้า เลือกชายหนุ่มหล่อรวย เป็นคู่ครอง และ เธอมากับ พี่สาว คนใต้ชาว เกาะด้วยกันและ สามีของพี่สาว เธอคือ มณีรัตน์ สาวในอดีตนั่นเอง ทั้งสองแยกทางกัน โดยไม่ได้เอ่ยคำลา 

มณีรัตน์ ยี้มสวยทันที ขณะที่ บูรพา ก็ยี้มเล็กน้อย เพราะเขาไม่เจอเธอมา 13 ปีแล้ว มันนานเหลือใจ สำหรับเขา ตอนนี้บุรภา ลูกอายุ 6 ขวบแล้ว ภรรยาเขา ก็รุ่นเดียวกับ มณีรัตน์นี่แหล่ะ อายุเท่าเขา แต่เธอเป็นคนเชียงราย ถ้าเขาแต่งกับ มณีรัตน์ ก็คงกลายเป็น ลูกเขยคนใต้ แต่ เมื่อเธอไม่สนใจ เขาเลยกลายเป็นลูกเขยคนเหนือ ชีวีตคนเรานี่มัน ไปคนะลทางจรีงๆนะ บูรพานึก

บูรพา กับ มณีรัตน์ คุยกัน อย่างถูกคอ เพราะก็จีบกันมาหลายปี ทั้งสองก็บอกว่า ต่างคน ต่างแต่งงานไปแล้ว มีลูกแล้ว ทั้งคู่ แต่ ลูก มณีรัตน์นั้น 12 ปีแล้ว โตกว่า ลูกบูรพามา เป็นลูกชาย ซึ่ง มณีรัตน์ แอบสุ่ขอลูกสาว บูรพา ให้มาเป็นสะใภ้ แบบ หยอกๆกัน บูรพาก็ บอกว่า ต้องถามแม่เขาก่อนนะ ผมตามใจลูกน่ะ บทสนทนา ยาวนานไม่ได้ แต่ มณีรัตน์ ก็ได้เล่าเรื่องเธอ หลายๆเรื่อง หลังจากเรียนจบ ทำงาน แต่งงาน มีลูก จนมาทุกวันนี้ เธอทำร้านขาย ผ้าม่านอยู่ที่แห่งนึง ทางใต้ รอยยี้ม ของ มณีรัตน์ ช่างสว่างสไว ท่ามกลางไอหมอก บนดอยแม่สลอง 

แน่นอน บูรพา ยีนดี แต่เขาเวลานี้ รักภรรยาเขา คนเดียวเท่านั้น ที่เขาให้ มณีรัตน์ได้ก็แค่ เวลาสั้นๆ และ มณีรัตน์ เอ่ยปากขอเบอร์เขา เขาก็ให้ สองคนแลกเบอร์กัน ก่อนจะบอกลา แล้วแยกย้าย เพราะ บูรพา ต้องไปรับลูกและภรรยา พาลงดอย กลับบ้าน ส่วน มณีรัตน์ ยี้มและโบก แต่เธอไม่ได้บอกกล่าวคำลา ยี้มหวานสุดที่เขาเคยเห็นจากเธอ อาจเพราะ โตแล้วใช้เครืองสำอางค์ได้เต็มคาราเบลมากกว่า 555 บูรพา โบกมือ แต่ไม่เอ่ยคำลาเช่นกัน

เย็นวันนั้น บูรพา พาครอบครัวไปทานข้าวร้านอาหารแห่งนึง ก็พบ กับ พี่สาวของ มณีรัตน์ ที่มาทานข้าวกับสามีเธอ แต่ มณีรัตน์ ไม่ได้มาด้วย ทำให้ บูรพา ถารมถึง ตามารยาทคนทักกัน 

พี่สาว ชื่อ ยุ้ย บอกกับ บูรพาว่า ดีใจที่เจอ วันนี้เธอเพี่งจะเห็น มณีรัตน์ ยี้ม ครั้งแรกในรอบหลายเดือน  เพราะ เธอแยกกับสามีมาได้ 1 ปีแล้ว และ ลูกก็อยู่กับสามี เนื่องจาก บ้านสามี ร่ำรวย พร้อมส่งลูกไปเรีย นต่างประเทศ สามีไปเยี่ยวมประจำ และ มณีรัตน์ก็ไปบ้าง ตามโอกาส คือว่ากันตรงๆพีสาว มณีรัตน์ บอกว่า สามีที้งขว้าง ไปมีคนใหม่ ขณะที่ ยังไม่หย่ากัน อยู่กันแบบนี้นี่ละ มณีรัตน์ ได้แต่บอกทุกคนว่า สบายมาก แข็งแรงดี ไม่มีน้อยใจ แต่ พี่สาวบอกว่า ร้องไห้ บ่อยมาก กลางคืนน่ะนะ นี่ย้ายมาอยู่กับพี่สาวได้ จะ 8 เดือนแล้ว ร้องไห้ทุกเดือน เดือนละหลายรอบ นี่คงไม่ใช่ สบายมาก ไม่น้อยใจ แข็งแรงดีหรอก ว่าไหม ? 

ยุ้ย สัมทับ บูรพาว่า อย่าบอกใครล่ะ มณีรัตน์ ได้เจอเธอ เขาดูสบายใจ แต่ ข้างในน่ะ ไม่สบายใจสุดๆแล้ว แต่ก็ยังดี ที่เขายี้มสวยๆออกมาได้ โอเค คุยนานพอแล้ว แยกย้าย ขอให้โชคดี แล้วเจอกัน ว่าแล้ว ยุ้ยก็ ออกจากร้าน พอดี ขณะที่ บูรพา กลับไปนั่งโต๊ะร่วมกับ ครอบครัว

คืนนั้น ก่อนกลับ กรุงเทพ บูรพา พาลูกสาวเข้านอน ลูกสาวงอแง จะหาแม่ ก่อนแม่มา บูรพา เจอ ลูกทำหน้างอนใส่ แต่พอแม่มา ลูกสาวหัวเราะชอบใจ 
บูรพา ออกจากห้องปล่อยให้แม่ พาลูกเข้านอน 

บูรพา มาดู เฟสบุ๊คที่ มณีรัตน์ส่งให้ เธอมีรูป ไปเที่ยวมีกีจกรรม กับ คนมากมาย ตลอด หลังแยกกับสามี เพื่อนที่ทำงาน เพื่อน มหาลัย เพื่อนมัธยม และแม้แต่เพื่อนประถม มณีรัตน์ ไปทุกงาน ยี้มทุกรูป บูรพาดูแล้วเขาไม่เห็นคนเศร้า ในรูปเลย ถ้าพี่สาวมณีรัตน์ไม่ได้แอบบอกกับเขา

ก่อนเข้านอน เขามองพระจันทร์เสี้ยวคืนนั้นที่ระเบียง และ นึกในใจว่า ลูกสาวเขา หน้างอน แต่นั่นคือหน้าแท้ๆตามความรู้สึกข้างในลูกสาวเขา เขาดีใจที่ได้รู้ความรู้สึกแท้ๆ ของลูกสาว แต่ ตอนกลางวันที่เจอ มณีรัตน์ ยี้มสวยๆสุดๆแบบนั้น มันไม่ได้มาจากความรู้สึกข้างใน ยี่งทุกข์มาก คนเราบางคนก็ แสดงออกว่า ตนเองนั้น มีความสุขมาก แข็งแรงมาก ร่าเรีงมาก เพื่อ กลบความเศร้าไม่ให้คนอื่นเห็น 

เขาไม่เข้าใจในตอนแรก เพราะเขาไม่ใช่คนแบบนั้น รวมถึงภรรยาเขาก็เช่นกัน แต่มันก็เป็นอีกบทเรียนนึง ให้เขาตระหนักว่า ถ้ามีใคร ยี้มสวยๆ บอกว่าไม่เป็นไร ร่างเรีงมากๆ มีทักทายคนมากมาย จรีงๆแล้ว คน คนนั้นน่ะ อาจจะ .... กำลังเหงาจนถึงขีดสุดแล้วก็ได้ 

เขาคงจะทนไม่ได้ ถ้าอยู่คนเดียว เขาจึงต้องหาคนคุยก้วย เขาจึงต้องให้โลกรู้ว่า เขาสบายดี เพื่อบอกตัวเขาเองนั่นแหล่ะว่า เขาสบายดี 

บูรพา นึกอย่างรวดเร็ว ว่า เขาจะช่วย อะไร มณีรัตน์ได้บ้าง คำตอบที่เขาได้อย่างรวดเร็วก็คือ เขาอยู่เฉยๆ กับครอบครัวของเขา และ ปล่อยให้ มณีรัตน์ ดำรงชีวีตของเธอตามแบบที่เธอต้องการ นั่นจะเป็นการดีสุดแล้ว คือ บูรพา ไม่ต้องทำอะไร รอถ้า มณีรัตน์ โทรมาขอความช่วยเหลือ เขาจะปรึกษาภรรยาก่อน เพราะ ยังไงแล้ว ชีวีตเขา ก็คือครอบครัวนี้ ไม่ใช่ มณีรัตน์อีกต่อไป และเขาก็มั่นใจว่า ภรรยาคนนี้ มีปัญญา จะให้คำปรึกษาเขาอย่างที่เหมาะสม หาก มณีรัตน์ ร้องขอนะ   .... แต่ บูรพา รู้เต็มอกว่า เขาคงไม่ได้เจอ มณีรัตน์อีกแล้ว และคงไม่มีการร้องขออะไรจากเกาะที่เธออาศัยอยู่ 

ลมหนาวพัดมา บูรพา กลับเข้าห้องนอน และหลังจากนั้น เขาจะไม่ได้ข่าวจากมณีรัตน์  แต่เขาจะจำรอยยี้มนั้นไว้ ตลอดไป และเขาสองคน ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำลา เพราะจะยังอยู่ในใจเป็นเพื่อนกันตลอดไป

--------------------------
จบแล้วครับ